ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 516

เป็นครั้งแรกที่มาที่นี่ ญาธิดาหาตำแหน่งสถานที่ไม่เจอ จึงได้ขอให้เจ้าหน้าที่ตามไปด้วย

เดินไปได้ไม่ไกล ผ่านป่าต้นสนที่สูงหนึ่งเมตร พวกเขาก็มาถึงสุสาน มองออกไปไกลๆ เห็นหลุมสุสานเป็นแถวๆ แต่ละหลุมเป็นกล่องเล็กๆ บรรจุวิญญาณของผู้ตายแต่ละคน

เจ้าหน้าที่ชี้ไปทิศทางหนึ่ง “ขึ้นจากตรงนี้ นับจากตรงนั้นแถวที่สาม เข้าใกล้ตำแหน่งตรงกลาง คุณก็จะมองเห็นครับ”

ญาธิดาพยักหน้าไปทางเขาเพื่อขอบคุณ จากนั้นเดินขึ้นบันไดหินสีขาวทั้งสองข้างเพียงลำพัง และเดินตามต้นสนขึ้นไป

เดินผ่านครึ่งสุสานได้ เธอเดินเข้าไปใกล้สถานที่ตามที่เจ้าหน้าที่บอกเมื่อสักครู่ ก็ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ดังมาจากทางนั้น

เนื่องจากการบดบังของต้นสน เธอมองไม่เห็นเงาร่างคน จึงยิ่งเดินเข้าไปด้านใน เดินไปเรื่อยๆ จนถึงแถวแรก ถึงได้หมุนตัว

ในแถวตรงกลางสุสานของภวินท์นั้น มีคนสองสามคนยืนอยู่ และเสียงสะอื้นก็มาจากตรงนั้น

ญาธิดาลังเลครู่หนึ่ง หายใจเข้าลึกๆ จากนั้นสาวเท้าเดินเข้าไป

เดิมทีเธอนึกว่าเป็นสมาชิกในครอบครัวจากสุสานอื่นที่มาเซ่นไหว้ แต่ใครจะไปรู้เมื่อเดินเข้าไปใกล้ แล้วเห็นใบหน้าที่ชัดเจนของคนเหล่านั้น เธอก็ต้องตกใจขึ้น

คนที่ถูกล้อมอยู่ตรงกลางเป็นคุณย่าของตระกูลสถิรานนท์! ชายหนุ่มสองคนท่าทางคล้ายบอดี้การ์ดยืนอยู่ข้างๆ และผู้หญิงวัยกลางคนอีกหนึ่งคนดูเหมือนเป็นคนรับใช้ที่ติดตามมาด้วย

ญาธิดาหายใจไม่ทั่วท้อง ยังไม่ทันจะดึงสติคืน คุณย่าตระกูลสถิรานนท์ที่กำลังร้องห่มร้องไห้ จู่ๆ ได้หันมองมา แล้วตกใจขึ้นเมื่อเห็นเธอ

“ธิดา!”

ญาธิดาเดินเข้ามาด้านหน้า แล้วเอ่ยปากเรียก “คุณย่า!”

คุณย่าในวันนี้ผมขาวโพลน ใบหน้าอ่อนล้า ดูชรามากขึ้น แตกต่างจากคุณย่าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังและร่างกายที่แข็งแรงในครั้งก่อน

เมื่อเห็นญาธิดา คุณย่าก็ยิ่งเจ็บปวดใจ ยื่นมือออกมาจับมือข้างหนึ่งของเธอไว้ ร้องไห้ด้วยความเศร้า “ธิดา คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอหนูที่นี่……”

ญาธิดารู้สึกหดหู่ในใจอย่างอธิบายไม่ถูก เธอเงยหน้าขึ้นมองไปทางป้ายหลุมศพที่อยู่ข้างๆ ด้านบนสลักด้วยชื่อภวินท์ รูปถ่ายขาวดำ ใบหน้าของเขายังคงเย็นชาเหมือนเช่นเคย เม้มริมฝีปากบาง

ญาธิดาหัวใจบีบรัดแน่น และเอ่ยปากขึ้น “คุณย่า ภวินท์เขา……”

พูดออกมาเพียงครึ่ง เธอก็ไม่รู้จะพูดออกมาอย่างไรอีก เพราะป้ายหลุมศพของภวินท์ก็ปักอยู่ตรงหน้า เธอจะไปถามคุณย่าว่าภวินท์เสียชีวิตแล้วหรือว่ายังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรอีก

คุณย่าเหมือนดูออกว่าเธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง จึงหายใจเข้าลึกๆ ถือผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาที่มุมหางตา จากนั้นหันมามองบอดี้การ์ดและคนรับใช้ที่อยู่ข้างๆ แล้วกล่าวเบาๆ “พวกเธอออกไปรอที่ทางแท่นหินด้านนอกก่อน”

บอดี้การ์ดและคนรับใช้รับคำสั่งแล้วเดินออกไปทันที

ครู่เดียวก็เหลือเพียงคุณย่ากับญาธิดาสองคน

ไม่รอให้ญาธิดาได้เอ่ยปาก คุณย่ามองไปรอบๆ แน่ใจว่าไม่มีใครอื่นแล้ว ถึงได้จับมือของเธอทันที กดเสียงต่ำแล้วกล่าว “ธิดา ย่าไม่เชื่อว่าวินไม่อยู่แล้ว!”

ได้ยินดังนั้น หัวใจญาธิดาก็เต้นขึ้น สักพักก็ลนลาน เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอ่ยปากถาม “ทำไมถึงกล่าวเช่นนี้คะ”

คุณย่ากล่าวด้วยความร้อนรน กล่าวด้วยลมหายใจที่ไม่คงที่ “นี่จะต้องเป็นแผนการของภูผาอย่างแน่นอน เขาต้องการจะครอบครอง STN Group จะต้องเป็นเขาที่วางกับดักแน่ๆ ไม่ว่าจะเป็นการหายตัว การตาย ล้วนเป็นคำพูดฝ่ายเดียวของเขา!”

“อย่างนั้นภวินท์ล่ะคะ ตอนนี้เขา……”

“ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน” คุณย่าหายใจเข้าลึกๆ “ย่าส่งคนไปตามหาแล้ว ยังไม่พบ แม้แต่พายุก็หายตัวไปด้วยตามหาไม่เจอ”

ญาธิดาเหลือบมองที่ป้ายหลุมศพด้วยความสงสัย “แต่ว่าสื่อข่าวต่างบอกว่าศพนั้นเป็น…..”

“เป็นของปลอม!” คุณย่ากล่าวด้วยความโมโห ร่างสั่นเทาเล็กน้อย “ฉันไม่เชื่อผลตรวจดีเอ็นเอของทางตำรวจ ก่อนที่จะเผาศพ ย่าได้เก็บตัวอย่างดีเอ็นเอแล้วส่งไปตรวจสอบ ไม่ใช่เป็นของวินอะไรทั้งนั้น!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ญาธิดาก็ตกใจขึ้น และก็ตามมาด้วยการแอบโล่งอกในใจ เช่นนี้ อย่างน้อยก็บ่งชี้ได้ว่า สถานการณ์ของภวินท์ตอนนี้ยังไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด

บางครั้งการไม่มีข่าวคราวใดๆ เป็นข่าวที่ดีที่สุด