ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 452

ญาธิดาครุ่นคิดไปมา จนเริ่มรู้สึกปวดหัว สุดท้ายจึงทำการปิดโทรศัพท์ แล้วนอกพักอยู่บนเตียง

ตอนนี้เรื่องที่เกี่ยวกับเธอยังไม่ทราบต้นสายปลายเหตุ เธอจะมีเวลาไปสนใจเรื่องคนอื่นได้อย่างไร

เมื่อคิดได้อย่างนี้แล้ว จึงพลิกตัวไปมาจนถึงกลางดึก เธอจึงได้ผล็อยหลับไป

สองวันติด ๆ ที่ญาธิดาอยู่แต่ในบ้าน ไม่ได้ทำงาน นอกจากทานอาหารเดินเล่นกับลูก ๆ แล้ว เวลาที่เหลือของเธอนั้นก็จะอ่านหนังสือดูหนัง และก็ไม่อยากจะไปสนใจข่าวสารในโทรศัพท์อีก

จนกระทั่งวันที่สาม อยู่ ๆ เธอได้รับข้อความจากคิริน

“คืนนี้มีเวลาไหม วันนี้ผมว่าง เลี้ยงข้าวผมหน่อย อย่าลืมนะว่าคุณยังค้างหม้อไฟผมหนึ่งมื้อ!”

น้ำเสียงยังคงยิ้มแย้มผ่อนคลายเหมือนเดิม ยังส่งรูปอิโมจิหลายตัวมาด้วย ญาธิดามองดูแล้วเกิดความประหลาดใจ

คิรินยังคงเป็นเหมือนชายหนุ่มคนนั้นที่ชอบหยอกล้อเธอ หากบอกว่าเขาใกล้ชิดตัวเองเพราะมีวัตถุประสงค์ เธอยังคงไม่อยากจะเชื่อจริง ๆ แต่เหตุการณ์ของหนิงหนิงก็ดันเป็นเรื่องจริง……

เธอปิดโทรศัพท์ คว่ำหน้าจอลงบนโต๊ะ ไม่ตอบกลับข้อความ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ จู่ ๆ คิรินได้โทรศัพท์มา สายดังอยู่เรื่อย ๆ แต่ญาธิดาก็ไม่รับ

จนกระทั่งทานอาหารเย็นเสร็จ ญาธิดาถึงได้กลับมาที่ห้องนอนตัวเอง กำลังเตรียมตัวที่จะไปอาบน้ำ จู่ ๆ คุณปภาวีได้วิ่งขึ้นมาบนตึก

“ธิดา เมื่อกี้ที่แม่กำลังล้างจานอยู่นั้น เห็นมีรถจอดอยู่หนึ่งคัน จอดอยู่นานแล้ว ในนั้นรู้สึกว่ามีคน แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร!”

ญาธิดาได้ยินดังนั้น ก็รีบเดินไปที่หน้าต่างแล้วมองลงไป เป็นเช่นนั้นจริง ๆ เห็นรถคันหนึ่งสีแชมเปญจอดอยู่ด้านล่าง เธอจ้องดูแล้วรู้สึกคุ้นตามาก

หากว่าเธอจำไม่ผิด นั่นคือรถของคิริน

เธอมองดูโทรศัพท์ที่ตัวเองปิดเสียงวางบนโต๊ะแวบหนึ่ง แล้วหยิบขึ้นมาดู ในนั้นมีโทรศัพท์หลายสิบสายที่ไม่ได้รับ นอกจากนี้ยังมีข้อความที่คิรินส่งมา 

เธอจึงทำการเปิดดู “ญาธิดาออกมา พวกเราคุยกันหน่อย”

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ลังเลครู่หนึ่ง แล้วหันไปมองคุณปภาวีที่อยู่ข้าง ๆ แล้วยิ้มให้กับเธอ จากนั้นกล่าวเบา ๆ “เพื่อนของหนูเองค่ะ แม่ไปพักผ่อนก่อนเถอะ หนูจะออกไปพบเขาหน่อย”

คุณปภาวียังคงรู้สึกไม่วางใจ แต่เธอพูดขนาดนี้แล้ว จึงไม่สามารถพูดอะไรได้อีก ได้แต่พยักหน้าแล้วก็เดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง

ญาธิดาสวมชุดคลุมแล้วก็เดินออกจากห้องนอน เดินออกไปที่ประตูใหญ่ เพิ่งจะถึงลานหน้าบ้าน ประตูรถก็เปิดออก ร่างชายหนุ่มผอมสูงได้เดินลงจากด้านในแล้วมุ่งเดินมาทางนี้

คิรินสวมชุดลำลองสีดำ สวมหมวกปิดหน้าปิดตา จากมุมของญาธิดา สามารถมองเห็นเพียงคางของเขาเท่านั้น

เดินมาที่ข้างประตูเหล็ก เขาเห็นญาธิดาจึงยกมือขึ้นดึงหมวกไปด้านหลัง เผยให้เห็นถึงใบหน้าที่รูปงามของเขา

คั่นด้วยประตูรั้วเหล็ก ญาธิดาหายใจเข้าลึก “มีเรื่องอะไรก็พูดมาเถอะ”

คิรินเห็นว่าไม่มีทีท่าจะออกมา จึงอดยิ้มขึ้นไม่ได้ “นี่ผมมาเรือนจำเหรอ”

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึก นึกถึงคำพูดของภวินท์ จึงหันหน้ามองเขา แล้วกล่าวอย่างจริงจัง “มีเรื่องอะไร”

คิรินหยุดชะงัก สีหน้าเคร่งขรึมขึ้น หุบยิ้มแล้วกล่าว “เรื่องของหนิงหนิง ผมเพิ่งรู้เมื่อกี้”

“ตอนที่ผมแนะนำหนิงหนิงให้กับคุณนั้น ไม่รู้เลยว่าเธอได้เซ็นสัญญากับบริษัทพีพีมีเดีย”

ญาธิดาเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง หันมาเผชิญหน้ากับดวงตาที่งดงามคู่นั้นของเขา

“ผมได้คุยกับหนิงหนิงแล้ว เธอบอกว่าจะคิดไตร่ตรองดูอีกที เรื่องนี้เป็นผมเองที่สะเพร่าจริง ๆ หากต้องการจะให้ชี้แจ้งเรื่องที่เข้าใจผิด คุณมาหาผมได้เลย ผมเต็มใจออกหน้าแทน”

คิรินกล่าวอย่างจริงจัง ไม่เหมือนกับว่ากำลังโกหก

ญาธิดาลังเลครู่หนึ่ง หายใจเข้าลึกแล้วถามขึ้น “คุณไม่รู้เรื่องจริงเหรอ”

คิรินขยิบตา แล้วยกขวาขึ้นทันที ชูสามนิ้วขึ้นแล้วกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ข้าพเจ้าคิริน ขอสาบานกับญธิดาว่า ข้าพเจ้าไม่เคยพูดโกหกญาธิดาแม้แต่คำเดียว”

ญาธิดาแน่นหน้าอก จมูกฟืดฟัด น้ำตาคลอเบ้าตาอย่างไม่รู้ตัว

เธอทั้งอยากจะหัวเราะและร้องไห้ สุดท้ายจึงได้เปิดประตู เดินก้าวออกมา ยื่นมือมาดึงมือขวาของคิรินลง “ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้……”

“อย่างนั้นคุณเชื่อผมไหม”