ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 453

ในช่วงบ่ายของวันเดียวกัน แพลตฟอร์มสื่ออย่างเป็นทางการของคิริน ได้ออกมาประกาศว่า ด้วยเหตุผลเรื่องตารางงาน พวกเขาได้ยุติสัญญาเพียงฝ่ายเดียว ยกเลิกงานถ่ายพรีเซนเตอร์ แล้วแสดงออกว่าหากมีโอกาสครั้งหน้าค่อยร่วมมือกันอีก

เพียงครู่เดียว เรื่องที่คิรินฉีกสัญญาก็กลายเป็นประเด็นร้อน กลบข่าวหุ้นร่วงของ STN Group ทันที

ทันทีทันใด ญาธิดาได้วิดีโอประชุมกับคุณบิ๊กสั้น ๆ ให้เขาแจ้งพนักงานทุกคนว่าเริ่มงานกันพรุ่งนี้ การถ่ายทำภาพยนตร์สั้นดำเนินตามแผนเดิม

วันรุ่งขึ้น เมื่อมาถึงกองถ่าย หลังจากที่พักผ่อนมาสองสามวัน คำบ่นพึมพำของพนักงานได้ลดลงไปแล้ว และเมื่อรู้ว่าหนิงหนิงได้ยุติการร่วมมือกับบริษัท พีพีมีเดีย ทุกคนต่างโล่งอก และทุ่มเทให้กับการทำงาน

ช่วงบ่ายวันแรกของการเริ่มงาน ญาธิดาคิดไม่ถึงว่าภวินท์จะมา

“เริ่มฉากนี้อีกครั้ง ปรับตำแหน่งการเดิน……”

ญาธิดานั่งอยู่หน้ากล้องมองภาพในเครื่องจับภาพ และชี้แนะนักแสดงที่อยู่ในฉากด้วยสีหน้าที่จริงจัง โดยที่ไม่รู้ว่าเยื้อง ๆ ด้านหลังมีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังจ้องมองเธออยู่นานแล้ว

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ในที่สุดก็ถึงเวลาพัก ร่างที่ตึงเครียดของเธอได้ผ่อนคลายลง แล้วหยิบแก้วน้ำที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาดื่มสองกึก

ข้าง ๆ มีคนเรียกขึ้น “คุณธิดา……”

“หือ”

ญาธิดาหันหน้าตามเสียง บังเอิญประสานตาเข้ากับคู่ดวงตาคมเข้มของชายหนุ่มพอดี หัวใจเธอหยุดชะงัก แล้วก็เต้นเร็วขึ้น

ภวินท์ยืนอยู่ไม่ไกล มองดูเธออย่างเกียจคร้านและผ่อนคลาย มุมปากยังมีรอยยิ้มจาง ๆ ท่าทีปฏิกิริยานั้น ช่างทำให้เธอหัวใจของเธอเต้นแรงจริง ๆ 

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วปรับอารมณ์สีหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นเดินเข้าไปหา กล่าวทักทายอย่างตรงไปตรงมา “ สวัสดีค่ะคุณภวินท์”

“ตามผมมา”

ภวินท์เลิกคิ้วเบา ๆ เหลือบมองเธอแล้วก็หันหลังไป ก้าวเท้าตรงไปที่ห้องรับรอง

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึก ลังเลครู่หนึ่ง สุดท้ายก็สาวเท้าก้าวเดินตามไป

เดินเข้าไปในห้องรับรอง เธอหันไปมองด้านหลังไม่เห็นมีใครอื่น จึงได้เอ่ยปากถาม “จะให้เรียกคุณบิ๊กมาไหม”

“ไม่ต้อง” ภวินท์นั่งอยู่บนโซฟากล่าวอย่างใจเย็น “ผมมาหาคุณโดยเฉพาะ”

ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ แต่เขาเน้นคำว่า “โดยเฉพาะ” ทำให้ญาธิดาใจสั่นขึ้น หันหน้าไปมองเขา “หาฉันมีเรื่องอะไรเหรอคะ”

ภวินท์หยุดชะงักครู่หนึ่ง แล้วกล่าวอย่างใจเย็น “เรื่องวันนั้น……”

เขายังไม่ทันได้พูดจบ ญาธิดาก็รู้ว่าเขาต้องการจะพูดอะไรแล้ว

ครั้งก่อนที่พวกเขาเจอกัน ก็อยู่ในห้องนี้ เขากำชับกับเธออย่างจริงจังว่า อย่าได้ไว้ใจใครง่าย ๆ สงสัยว่าคิรินกับภูผานั้นจะสมรู้ร่วมคิดกัน และไม่กี่วันต่อมา เรื่องราวทั้งหมดได้พิสูจน์แล้วว่าเขาคิดผิด

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึก กล่าวเบา ๆ “คนเรามักจะมองผิดพลาดกันได้ ฉันเข้าใจ”

ได้ยินดังนั้น ภวินท์เม้มริมฝีปากบางเบา ๆ “คุณโกรธเหรอ”

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก ๆ “เรื่องขี้ปะติ๋วแค่นี้ ไม่มีค่าพอที่ทำให้ฉันต้องโกรธ”

“ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ฉันไปทำงานก่อนนะ”

พลางพูดเธอพลางสาวเท้าจะเดินไป

“เดี๋ยวก่อน” ภวินท์ลุกยืนขึ้น เดินมาที่ข้าง ๆ เธอแล้วจับมือของเธอขึ้น “ผมมีของจะให้คุณ”

ญาธิดางุนงงเล็กน้อย เห็นเขาหยิบกล่องกำมะหยี่ที่ประณีตสีดำออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วยื่นให้เธอจากนั้นกล่าว “พรุ่งนี้ผมต้องไปดูงานนอกสถานที่ จึงอยากมอบของขวัญวันเกิดล่วงหน้าให้คุณ”

ของขวัญวันเกิด?

ญาธิดาตะลึงครู่หนึ่ง นึกวันที่ขึ้นได้ ถึงได้รู้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเธอ! และสิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจยิ่งกว่าคือ ขนาดตัวเธอเองยังลืม แต่ภวินท์กลับจำได้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเธอ!

เธอเงยหน้าขึ้น แล้วถามเขาด้วยสีหน้างง ๆ “คุณรู้ได้อย่างไร……”

ไม่รอให้เธอได้พูดจบ ชายหนุ่มก็ได้กล่าวตรง ๆ ด้วยเสียงเบา ๆ  “ลองใส่ดูสิ”

ญาธิดาลังเลครู่หนึ่ง แล้วยื่นมือมารับกล่องจากนั้นเปิดออก เส้นสร้อยคอไพลินทรงหยดน้ำวางอยู่บนผ้ากำมะหยี่สีดำ ราวกับหยดน้ำตาที่กระจ่างใสแวววาว

หัวใจเธอสั่นขึ้น ตาเป็นประกายเล็กน้อย