ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 53

พลางฉุกคิดภาพที่เธอคอยประคบถุงน้ำแข็งให้กับคณินเมื่อครู่นี้ ราวกับมันดูใกล้ชิดเกินไปนิด จะพูดอย่างไร ภวินท์ถึงเป็นสามีตัวจริงของเธอ...

ทว่ามันช่างบังเอิญเสียจริง ที่กลับถูกเขาเห็นจนได้

ญาธิดาพลางถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เธอทำได้แค่หันหลังให้ และเดินไปยังเลานจ์รับรองที่อยู่ด้านข้างห้องรับรองทันที

ห้องรับรองที่อยู่ทางด้านข้าง ภวินท์กำลังนั่งอยู่ตรงข้ามกับคณินด้วยท่าทางเคร่งขรึมเล็กน้อย แถมสีหน้ายังไม่ปรากฏความยินดียินร้ายออกมาสักนิด

ส่วนคณินเอนหลังพิงโซฟาอย่างเกียจคร้าน พลางหยิบถุงน้ำแข็งมาประคบแผลบริเวณท่อนแขนที่โดนลวก แววตายิ้มกรุ้มกริ่ม “ประธานภวินท์ ผมรอคุณนานมากแล้ว แถมยังต้องมาบาดเจ็บอีก”

ผู้ช่วยที่อยู่ด้านข้างทนดูต่อไปไม่ไหว พลางเอ่ยปากพูดอย่างนอบน้อม “ประธานภวินท์ครับ คุณคณินเป็นคนชอบหยอกเล่น ต้องขออภัยด้วยครับ ครั้งนี้ที่พวกเรามาก็เพื่อมาหารือถึงความร่วมมือของทั้งสองฝ่ายโดยเฉพาะครับ”

ภวินท์กวาดตามองคณินที่อยู่ฝั่งตรงข้าม และพูดด้วยเสียงเย็นชา “ขอโทษด้วยครับ ผมไม่เห็นความจริงใจของบริษัทของพวกคุณ เวลาผมมีขีดจำกัด ส่วนเรื่องรายละเอียดนั้นยังต้องรอให้พวกคุณเตรียมตัวให้ดีก่อนแล้วค่อยกลับมาใหม่ครับ”

เขาพูด และลุกขึ้นยืน พลางยื่นมือออกมาติดกระดุมเสื้อสูท และเดินมุ่งหน้าออกไปทางด้านนอกทันที

“ประธานภวินท์ครับ คุณรอเดี๋ยวสิครับ!”

ผู้ช่วยของคณินหงุดหงิดใจ พร้อมทั้งกระโดดตัวลุกพรวดเดินตาม พลางยื่นเอกสารมาทางด้านหน้าของภวิทน์ทันที

ส่วนคณินกลับไม่ได้รู้สึกรู้สา พลันยกมุมปากยิ้มอย่างหยอกล้อ “เข็มทิศ คนเค้ารู้สึกว่าพวกเราไม่มีความจริงใจ งั้นก็พอเถอะ! ในทางกลับกันที่ผมเดินทางมาในครั้งนี้ก็ใช่ว่าไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือกลับไปนี่ แถมยังเจอผู้ช่วยตัวน้อยที่แสนน่ารักน่าสนใจคนหนึ่งใช่มั้ยล่ะ!”

ภวินท์ยืนอยู่ที่ประตู เมื่อได้ยินประโยคนี้ของเขาแล้ว พลางย่นคิ้วหากันจนแน่น เขาหันหลังกลับมา และจ้องมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาที่กำลังแสดงท่าทีเอ้อระเหยลอยชาย และพูดออกมาทีละคำ “เธอ นายแตะต้องไม่ได้”

“ทำไมล่ะ?” คณินอยู่ดีๆ ก็รู้สึกสนุกขึ้นมา “นี่ท่านประธานภวินท์จงใจตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์กับผมใช่มั้ย?”

ภวินท์เผยอริมฝีปากบางเล็กน้อย พลันเปล่งประกายความเย็นชาออกมาจากก้นบึ้งแววตา “ไม่มีเหตุผล แตะต้องไม่ได้ก็คือแตะต้องไม่ได้”

เมื่อหลุดปากพูดโพล่งประโยคเย็นชานี้ออกไป เขาหันหลังกลับอย่างมีท่าทางลังเล และไม่มองเอกสารที่ยื่นมาทางด้านหน้าของเขาสักนิด พลันเดินปรี่ไปทางด้านหน้าทันที

เข็มทิศที่เป็นผู้ช่วยของคณินถอนหายใจออกเล็กน้อย “คุณคณินครับ แล้วคุณจะให้ผมกลับไปวรายงานกับท่านจรัลว่ายังไงดีล่ะครับ!”

คณินเลิกคิ้วขึ้น “วางใจเถอะ คงไม่สร้างความลำบากให้นายหรอก”

เขาพูด และจ้องมองมาที่ประตู พลางบ่นพึมพำ “ผมดันถูกใจสาวน้อยคนนั้นซะแล้วสิ!”

ภวิน์เดินออกจากห้องรับรองแขก ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจนดูไม่ได้ เมื่อพายุเห็นสภาพนั้นเข้า จึงรีบดักหน้าเพื่อถามไถ่ทันที “คุณภวินท์ มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

ภวินท์ถามทันควัน “ญาธิดาอยู่ที่ไหน?”

พายุพูดอย่างแผ่วเบา “อยู่เลานจ์รับรองที่อยู่ด้านข้างครับ”

ภวินท์ได้ยินคำพูดนั้น พลางหยุดฝีเท้าลง และเปลี่ยนทิศทางมุ่งหน้าไปยังเลานจ์รับรองทันที

เมื่อเดินมาถึงประตู เขาก็ผลักประตูเข้าไป พลางมองญาธิดาที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางไม่สบายใจ เขาปิดบานประตูลงทันทีอย่างไม่มีการลังเลแต่อย่างใด และล็อกประตูทันที

ญาธิดามองการกระทำของคณินแบบนี้แล้ว หัวใจเต้นโครมครามตามเสียงล็อกประตู “คลิก!” จนหม่นหมองลง เธอรีบลุกขึ้นทันควัน “มะ...เมื่อครู่ฉันไม่ทันระวังจึงทำน้ำร้อนลวกคุณคณิน ก็เลยไปเอาถุงน้ำแข็งมาประคบให้เขาค่ะ”

แม้ว่าเธอกำลังอธิบายอยู่นั้น ทว่าภวินท์กลับไม่แสดงท่าทางหยุดเท้าลงแต่อย่างใด เขาเดินมาอยู่ทางด้านหน้าของเธอ และเขยิบเข้าใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าน้อยลง ร่างกายค่อยๆถอยหลังช้าๆ จนรู้สึกตื่นตระหนกอย่างอดใจไม่ได้

ภวินท์อ้าปากพูดด้วยเสียงเคร่งขรึม “คุณไม่รู้จักสถานะของตัวเองหรือยังไง?

ญาธิดาตะลึงทันที “หา?”

ภวินท์พลางฉุกคิดภาพนั้นที่เขาเห็นตำตาอยู่เมื่อครู่นี้ จนมันเกิดความรู้สึกหงุดหงิดบริเวณก้นบึ้งหัวใจอย่างบอกไม่ถูก “ตอนนี้คุณเป็นผู้หญิงที่มีสามีแล้ว ต้องรักษาระยะห่างกับผู้ชายคนอื่นเอาไว้ เข้าใจหรือยัง?”

อีกอย่างคณินคนนั้นมันเป็นพวกเจ้าชู้ประตูดิน เปลี่ยนผู้หญิงราวกับเปลี่ยนเสื้อผ้า มาไม่ซ้ำหน้ากันทุกวัน นางแบบสาวเอ๊าะๆบ้างแหละ ดาราสาวบ้างสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันตลอด ญาธิดาไปรู้จักมักจี่กับเขามากเกินควร ต้องขาดทุนย่อยยับอย่างแน่นอน

ญาธิดาจ้องมองดวงตาอันดำขลับของชายหนุ่ม พลางพยักหน้าอย่างตกตะลึง “ฉัน... รู้แล้วค่ะ”

คณินขมวดคิ้วไว้แน่น พลางพูดอย่างเคร่งขรึม “ต่อไปผมหวังว่าจะไม่เห็นเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นอีกนะ!”

น้ำเสียงของภวินท์แกมสอดแทรกคำสั่งอย่างคลุมเครือออกมาเล็กน้อย พูดเสียจนร่างกายของญาธิดาสั่นเทา ถึงขนาดพูดเถียงไม่ทันสักคำ

พลางหวนนึกการแสดงออกของชายหนุ่มที่มีต่อตนเองเมื่อคืนนี้ ญาธิดารู้สึกแสบจมูกทันที และเกิดความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอย่างบอกไม่ถูก