ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 539

ญาธิดาโมโหมาก ความรู้สึกประหลาดใจก่อนหน้านี้หายไปจนหมดสิ้น เธอสูดหายใจแล้วพูดอย่างเยือกเย็น “คุณลักพาตัวฉันมาทำไม?”

เขาพาตัวเธอมาด้วยวิธีการแบบนี้ มันดูหยาบคายจนเกินความคาดหมายของเธอมาก

ภวินท์ไม่ตอบ ลืมตาขึ้นพลางมองไปที่เธอ “ฉันมีเรื่องจะถาม”

เขาจำเป็นต้องถามให้แน่ใจว่าเธอเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่สถานปฏิบัติธรรมหรือไม่

หากเธอเกี่ยวข้องจริง ๆ เขาคงอภัยให้เธอไม่ได้

แววตาของญาธิดาสั่นเล็กน้อย เธอพูดอย่างเย็นชาว่า “เรื่องอะไร?”

เขาพยายามลักพาตัวเธอมาเพียงเพื่อจะถามคำถามแค่นี้งั้นเหรอ?

เธอยังไม่ทันได้คิดอะไร ภวินท์ก็หันมาพูดด้วยเสียงต่ำลง “เมื่อวานเธอได้ไปที่สถานปฏิบัติธรรมรึเปล่า?”

เมื่อได้ยินเขาพูดถึงสถานปฏิบัติธรรม เธอก็ประหลาดใจจนพูดไม่ออก

เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอไปที่สถานปฏิบัติธรรมนั่นมา?

เธอขมวดคิ้วมองภวินท์อย่างระแวง “นาย...นายรู้ได้ยังไง?”

“อย่าถามว่าฉันรู้เรื่องนี้ได้ยังไง แค่ตอบคำถามมาก็พอ”

ท่าทีก้าวร้าวเหล่านี้ทำให้เธอกัดปากแน่น ก่อนจะค่อย ๆ พูดออกมาว่า “ใช่ ฉันไปที่นั่นมา”

ภวินท์สีหน้ามืดหม่นลง เขาถามต่อ “เธอพบที่นั่นได้ยังไง?”

ญาธิดาสูดหายใจเข้า ลังเลอยู่เล็กน้อย ตอนนั้นเป็นเพราะคำพูดของสิงโตเธอจึงเดาว่าอาจจะมีเบาะแสอยู่ที่เขารามนั่น แต่หลังจากได้ไปสำรวจดูก็พบว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นผิด

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดขึ้นว่า “เพราะฉันคิดว่าในหุบเขาอาจจะมีเบาะแสอยู่ จึงได้พาคนขึ้นไปค้นหา”

ภวินท์เมื่อได้ฟังคำตอบก็ขมวดคิ้วราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูด หลังจากนั้นไม่นานหลุยส์ก็รีบเข้ามาแจ้งมาภูผามันได้เอาคนมาที่นี่แล้ว เรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นเหมาะเจาะเกินไป จะไม่ให้คิดมากได้อย่างไร?

“นายอยู่ที่สถานปฏิบัติธรรมเหรอ?” ญาธิดาถามด้วยความประหลาดใจ

ในตอนนั้นเธอเองยังไม่ได้เจอเขา แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาอยู่ที่นั่น!

เมื่อเห็นท่าทีของญาธิดา สายตาของเขาก็เย็นชาลง “เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว คงไม่จำเป็นต้องโกหกกันแล้วล่ะ”

ยิ่งได้ยินคำพูดของภวินท์ เธอก็ยิ่งสงสัย “โกหกอะไรล่ะ? ฉันบอกนายแล้วไงว่าไปที่นั่น แต่ฉันไม่รู้ว่านายก็อยู่ที่นั่นด้วย”

ภวินท์ตกใจเล็กน้อย “จริงรึเปล่า?”

เรื่องมาจนถึงขั้นนี้ และพวกเขาได้มาคุยกันต่อหน้าแล้ว เธอก็ยังยืนยันว่าไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่นั่น

ในหัวของเขาเต็มไปด้วยความคิดซับซ้อนมากมาย เขาขมวดคิ้วพยายามหาคำตอบว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นความจริงหรือไม่

ถ้าเธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่นั่น แล้วเธอจะไปที่นั่นทำไมกัน

เธอต้องพูดโกหกอยู่แน่ ๆ

ภวินท์โกรธจนตัวสั่น กำหมัดแน่นหายใจเข้าอย่างช้า ๆ “เมื่อวาน หลังจากที่เธอออกมาจากที่นั่น ภูผาก็ได้บุกเข้าไป เธอยังจำท่านเจ้าอาวาสได้หรือเปล่า? ท่านต้องเสียชีวิตลงเพราะปกป้องฉันไงล่ะ!”

พูดจบ ญาธิดานิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไร เมื่อเธอได้ฟังสิ่งที่เขากำลังอธิบาย มันราวกับฟังละครไร้สาระเรื่องหนึ่ง

เธอไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องราวเลวร้ายพวกนี้จะอยู่รอบ ๆ ตัวเธอ เธอเพิ่งจะเจอท่านเมื่อไม่กี่วันก่อน ไม่นึกเลยว่าตอนนี้ท่านจะเสียชีวิตแล้ว