ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 507

สิ่งที่ภูผาทำกับพวกเขาในเวลานี้ ได้เปรียบในเรื่องของจำนวนคน เกรงว่าถ้าใช้ไม้แข็งเข้าสู้ พวกเขาจะไม่ใช่คู่ต่อสู้พวกกมัน!

ภวินท์กัดฟันกรอด มือที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวกำหมัดแน่น เตรียมพร้อมตลอดเวลา เขาเปียกปอนไปทั้งตัวแล้ว เงยหน้าขึ้นมามองไปยังภูผาที่นั่งอยู่ใต้ชายคาของวิหาร สายตาเคร่งเครียด “มีอะไร ก็มาลงที่ฉัน!”

ภูผาหัวเราะเยาะ “ได้ งั้นวันนี้ผมก็จะตั้งใจพูดกับพี่ให้ดี”

พูดพลาง เขาก็หันไปข้างๆ สั่งครามที่อยู่ข้างๆ “พาเขาเข้ามา”

ครามรับคำสั่ง ปฏิบัติตามคำสั่งทันที จากนั้นก็ดันรถเข็นของภูผาเข้าไปในวิหาร

“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ฉันเดินเองได้!”

แววตาที่เยือกเย็นน่ากลัวของภวินท์มองไปยังคนข้างๆ ราวกับตกใจในท่าทางของเขา ไม่มีใครกล้าเข้ามาเลยสักคนเดียว

ภวินท์ก้าวขาเดินเข้าไปในวิหาร เห็นแค่เพียงเทียนในวิหารที่ถูกจุดขึ้น เปลวเทียนสั่นไหว แสงไฟสว่างไสว

เขากวาดสายมองรอบๆอย่างรวดเร็ว ไม่เห็นแม้แต่เงาของญาธิดา

ภูผาเห็นอย่างนั้นก็หัวเราะเยาะ “ทำไม ไม่เห็นคนที่อยากเห็น ผิดหวังเหรอ”

ภวินท์เม้มปากไม่พูดอะไร

เวลานี้เอง เขาแน่ใจแล้วว่า ญาธิดาไม่ได้ถูกจับตัวมา โทรศัพท์สายนั้นก็แค่ภูผาเล่นละครตบตาเขาเท่านั้น ส่วนที่ว่าทำไมถึงขึ้นว่าเป็นเบอร์โทรของเธอและเสียงเธอนั้น เขาเองก็ยังไม่รู้

ดูเหมือนจะมองออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ภูผาหัวเราะเบาๆ “คนที่พี่อยากเจอคนนั้น ไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่พี่รู้มั้ยว่าเธออยู่ที่ไหน”

ภวินท์เงยหน้า นัยน์ตามีความโกรธและรำคาญ จ้องมองเขาพลางพูดว่า “ภูผา นายคิดจะทำอะไร สู้บอกมาตามตรง เลยดีกว่า!”

ภูผายิ้ม “ดูท่าพี่จะไม่รู้ความเคลื่อนไหวของญาธิดาสินะ!”

ภวินท์นิ่งเงียบ

ตอนนี้เอง ภูผาค่อยๆเชิดหน้าขึ้นครามที่อยู่ข้างๆเข้าใจความหมาย ก็หยิบของบางอย่างออกมาทันที เดินไปทางภวินท์

“พรึ่บ!” ทันใดนั้น รูปถ่ายกองหนึ่งก็ถูกโยนมากองตรงหน้าเขา

จากนั้น เสียงของภูผาก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ผู้หญิงคนนี้ที่พี่เอาแต่เฝ้าคิดถึง สุดท้ายก็ทอดทิ้งพี่ เธอพาลูกสาวลูกชาย บินไปพร้อมกับธีทัตแล้ว เมื่อเช้านี้”

คำพูดของเขา เหมือนกับสายฟ้าฟาด ดังขึ้นข้างหูเขาในทันที

เขาขมวดคิ้ว ก้มมองภาพถ่ายที่ตกลงข้างเท้า สีหน้ายิ่งบูดบึ้ง คิ้วยิ่งขมวดแน่นขึ้น

ผู้หญิงในรูป ก็คือญาธิดาจริงๆ เธอพาลูกแฝดไปที่ประตูขึ้นเครื่องบิน มุมล่างขวาของภาพถ่ายยังมีเวลากำกับไว้ ก็คือเช้าของวันนี้!

ภวินท์กัดฟันกรอดโดยไม่รู้ตัว หัวใจจมดิ่งลงไป

เขายังจำได้ เขาเคยบอกกับเธอว่า ให้เธออยู่ต่อ เธอก็รับปากเขาอย่างดี แต่ชั่วพริบตาเดียว เธอก็ไปแล้ว!

ความรู้สึกสับสนบางอย่างที่บอกไม่ถูกพลุ่งพล่านขึ้นมาในใจเขา ภวินท์รู้สึกว่าแน่นหน้าอก หายใจไม่ออก ทรมานยากจะทนไหว

เวลานี้เอง ด้านหลังของภวินท์ก็โดนโจมตีอย่างแรง ความเจ็บปวดส่งผ่านมาจากแผ่นหลังของเขา เขายังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกเตะล้มลงไปกองกับพื้น

จากนั้น ก็ถูกตีแรงๆอีกหนึ่งครั้ง ทุบไปที่ท้ายทอยเขาตรงๆ เสียงดัง “พลั่ก!” ด้านหลังศีรษะเขาชา ในหัวเขาว่างเปล่าไปชั่วขณะ

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น หลังจากนั้นพักหนึ่ง เขากัดฟันกรอด พยายามฝืนตั้งสติเอาไว้ เงยหน้าขึ้นมา