ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 535

ลูกสมุนของเขาจับตัวเณรน้อยมาได้หกเจ็ดคน เจ้าอาวาสขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ไม่คิดเลยว่าจิตใจของคนพวกนี้จะโหดเหี้ยมทำร้ายได้แม้แต่เด็ก

ภูผาเดินเข้าไปลูบหัวน้อย ๆ ของเณรน้อย และยิ้มเยาะเย้ย “ท่านเจ้าอาวาสคิดให้ดี ๆ ล่ะ ว่าท่านต้องการปกป้องใครกันแน่”

ขณะที่พูดมือของเขาก็ค่อย ๆ บีบแรงขึ้น ๆ จนสีหน้าของเณรน้อยเปลี่ยนไปด้วยความเจ็บปวด

แม้อยากจะต่อต้านแต่อีกมือหนึ่งของภูผาก็จับไหล่ของเขาไว้ เณรน้อยมองไปยังเจ้าอาวาส ร้องเรียกด้วยความเจ็บปวด “ท่านเจ้าอาวาส....”

เจ้าอาวาสขมวดคิ้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “หยุดเดี๋ยวนี้”

ภูผาฉีกยิ้มอย่างเย็นชา “ไม่คิดว่าท่านเจ้าอาวาสจะโมโหเป็นด้วย”

หลังพูดจบเขาก็ค่อย ๆ คลายมือออก ผลักเณรน้อยไปด้านหน้าจนเกือบล้ม

เขาสงบลง หันไปพูดกับเจ้าอาวาสวาส “งั้นบอกมาเดี๋ยวนี้ มาบอกมันหนีไปไหน!”

เจ้าอาวาสลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะได้คำตอบในใจ มองไปยังนักบวชเฒ่าหลังค่อมแล้วพูดอย่างเย็นชา “พาพวกเขาไปดูที่ประตูหลัง”

นักบวชเฒ่าได้ยินก็ตอบรับคำและพาเดินออกไป

ลูกน้องของภูผารีบเดินตามไป ตรงไปยังประตูหลัง

เป็นเพราะว่าฝนเพิ่งตกมา พื้นดินจึงเต็มไปด้วยโคลน ในลานกว้างเล็ก ๆ ด้านหลังพบรอยเท้าคนอยู่ที่ช่องทางเดินออกไปด้านนอก

แม้จะไม่ชัด แต่ก็ดูออกว่าเป็นรอยเท้าจากหลายคน และยังเพิ่งเกิดขึ้นไม่นานด้วย

เพียงแค่เห็นก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นร่องรอยคนหลบหนี

ลูกน้องของภูผารีบกลับมารายงาน ภูผาได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้าเคร่งขรึม รีบไปดูที่เกิดเหตุทันที

เพียงแค่เห็น เขาก็กัดฟันแน่นด้วยความแค้น แล้วสั่ง “ตามพวกมันไป !”

พูดจบเขาก็เดินออกไปทันที

เพียงออกมาได้ไม่กี่ก้าว เขาก็หันไปมองนักบวชเฒ่ากับเณรน้อยด้วยความรู้สึกยากจะให้อภัย

เป็นเพราะเจ้าอาวาสมัวแต่ถ่วงเวลา เขารู้ดีว่าต่อให้ตามไปตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว

ดวงตาของเขาฉายแววแห่งความเย็นชา มองไปยังครามและพูดว่า “มีดพับที่ฉันให้นายยังอยู่ไหม?”

ภูผาส่งสัญญาณมองไปยังเจ้าอาวาส “จัดการมันซะ”

ครามประหลาดใจเล็กน้อย “คุณชาย?”

“ไว้ชีวิตคนอื่น ๆ ไว้ส่งข่าว บอกพวกมันว่า ที่เจ้าอาวาสต้องตาย ทั้งหมดเป็นเพราะไอ่ภวินท์นั่น”

พูดจบ ภูผาก็เดินต่อไป ไม่หลงเหลือความลังเลแม้แต่น้อย

ไม่ว่าใครหน้าไหนที่มาขวางทางเขา มันจะต้องไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป เขาต้องทำให้เห็นว่าการที่เจ้าอาวาสเลือกปกป้องเจ้านั่นคือการตัดสินใจผิด!

เขาเดินไปข้างหน้า รอบข้างรายล้อมไปด้วยเหล่าลูกสมุน เมื่อเท้าของเขาเหยียบไปบนเนินเขา เสียงกระทบพื้นดังขึ้น พร้อม ๆ กับเสียงร้องแห่งความโศกเศร้าของเหล่านักบวชและเณรน้อย

ภูผาก้าวเดินต่อไปพลางสูดหายใจเข้าอย่างเยือกเย็น

ตั้งแต่วันนี้ไป เขาจะทำให้ทุกคนรับรู้ว่า ใครที่จะเป็นศัตรูกับเขา ต้องไม่ได้ตายดี!