ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 423

เรื่องนิวรากรีดข้อมือ ไม่รู้ว่าข่าวลือไปถึงหูของตระกูลวรโชติได้ยังไงกัน

ชนัดพลพาคุณพิมและปริญ กระหืดกระหอบรีบบึ่งมายังโรงพยาบาลทันที เมื่อเห็นสภาพของนิวราแล้ว ก็เกิดอาการมีปากมีเสียงเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตกับภวินท์กันยกใหญ่

แต่ไม้ซีกไม่สามารถงัดข้อกับไม้ซุงได้อยู่แล้ว ธุรกิจของบริษัทวรโชติพึ่งพาบารมี STN อยู่ ชนัดพลตำหนิติเตียนหมดยกแล้ว ก็สวมบทบาทพ่อตาอารมณ์ฟึดฟัด และแสดงท่าทางยกโทษให้อย่างตรงไปตรงมา

ก่อนจะกลับ เขายังเอ่ยถึงใบสั่งซื้อขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ ภวินท์ไม่พูดพร่ำทำเพลง จัดการโทรศัพท์หาที่บริษัท เพื่อจัดการเรื่องใบสั่งซื้อโอนตรงไปอยู่ที่บริษัทวรโชติ

จังหวะตอนขึ้นรถ ออกจากโรงพยาบาล พายุอดถามไม่ได้ “คุณภวินท์ ทั้งๆ ที่คุณรู้อยู่เต็มอกว่าทางชนัดพลทำเพื่ออะไร ทำไมถึงยังยอมตกปากรับคำจากเขาอีก โดยเอาใบสั่งซื้อนี้มอบให้บริษัทวรโชติ ซึ่งทางเราไม่ได้รับผลประโยชน์เลยสักนิด”

“ฉันรู้ดี”

ภวินท์นั่งอยู่เบาะด้านหลัง พลันหยิบแท็บเล็ตเพื่อดูทิศทางแนวโน้มตลาดหุ้น พลันพูดอย่างเฉยเมย “ที่เขามาครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อลูกสาวหรอก ถ้าไม่ได้ผลประโยชน์จากคนอื่น เขาไม่มีวันกลับแน่”

ชนัดพลให้ความสำคัญกับผู้สืบสกุลแต่ดูถูกลูกสาว ในสายตาเขานิวราก็เป็นเพียงบ่อเงินบ่อทองก็เท่านั้นเอง เขาก็ไม่ได้โง่ดักดานที่จะเอาเรื่องเสียหายในครอบครัวทุกอย่างเที่ยวโพนทะนาไปทั่ว

ติดอยู่แค่ สิ่งที่แปลกใจมากที่สุดคือ คนในตระกูลวรโชติรู้ได้ยังไงว่านิวรากรีดข้อมือ

เขาเข้าใจนิวราดี เรื่องพรรค์นี้เธอไม่ใช่คนเก่งกาจอะไรที่จะเอาไปโพนทะนาไปทั่ว และไม่บอกทางตระกูลวรโชติเองแน่ แต่ทางตระกูลวรโชติกลับรู้เรื่องนี้ ตอนที่พวกเขาตาลีตาเหลือกมาถึงนิวราก็ตกใจคล้ายว่าไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ

ทุกเรื่องมันติดขัดอยู่ตรงนี้ จนคิดไม่ออก

ทันใดนั้น พลันมีเสียงโทรศัพท์สั่นสองครั้ง หลุยส์ส่งข้อความมาหา “เตรียมของไว้เรียบร้อยแล้ว มาห้องเก็บไวน์ด้วย”

แววตาภวินท์หม่นหมองลง พลันออกคำสั่งให้พายุเลี้ยวรถกลับเพื่อมุ่งหน้าไปยังห้องเก็บไวน์ทันควัน

ซึ่งในเวลานี่เรื่องที่สำคัญที่สุดก็คือเรื่องของสิงโต ส่วนเรื่องของตระกูลวรโชติ ปล่อยให้พวกเขาก่อกวนต่อไป ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นทุกข์ร้อนอะไร

หลังจากนั้นหลายวันติดต่อกัน ญาธิดาก็ไม่ได้รับการแจ้งข่าวคราวเกี่ยวกับเรื่องการทำงานแต่อย่างใด

นอกจากไปโพสต์ถ่ายรูปอินดอร์คอลเลคชั่นใหม่ที่สตูดิโอของเจนนิเฟอร์แล้ว ที่เหลือเธอก็อยู่บ้านเป็นเพื่อนกับอีธาน เอลล่า

บ้างก็พาเจ้าเด็กน้อยสองคนไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ เธอดูเหมือนไม่มีอะไรให้ทำ

ท้ายที่สุด ตั้งแต่วันจันทร์ลากยาวมาถึงวันศุกร์ ในที่สุดเธอก็ได้รับสายจากคุณบิ๊ก

หลังจากรีบบึ่งมายังสตูดิแล้ว ผู้ช่วยก็รีบเชิญเธอไปยังห้องทำงานทันควัน

เมื่อเธอเดินมาถึงตรงประตูสตูดิโอนั้น เธอย่อมฉุกคิดตอนที่เธอมาที่นี่ขึ้นได้เมื่อครั้งที่แล้ว ที่ผลักประตูเข้าไปก็เห็นภวินท์อยู่ในห้อง จึงเกิดอาการตระหนกอยู่ในใจ

ผู้ช่วยเคาะบานประตู พลันผลักประตูเข้าไป ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมทั้งก้าวฝีเท้าเดินไปยังด้านหน้า พร้อมทั้งช้อนสายตามองทิศทางโต๊ะทำงาน เมื่อมองเห็นคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงานคือคุณบิ๊กซึ่งไม่ใช่ภวินท์นั้น หัวใจของเธอก็ไม่ได้ดีใจขนาดนั้นตามที่ได้จินตนาการเอาไว้

“ธิดามาแล้วเหรอ! มานี่เร็ว!”

ตอนที่คุณบิ๊กมองเห็นญาธิดา พลันลุกขึ้นและกวักมือให้เธอทันที

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมทั้งก้าวฝีเท้าเดินไปยังด้านหน้า พร้อมทั้งยิ้มให้เขา “สวัสดีค่ะคุณบิ๊ก”

คุณบิ๊กส่งสัญญาณให้เธอมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยความตื่นเต้น “รีบดูเร็วนี่เป็นรูปอีธาน เอลล่าที่ผ่านพิจารณาเป็นครั้งสุดท้าย มีการปรับเรียบร้อยแล้ว!”

ญาธิดามองแวบเดียว บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาดสิบหกนิ้วเป็นรูปในการถ่ายทำครั้งสุดแล้ว มองแค่แวบเดียว ญาธิดารู้สึกทึ่งทันที

ทุ่งหน้าสีเหลือง อีธานเอลล่ายื่นอยู่ระหว่างกลางของช้างทั้งสองเชือก พร้อมทั้งยิ้มจนมีความรู้สึกซึมซับตามอย่างที่สุด

ป่าเถื่อน มีชีวิตชีวา และสามัคคีกลมเกลียว

ญาธิดาพยักหน้าอย่าอดเสียไม่ได้ พลางคลิกเมาส์เพื่อดูรูปถัดไป และถัดไปเรื่อยๆ ....

จนดูภาพหมดอัลบั้ม เธอกลับแสบจมูกเล็กน้อย

เธอยอมรับตรงๆ ว่าเธอตื่นตระหนกกับรูปภาพประชาสัมพันธ์การกุศลเซทนี้ พร้อมทั้งซึมซับความรู้สึกตามไปด้วย

ราวกับรูปภาพเป็นภาพนิ่งที่ไม่สามารถพูดคุยได้ แต่กลับทำให้คนเรามีการต่อสู้กับความเงียบงันและการเรียกหา

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมทั้งพยักหน้า “ยอดเยี่ยมมากค่ะ”