ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 509

เกาทัณฑ์เมื่อขึ้นสาย ก็ต้องยิงเต็มเหนี่ยว

หลังจากการเผชิญหน้ากันอย่างเงียบ ๆ ภวินท์และพายุสบตากับกลุ่มอันธพาลที่ล้อมรอบพวกเขาครู่หนึ่ง เริ่มลงมือพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

พวกเขาใช้ร่างกายรับกระบองเหล็ก แย่งอาวุธของคู่ต่อสู้มา ใช้เป็นอาวุธของพวกเขาเอง แต่ถึงกระนั้น กระบองเหล็กก็ยังคงฟาดมาที่ตัวพวกเขาทั้งด้านหน้าด้านหลัง ทางซ้ายและทางขวา...

หลังจากการปะทะกัน ท้ายที่สุดภวินท์ก็ใช้กระบองเหล็ก ยันร่างตัวเองเอาไว้ ฟกช้ำดำเขียวไปทั้งตัว โงนเงน ราวกับว่าเขาอาจจะล้มลงเมื่อใดก็ได้

ไม่ไกลจากนั้น ภูผายืนอยู่ที่นั่น ราวกับกำลังเป็นผู้ชมละคร มีรอยยิ้มมุมปาก สายตาเยือกเย็น

ภวินท์เงยหน้า มองไปที่ภูผา ความเกลียดชังและโกรธเกรี้ยวสาดออกมาจากดวงตา เขาค่อยๆหันหน้า ระวังทุกสิ่งรอบตัวเขา แต่ใครจะไปรู้พอเขาหันมา ก็เห็นพายุกึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้น มือขวาของเขากุมหน้าท้อง เลือดไหลทะลักออกมาจากระหว่างนิ้วมือของเขา หยดลงบนพื้น

ทันใดนั้น ภวินท์ก็อยู่ในสภาวะตึงเครียด เขาก้าวไปข้างหน้าทันที เรียกเบาๆว่า “พายุ!”

สีหน้าพายุขาวซีดจนน่าตกใจเล็กน้อย ขยับริมฝีปาก แต่กลับเจ็บจนพูดไม่ออก ภวินท์เห็นอย่างนั้น ความโกรธก็พลุ่งพล่านขึ้นในใจ เซลล์ทุกเซลล์ทั่วร่างกายต่างตื่นตัว

เขาคิดไม่ถึงว่า จะมีใครลงมืออย่างโหดเหี้ยม! คนกลุ่มหนึ่งถือกระบองรุมตีพวกเขาไม่เท่าไหร่ นี่ถึงขั้นใช้กริช!

เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีแดงก่ำด้วยเส้นเลือดสีแดงชำเลืองมองดูฝูงชน ดวงตาของเขาเย็นเยียบอย่างน่ากลัว ชายคนหนึ่งในกลุ่มอันธพาลได้ละสายตาไปทางอื่นอย่างรู้สึกผิด เอามือขวาไว้ข้างหลัง

ภวินท์โกรธจัด พุ่งไปข้างหน้าโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น กระชากคอเสื้อคนคนนั้นขึ้นมา รัวหมัดใส่หน้าคนนั้นอย่างแรงราวกับห่าฝน!

เขาแค้นจนแทบจะฆ่าคนผู้นี่ทิ้งไปเสียเดี๋ยวนี้เลย

ไม่นาน นักเลงที่อยู่ข้างๆก็พุ่งเข้ามา ฉุดกระชากเขา จึงแยกพวกเขาสองคนออกจากกันได้

ภูผาที่อยู่ด้านข้างไม่ได้พูดอะไรเลย ค่อยๆยกมือ ส่งสัญญาณให้พวกเขาหยุด สองสามคนควบคุมตัวภวินท์เอาไว้ ไม่ให้เขาขยับเขยื้อนได้

เห็นภูผาเหลือบมองพายุ มองเห็นเลือดไหลจากแผลไม่หยุด คิ้วค่อยๆขมวด หันไปหาครามที่อยู่ข้างกาย

ครามเข้าใจความหมาย เดินไปข้างหน้าทันที ตรวจดูบาดแผลของพายุ จากนั้นก็เดินกลับมา รายงานตามความจริงว่า “คุณชายครับ ดูท่าทางน่าจะแทงโดนอวัยวะอะไรเข้า ถ้าไม่จัดการให้ทันเวลา อาจจะ……”

ครามลางเสียงยาว ภูผาเข้าใจได้ในทันที ว่าเขาหมายความว่าอะไร เขาเลิกคิ้ว เหลือบมองไปยังภวินท์ที่มีแววตาโกรธขึ้งอยู่ด้านข้าง กระตุกมุมปาก หัวเราะเบาๆพูดว่า “พายุเขายังตายไม่ได้ พาเขาไปรักษา”

ครามได้ยินดังนั้น ก็พยักหน้าเบาๆ เดินไปทันที เดินไปทางพายุ ให้ลูกน้องเขาพาตัวเขาไป

ภูผาหันหน้ามา มองภวินท์ที่กำลังจ้องมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ ยิ้มมุมปาก หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดโทรออกไป พูดกับปลายสายว่า“คุณมาได้แล้ว”

หลังจากหยุดชะงักไปเล็กน้อย เขาก็เก็บโทรศัพท์มือถือ วางสายแล้ว ยิ้มหวานพลางมองไปยังภวินท์ ไม่พูดอะไร

ภวินท์มองเขา รู้สึกแค่ว่าเย็นวาบที่แผ่นหลัง ความไม่สบายใจและความกลัวบางอย่างที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นในก้นบึ้งของหัวใจ

เขาไม่รู้ว่าภูผาคิดจะทำอะไรกันแน่ แต่ตอนนี้ดูแล้ว เขาเพิ่งจะเริ่มลงมือเท่านั้น

ภายในวิหารเงียบงันลง มีกลิ่นคาวเลือดจางๆปกคุลมในอากาศ ภูผาไม่พูดอะไร ลูกน้องทุกคนจึงยืนถืออาวุธอยู่ข้างไม่ขยับ

ผ่านไปสองสามนาที ก็มีเสียงฝีเท้าดังสม่ำเสมอมาจากข้างนอก มีคนประมาณเจ็ดแปดคน ดำทะมึนเข้ามาจากประตู เมื่อเอาร่มสีดำออก ภวินท์ก็สามารถมองเห็นคนที่เดินอยู่ข้างหน้าได้ชัดเจน รูม่านตาของเขาก็ขยายใหญ่ ความตื่นตกใจฉายออกมาจากนัยน์ตาเขา

กลับเป็นสิงโต! เขาเป็นพวกเดียวกับภูผา!

ร่างผอมดำและรอยย่นบนใบหน้าเขา บวกกับเอกลักษณ์ในการเดินเฉพาะตัวของเขา มีความน่ากลัวเย็นยะเยือกแผ่ออกมาทั่วร่าง