ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 510

นรกบนดิน

สี่คำนี้ระเบิดอยู่ในหัวของภวินท์ เขาหดตัว หูอื้ออึง ตามองไปยังพวกอันธพาลที่อยู่รอบๆล้อมเขาเข้ามา ร่างกลับไม่สามารถทำอะไรตามที่สมองสั่งการได้แม่แต่น้อย  ได้แต่บิดตัวไปเล็กน้อย ราวกับเป็นหนอนตัวหนึ่งอย่างนั้น

วินาทีนั้น เขาสัมผัสได้ถึงความอัปยศ และสิ้นหวัง

จากนั้น มือและเท้าของผู้คน กระบองเหล็กที่เย็นเยียบ แม้แต่กริชก็ฟาดลงมา ไม่รู้ทำไม ความเจ็บปวดบนร่างกายของเขาเหมือนถูกขยายไปไม่มีที่สิ้นสุด ทุการโจมตี สำหรับเขาแล้วมันเจ็บปวดจนยากที่จะทนรับไหว

เมื่อก่อนเขาเคยผ่านการฝึกฝนมา ได้รับบาดเจ็บมาไม่น้อย รับมีดมาแล้วหลายแผล ทิ้งรอยแผลเป็นบนตัวเขาไว้ไม่น้อย เขาเปลี่ยนเป็นคนที่แข็งแกร่งทนมือทนเท้าอย่างช้าๆ สำหรับระดับความอดทนต่อความเจ็บปวดก็ขยายมากขึ้นไม่หยุด แต่ตอนนี้ ไม่รู้ทำไม ร่างกายของเขาเหมือนกันถูกพิษอย่างนั้น เจ็บปวดรุนแรงจนแทบทนไม่ไหว

หรือว่า นี่คืออาการที่เป็นผลมาจากการที่สิงโตให้คนฉีดของเหลวเข้าสู่ร่างกายเขาเมื่อครู่

เขายังไม่ทันได้คิดไตร่ตรอง ความเจ็บปวดบนร่างกายก็รุนแรงขึ้นอย่างไร้ขีดจำกัด เขาหน้ามืดวิงเวียน แทบจะสลบไป

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ร่างของเขาเปียกโชกไปหมด หนาวเย็นไปทั้งตัว ในความสะลึมสะลือ เขาได้ยินบทสนทนาของสิงโตกับภูผา

“ฉันว่า จัดการเก็บมันไปเลย!”

เสียงภูผาดังมา “คุณสิงโต รีบร้อนไปทำไม เก็บเขาเลย มันจะไม่ใจดีกับเขาเกินไปเหรอ”

“แล้วนายว่าทำยังไงดี เก็บมันเอาไว้ ให้มันสร้างปัญหาต่อไปไม่รู้จบ!”

“มันทำให้พวกเราต้องเจอความทุกข์ยากขนาดนั้น ขาของฉัน นิ้วก้อยของคุณ นี่มันใช่สิ่งที่สสามารถแลกคืนมาด้วยชีวิตเหรอ”

ภูส่งเสียงฮึ่ม พูดช้าๆว่า “ถ้าเป็นฉัน ก็จะเอามันโยนลงไปหลังเขารามเป็นอาหารหมาป่า ตอนนี้ขาสองข้างมันหักแล้ว ไม่รอดแน่ แต่ว่ามันยังมีสติอยู่ ให้มันสัมผัสกับความสิ้นหวังสุดท้าย ถึงจะสนุกที่สุด”

คำแนะนำของชายหนุ่มน่ากลัวอย่างยิ่ง ทำให้ภวินท์หนาวเหน็บไปทั้งตัว ราวกับว่าเลือดในกายถูกแช่แข็ง

จิตใจเขาจะต้องโหดร้ายสักแค่ไหน ถึงได้คิดอุบายอันชั่วร้ายเช่นนี้ได้！

สิงโตนิ่งเงียบอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็หัวเราะเยาะออกมา แสดงความเห็นด้วย “ภูผา ความคิดนาย ไม่เลวจริงๆ!”

สีหน้าภูผายังคงไม่เปลี่ยนพูดต่ออย่างเย็นชาว่า“สุดท้าย แน่นอนว่าก่อนมันจะตาย ต้องทำให้สัมผัสถึงความทุกข์ทรมานสักหน่อยก่อน”

หลังจากนั้น ไม่นาน ภวินท์ก็รู้สึกได้ว่าตนเองถูกคลุมศีรษะเอาไว้ ยกขึ้นมา ไม่รู้ว่าไปที่ไหน

หลังจากโคลงเคลงเป็นเวลานาน เขาก็ได้ยินเสียงถกเถียงกันรางๆไม่ชัดเจนนัก จากนั้น ร่างเขาเบาหวิว ถูกโยนลงไป

ร่างกระแทกกับพื้น“พลั่ก” เขาเจ็บจนหน้ามืด สลบไปเลย

......

เวลาเดียวกันนี้เอง จู่ๆก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นบนเครื่องบินที่มุ่งหน้าไปต่างประเทศ 

ญาธิดาตกใจตื่น ดึงผ้าปิดตาออก หอบหายใจ เหงื่อชุ่มแผนหลัง

“ธิดา!”

เสียงเป็นห่วงเป็นใยของธีทัตดังมาจากด้านข้าง หน้าอกญาธิดากระเพื่อมขึ้นๆลงๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ ผ่านไปสักพัก จึงค่อยๆสงบจิตใจลงได้

“ธิดา คุณเป็นอะไร!”

เสียงชายหนุ่มดึงเธอให้กลับมาสู่โลกแห่งความจริง เธอมองไปยังธีทัตที่อยู่ข้างๆ ส่ายหน้า พูดอย่างตื่นตกใจว่า “เปล่า…ไม่มีอะไร”

“ฝันร้ายเหรอ”

มองเห็นเหงื่อที่ผุดขึ้นบนหน้าผากเธอ ธีทัตก็รีบยกมือขึ้นมา เช็ดให้เธอ

ญาธิดาพยักหน้า หัวใจที่อยู่ในหน้าอกเต้นรัวไม่หยุด เกิดความหวาดกลัวและตื่นตระหนกในใจอย่างประหลาด

เมื่อครู่ไม่รู้ทำไม หลังจากที่เธอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว หลับฝันถึงภวินท์ ร่างเขาชุ่มไปด้วยเลือดมองมาที่เธอ พูดกับเธอว่า “อย่าไป…อย่าไป!”

เธอตกใจตื่นขึ้นมา จึงพบว่าตอนนี้ตนเองกำลังอยู่บนเครื่องบินที่มุ่งหน้าไปต่างประเทศ

แม้จะตื่นแล้ว รู้ว่าเมื่อครู่เป็นแค่ความฝัน แต่ในใจเธอยังคงรู้สึกไม่สบายใจอยู่เล็กน้อย รู้สึกว่าภาพนั้นดูสมจริง น่ากลัวเกินไป

เธอนึกถึงก่อนหน้านี้ไม่นานที่เธอรับปากภวินท์ด้วยตัวเองว่าจะไม่ไปไหน แต่ตอนนี้ เธอกลับพูดโกหก ปิดบังเขาแล้วจากไป