ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 416

การเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ขึ้นในสนามม้า ถือว่าเป็นอุบัติเหตุใหญ่หลวง

ผู้จัดการที่มีหน้าที่รับผิดชอบสนามม้าพอได้ยินข่าวก็รุดมาถึงที่ทันที ญาธิดากับภวินท์ถูกส่งเข้าห้องทันที เพื่อดำเนินการตรวจร่างกายอย่างเร่งด่วน

เพราะว่าเป็นสนามม้าระดับไฮเอ็นด์ ดังนั้นจึงมีอุปกรณ์ทุกอย่างครบครันมาก รวมถึงมีนายแพทย์ชั้นเลิศอีกด้วย

หลังจากที่คุณหมอได้ตรวจเช็กญาธิดาอย่างง่ายดาย ก็ได้จัดการทำความสะอาดบาดแผลบนตัวของเธอ และให้ยาทาเอาไว้จากนั้นก็เดินออกไป

คุณหมอเพิ่งเดินไปถึงประตู ธีทัตกับอีธานเอลล่าที่เฝ้าอยู่ด้านนอกก็พุ่งเข้ามาหาอย่างทนรอไม่ไหว

“คุณแม่!”

เด็กน้อยทั้งสองคนน้ำตาคลอเบ้า ดวงตาแดงก่ำ ราวกับผีเสื้อน้อยๆ สองตัวกระพือปีกกระโจนมาอยู่ข้างเตียงพลันแสดงความเป็นห่วงเป็นใยอย่างเต็มเปี่ยม

“คุณแม่ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ?”

“ขอหนูดูหน่อยนะคะว่าตรงไหนได้รับบาดเจ็บมาบ้าง...”

ญาธิดารู้สึกอบอุ่นใจ พลันเอื้อมมือออกมาลูบศีรษะพวกเขาอย่างแผ่วเบา พลันกระซิบพูด “ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ แม่ไม่เป็นไรนะ”

เธอไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากนักจริงๆ ตอนที่ตกลงมาจากหลังม้าในเวลานั้น ภวินท์กอดเธอไว้แน่น และดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

นอกจากแผลถลอกภายนอกเหล่านี้แล้ว กระดูกกระเดี้ยวบนตัวเธอก็ไม่ได้หักและไม่ได้เคลื่อนแต่อย่างใด

เธอพูด พร้อมทั้งช้อนตาขึ้น พลันเหลือบมองสีหน้าของธีทัตที่มีแต่ความสงสัยที่อยู่ทางด้านข้าง จึงขยับปาก และกระซิบพูดกับเขา “ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ...”

มุมปากธีทัตเผยให้เห็นรอยยิ้มของความขมขื่นออกมาเล็กน้อย พลันก้มศีรษะเหลือบมองเจ้าตัวน้อยสองคน จากนั้นก็โน้มตัวลงเพื่อพูดเกลี้ยกล่อมเสียงแผ่วเบา “คุยกันแล้วไม่ใช่เหรอหลังจากได้เจอคุณแม่แล้วจะเชื่อฟัง? งั้นเด็กๆ ไปที่ห้องรับแขก ให้พ่อได้พูดคุยอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ได้มั้ยครับ?”

อีธานกับเอลล่าสบตากัน พลันมองญาธิดาจนเกิดความรู้สึกไม่เต็มใจอยู่บ้าง สุดท้ายก็ยอมอ่อนข้อลง จากนั้นก็พยักหน้าแล้วก็จูงมือเดินออกไป

บานประตูปิดลง พริบตาเดียว ภายในห้องนอนก็เหลือแค่พวกเขาสองคน

แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด ซึ่งเมื่อเอามาเปรียบเทียบกับเมื่อครู่แล้ว บรรยากาศกลับหม่นหมองเย็นเฉียบหนักลงกว่าเดิม

ธีทัตไม่ยอมพูดยอมจา แต่กลับนั่งข้างเตียงอย่างเงียบเชียบ หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็ยื่นมือออกไป พลันเอามืออันอ่อนนุ่มของหญิงสาวกุมไว้ในอุ้งมืออย่างแผ่วเบา

หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที...

เวลาล่วงเลยผ่านไปนาน สุดท้ายเขาก็เงยหน้าขึ้น ความอ่อนโยนบนใบหน้าที่แสดงต่อทุกคนตามวันปกติกลับหายไป แต่กลับมีความละอายใจเพิ่มมากขึ้น

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาแดงก่ำ เมื่ออ้าปากพูด เสียงก็เริ่มแหบพร่าเล็กน้อย

“ธิดา ขอโทษครับ ที่ผมดูแลคุณได้ไม่ดี”

สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้น ซึ่งในตอนสุดท้ายคนที่เข้ามาช่วยเธอให้หลุดพ้นจากอันตราย กลับไม่ใช่เขา แต่เป็นภวินท์เสียนี่!

เมื่อเห็นลักษณะท่าทางเช่นนี้ของเขา จู่ๆ ความเชื่อมั่นของญาธิดาบีบรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ พร้อมทั้งรีบพูดเกลี้ยกล่อมทันควัน “เรื่องนี้โทษคุณไม่ได้หรอกค่ะ...”

จู่ๆ ม้าสีขาวเกิดอาการคลุ้มคลั่งขึ้นมา เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ทุกคนไม่คาดคิดกันมาก่อน เธอเองก็ไม่ได้หาเหตุผลที่ไปกล่าวโทษเขา

เธอกัดฟันพูด พร้อมทั้งพูดอย่างร้อนใจ “ทัตคะ ฉันไม่ได้กล่าวโทษคุณจริงๆ ค่ะ...”

แต่ยิ่งเธอเป็นแบบนี้แล้ว ในใจธีทัตยิ่งละอายใจเพิ่มมากขึ้น สุดท้ายแล้ว อารมณ์ของเขาค่อยๆ สงบลงมาเรื่อยๆ พลันแหงนหน้าเหลือบมองเธอ พร้อมทั้งพูดเสียงแผ่วเบา “คุณพักผ่อนเถอะครับ ถ้ามีอะไรที่ต้องการก็เรียกผมได้ทันที”

ธีทัตพยักหน้าเล็กน้อย และไม่ได้พูดออกมาสักครึ่งคำ เธอเหลือบมองธีทัตเดินออกไป ถึงได้ค่อยๆ เอนหลังนอนลงบนเตียง

ญาธิดาจ้องมองฝ้าเพดานที่อยู่เหนือศีรษะ เธอรู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็เหมือนกับกำลังฝันอยู่ ช่างกะทันหันและเหมือนอยู่ในห้วงความฝัน...

เธอหลับตาลง ฉับพลันจึงมีภาพต่างๆ นานาลอยอยู่เบื้องหน้าของเธอ ซึ่งก็เป็นวินาทีที่เธอตกมาจากหลังม้า

วินาทีนั้น หัวใจของเธอราวกับกระเด็นออกมาจากคอ แต่วินาทีต่อมา เธอก็ถูกกกกอดด้วยอ้อมกอดอันอบอุ่นอ่อนโยน และไม่ได้รับอาการบาดเจ็บแม้แต่น้อย

หัวใจของเธอ “ตึกตัก!” “ตึกตัก!” เฉกเช่นวินาทีนั้น เต้นอย่างบ้างคลั่งจนกระแทกชนกับผนังแผงอก

แต่ว่า...ตอนนี้สภาพของเขาเป็นยังไงบ้างนะ?

เขากอดเธออยู่ในอ้อมกอด หลังจากตกจากหลังม้า ก็กลิ้งอยู่หลายตลบ เขาต้องได้รับบาดเจ็บมากกว่าเธอแน่!

เวลานั้น หัวใจทั้งดวงของญาธิดาถูกแขวนขึ้นมาทันที จนเกิดความรู้สึกไม่สบายมากขึ้นอยู่ในก้นบึ้งหัวใจ

เธอครุ่นคิดอยู่สักพัก จึงควานหาโทรศัพท์ แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถเรียกความกล้าหาญกดโทรเบอร์นั้นออกไป ในที่สุด เธอกดหาเบอร์ของพายุ พลันกัดฟัน และกดโทรออก

ซึ่งทางนั้นกดรับสายทันที ซึ่งเป็นเสียงของพายุเป็นจำพวกเครื่องกลอันเย็นชาที่เป็นแบบนี้มาตลอดดังขึ้นมา “ฮัลโหลครับ?”