ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 4

“ฉันไม่ได้ฝันไปจริง ๆ ใช่ไหม”

ญาธิดานอนอยู่บนเตียง วางใบทะเบียนสมรสไว้บนเหนือหัว แล้วพึมพำ

เวลานี้ ในสมองของญาธิดานั้นสับสนวุ่นวาย จากนั้นเธอก็นึกถึงคำพูดสุดท้ายที่ภวินท์พูดกับเธอตอนอยู่บนรถ

ภวินท์บอกว่า สามารถให้เธอได้ทุกอย่าง นอกจากความรัก

ความจริงถ้าคิดอย่างถี่ถ้วน เธอเองก็เป็นเช่นนี้ไม่ใช่เหรอ

เมื่อสองปีก่อน การถูกหักหลังที่น่าอายในครั้งนั้น ทำให้เธอหมดความศรัทธากับความรักระหว่างชายหญิงแล้ว

จนถึงขั้นที่ญาธิดารู้สึกว่าเธอนั้นไม่สามารถรักใครได้อีกในชาตินี้

ไม่เช่นนั้น เธอก็คงไม่ไปนัดบอด

การนัดบอดของคนสองคน ล้วนได้บอกความต้องการของตัวเองออกไปตรงๆ อีกทั้งไม่มีความรู้สึกใด ๆ 

การแต่งงาน ก็แค่เพื่อให้คนอื่นได้เห็นก็เท่านั้น เพื่อเป็นการการันตีว่าตัวเองนั้นก็มีชีวิตที่‘ปกติ’

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ญาธิดาก็รู้สึกโล่งใจ

เธอสามารถจดทะเบียนสมรสกับภวินท์ ที่ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องที่บังเอิญมากๆ แต่ว่าการแต่งงานในครั้งนี้ก็เป็นไปตามแผนการของเธอก่อนหน้านี้

ไม่มีความรัก เป็นเพียงแค่คู่ที่อยู่ด้วยกันไปวัน ๆ 

เธอยังต้องมีอะไรให้น่าห่วง?

หลังจากที่ญาธิดาปลอบตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ดึงผ้าห่มมาคลุมศีรษะแล้วก็ผล็อยหลับไป

จนกระทั่งเมื่อเธอตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นกว่าแล้ว พระอาทิตย์บนฟากฟ้าที่กำลังจะตกดิน แสงสาดลงที่หัวเตียง

ญาธิดาขยี้ตาเบา ๆ ที่ราวกับยังไม่ตื่น

“วินใช่ไหม มา ๆ ดื่มน้ำก่อน ยังมีแอปเปิล ทั้งหมดนี้ป้าไปซื้อจากตลาดเมื่อตอนเช้า สดมาก ๆ”

ในขณะที่ญาธิดากำลังสะลึมสะลือ คิดว่าจะนอนต่อดีหรือไม่ ด้านนอกประตูก็มีเสียงกระตือรือร้นของมารดาดังขึ้น ทำให้ญาธิดาตัวสั่นไปหนึ่งที

วิน? ดื่มน้ำ? ทานแอปเปิล?

นี่บ้านมีแขกมาเยือนเหรอ

ญาธิดาเกาหัว หลังจากตบหน้าตัวเองเบา ๆ แล้ว ถึงนึกขึ้นได้ว่าภวินท์บอกจะมาที่บ้าน

หรือว่าวินจะเป็นคุณภวินท์!

ญาธิดาพุ่งออกไปอย่างเร็ว เพิ่งจะออกจากประตู ก็ชนเข้ากับคุณหญิงปภาวีที่ถือจานผลไม้มาเพื่อเคาะประตูห้อง

คุณหญิงปภาวีกลอกตามองบนใส่ลูกสาวตัวเองที่ซุ่มซ่าม จากนั้นก็หันมาแล้วเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มของมารดาที่เมตตา พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่สูงไม่ต่ำ “ธิดาจ๊ะ ลูกออกมาได้พอดีเลย วินมาแล้ว ลูกรีบไปคุยเป็นเพื่อนเขาสิ”

เมื่อได้ยินแม่พูดเช่นนี้ ใจของญาธิดาก็กระตุกไปทีหนึ่ง นึกขึ้นได้ก็หันไปมองนาฬิกาแขวนบนผนัง เข็มนาฬิกาชี้ตรงไปที่เลขหกพอดี

เขามาจริง ๆ! อีกทั้งมาตรงต่อเวลาอีกด้วย

ญาธิดาหัวเราะอย่างเคอะเขิน มีความรู้สึกอยากจะหลบเข้าไปอยู่ในห้อง แต่คุณหญิงปภาวีที่มือไวตาไว คว้าแขนของญาธิดาไว้ แล้วพาญาธิดาไปนั่งลงซฟาตรงหน้าภวินท์

“พวกหนูคุยกันไปก่อนนะ แม่ไปทำอาหารก่อน” คุณหญิงปภาวีกล่าวจบด้วยรอยยิ้ม แล้วก็จากไป

บรรยากาศในห้องฉับพลันก็หยุดนิ่งทันที

ญาธิดานั่งนิ่งอยู่กับที่ ไม่รู้ว่าจะพูดคุยอะไร แม้แต่สายตาเธอก็ยังไม่รู้ว่าจะมองไปทางไหน ได้แต่มองที่ปลายเท้าของตัวเอง เหลือบมองภวินท์เป็นบางครั้ง

เวลานี้ภวินท์สวมชุดสเวตเตอร์เทาขาว ที่ดูสุขุมสง่ามีออร่า ดูสอ่อนโยนน่าเข้าหากว่าชุดสูทเนกไทเมื่อตอนกลางวันมาก

นี่เขากลับไปเปลี่ยนชุดโดยเฉพาะ?

จิตใจญาธิดาครุ่นคิดฟุ้งซ่าน