ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 417

หลังจากผ่านการพักผ่อนรักษาตัวอยู่ตลอดช่วงบ่าย ร่างกายญาธิดาก็ไม่มีอาการบาดเจ็บมากนัก

เกรงว่าเธอจะเดินไปทั่วจนส่งผลกระทบกับการพักผ่อน ธีทัตจึงตั้งใจสั่งอาหารมากินในห้อง กิจกรรมต่างๆ ตอนกลางคืนต่างยกเลิกหมดแล้ว จนเปลี่ยนเป็นเกมเล็กๆ น้อยๆ ภายในห้องแทน

หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว ญาธิดาก็เล่นเกมบล็อกตัวต่อจิ๊กซอว์ของเล่นไม้เป็นเพื่อนพวกเขาอยู่สักพัก หลังจากนั้นก็มองเจ้าเด็กน้อยสองคนที่กำลังกระโดดโลดเต้นตามเกมเต้นตามลูกศร จนอารมณ์ดีขึ้นมากอย่างไม่รู้ตัว

“เดี๋ยวคืนนี้ผมจะพาอีธานกับเอลล่าไปนอนห้องผม คุณพักผ่อนให้สบายนะ รอพรุ่งนี้ถ้าคุณอยากกลับ เราก็จะกลับกันทันที”

ธีทัตพูด พร้อมทั้งหยิบกาน้ำเทน้ำชาร้อนๆ ให้เธอต่ออีกแก้วหนึ่งอย่างเอาอกเอาใจ

ตลอดทั้งคืน ธีทัตดูแลเธออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ญาธิดาเห็นเต็มสองตา อบอุ่นหัวใจเหลือเกิน เธอพยักหน้าให้เขา พลันกระซิบพูดอย่างแผ่วเบา “ฉันแล้วแต่คุณทั้งหมดค่ะ”

ทั้งสองคนสบตากัน บรรยากาศกลมกลืนอย่างไม่รู้ตัว

นัยน์ตาธีทัตหม่นหมองเล็กน้อย มือที่วางอยู่บนหัวไหล่ของญาธิดาเกร็งขึ้นเล็กน้อยอย่างอดใจไม่ไหว พลันค่อยๆ เขยิบเข้าใกล้ญาธิดา และค่อยๆ เข้าใกล้ขึ้นเรื่อย...

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเป็นไปธรรมชาติ แต่จังหวะที่ริมฝีปากของชายหนุ่มใกล้จะสัมผัสริมฝีปากของญาธิดานั้น ญาธิดาตัวสั่นเทา พลันหงายหลังตามจิตใต้สำนึก เพื่อเว้นห่างระยะห่างของทั้งสองคน

วินาทีนั้น บรรยากาศอันอบอุ่นและกลมเกลียวพลันมลายหายไปทันที แต่กลับเป็นความเย็นเฉียบและความหนาวเหน็บเข้ามาแทนที่

ซึ่งเมื่อสบตาแววตาของธีทัตที่กำลังแน่นิ่งด้วยความสับสน ญาธิดามีปฏิกิริยาตอบสนองทันควัน ถึงได้ค้นพบว่าสิ่งเหล่านั้นที่ตนเองทำไปทั้งหมดมันเป็นปฏิกิริยาสะท้อนตอบสนองกลับ ซึ่งมันไม่ได้วิ่งผ่านหัวสมองสักนิด

เมื่อจับสัมผัสได้ถึงบรรยากาศอันตึงเครียด เธอสูดลมเข้าปอด จากนั้นก็คลี่ยิ้มเล็กน้อยและพูดอธิบายทันควัน “อีธานกับเอลล่าก็อยู่นะคะ ทำแบบนี้ดูไม่ค่อยดีมั้ยคะ...”

ธีทัตพยักหน้าเล็กน้อย พลันกระซิบพูด “ผมไม่ทันคิดให้ดีก่อน”

เขาพูด พร้อมทั้งยิ้มและกุมมือเธอเอาไว้ และกล่าวแกมหยอกล้อกลับ “มีเด็กสองคนอยู่ก็เหมือนกับมีก้างขวางคออยู่สองอัน”

ญาธิดาคลี่ยิ้มมุมปาก แต่ในใจลึกๆ กลับไม่ได้มีความสุขสักนิด เธอหลุบตาลง เพื่อปกปิดความรู้สึกของตนเอง

มีแค่เธอที่รู้ดีอยู่แก่ใจ การที่เธอผลักเขาออกเมื่อครู่ ซึ่งมันไม่ใช่เพราะว่าอีธานเอลล่าอยู่ที่นี่ แต่เป็นเพราะว่านั้นเป็นอากัปกิริยาตามจิตใต้สำนึกของเธอเองต่างหาก...

นั่นก็สามารถพูดได้ว่า พูดกันตั้งแต่พื้นฐานแล้ว เธอไม่ได้ยอมรับเขาทั้งหมด

พอคิดได้เช่นนี้ ในหัวใจของเธอก็รู้สึกละอายใจกับธีทัตมากยิ่งขึ้นเยอะ

กิจกรรมสันทนาการต่างๆ หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว ซึ่งผ่านไปรวดเร็ว ธีทัตก็พาอีธานกับเอลล่าไปอาบน้ำ ส่วนเธอนั้นกลับไปยังห้องนอนของตนเอง

พอประตูปิดลง ราวกับเป็นการปิดกั้นกับโลกภายนอก ญาธิดาครุ่นคิดมากมายอย่างไม่รู้เนื้อไม่รู้ตัว

ในหัวสมองของเธอมีสิ่งที่ปรากฏขึ้นมากที่สุด นั่นก็คือใบหน้าของภวินท์!

เวลาผ่านไปสองชั่วโมงกว่า โดยไม่รู้ตัว ญาธิดาคิดหนักและหนักใจอยู่บนเตียง จนไม่มีความรู้สึกง่วงแม้สักนิด

เธอถึงขั้นอยากจะไปเยี่ยมภวินท์ เพื่อดูอาการบาดเจ็บของเขาเป็นอย่างไรบ้าง แล้วตกลงว่าอาการจะหนักหนาสาหัสเหมือนที่พายุพูดหรือไม่

ญาธิดายิ่งคิดก็ยิ่งไม่สบายใจ พอท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ควบคุมความเป็นห่วงและความสงสัยที่อยู่ในใจไม่ได้ พลันลุกขึ้นจากเตียงอย่างเบาเสียง

อีธานกับเอลล่านอนหลับไปแล้ว ส่วนทางห้องของธีทัตก็เงียบสงัด ไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ พร้อมทั้งใส่เสื้อโค้ททับตัวหนึ่ง จากนั้นก็เดินย่องออกจากห้อง

เธอเดินออกมา ใช้เวลานานมาก และหาพนักงานอยู่หลายคนเพื่อสอบถามข่าวคราว ถึงได้ถามจนได้เลขห้องของภวินท์มา

ตอนที่หาห้องเจออย่างทุลักทุเล ญาธิดายืนอยู่หน้าประตู จู่ๆ ก็หมดความกล้าที่จะยกมือขึ้นมาเคาะประตู

ซึ่งเมื่อครู่ก่อนหน้านี้ เธอยังศรัทธาอย่างเต็มเปี่ยม แต่คาดไม่ถึงเลยว่าพอเดินมาถึงหน้าประตูแล้ว ความกล้าหาญของเธอทั้งหมดพลันมลายหายไปชั่วพริบตาอย่างไร้ร่องรอยใดๆ

หลังจากลังเลอยู่นาน เธอก็ยกมือขึ้น พลันเคาะบานประตูอย่างแผ่วเบา หลังจากเคาะประตูอยู่หลายครั้งแล้ว จู่ๆ ด้านในประตูก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น ถัดจากนั้น บานประตูก็มีคนเปิดออก

พายุยืนอยู่หน้าประตู พร้อมทั้งสอบถามด้วยสีหน้าเย็นชาดังเดิม “มีธุระอะไรครับ?”

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ฉันอยากมาเยี่ยมภวินท์หน่อยค่ะ”