ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 543

ภวินท์ขมวดคิ้วพลางมองทุกการกระทำของเธอ

ญาธิดาจอดรถเข็นเอาไว้ด้านข้าง แล้วเดินเข้ามาหาเขา

ภวินท์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เรื่องของฉันเธอไม่ต้องยุ่งหรอก เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ญาธิดารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก เธอขมวดคิ้วแน่น “ไม่ให้ฉันยุ่ง จะให้ฉันมองคุณหกล้มลงไปตายหรือไง?”

น้ำเสียงแข็งกร้าวของเธอ ทำเอาภวินท์ที่ได้ยินขมวดคิ้วแน่นยิ่งกว่าเดิม “เธอ...”

ชายหนุ่มโกรธจนหน้าเขียวปั๊ด แต่ญาธิดาก็ยังคัดค้านไม่ยอมเห็นด้วย “เวลาแบบนี้อย่าฝืนตัวเองเลย”

ขณะที่พูดเธอก็เดินอ้อมไปด้านหลังเขา สอดแขนสองข้างผ่านใต้รักแร้ของเขา และพยายามจะพยุงเขาให้ลุกขึ้นจากทางด้านหลัง

ทันใดนั้น สีหน้าของภวินท์ก็เปลี่ยนเป็นเขียวผสมแดงระเรื่อ ความอับอายและความคับอกคับใจผสมปนเปเข้าด้วยกัน จนเขาต้องขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นอย่างช่วยไม่ได้ จนเกิดเป็นรอยย่นตรงระหว่างคิ้ว

เขาไม่เคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้มาก่อน เขาในตอนนี้แม้แต่จะยืนจะเดินด้วยตัวเองยังทำไม่ได้ แถมบังต้องให้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ มาช่วย ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกอับอายมาก

ญาธิดาพยายามพยุงเขาขึ้นจากทางด้านหลัง แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นผู้ชายที่โตเต็มวัยแล้ว แขนยาวขายาว น้ำหนักก็ไม่ใช่น้อย ๆ เธอกัดฟันพยายามลากเขาไปทางด้านหลังอย่างสุดกำลัง เดิมทีเธออยากจะลากเข้าไปข้างรถเข็น แต่หลังจากพยายามลากอย่างสุดแรงอยู่สักพัก แต่กลับไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่ครึ่งนิ้ว

เพียงครู่เดียว ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อเพราะออกแรงมากเกินไป เธอยังคงพยายามลากเขาต่อไปอย่างสุดกำลัง แต่สุดท้ายก็ขยับไปไม่ได้ไกลนัก

ภวินท์ขมวดคิ้ว “เอาล่ะ วางฉันลง เธอไม่ต้องมายุ่งกับฉันแล้ว”

ญาธิดาได้ยินดังนั้นก็ยิ้มเยาะอย่างเย็นชา “ถ้าไม่ให้ยุ่งกับคุณ เกรงว่าคุณคงได้นอนอยู่ตรงนี้ทั้งคืนแน่”

ขณะที่พูดเธอก็ออกแรงลากเขาไปด้านข้างอีกครั้ง ค่อย ๆ ขยับทีละนิด จนในที่สุดก็ลากมาจนถึงข้างรถเข็น

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จ เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก พลางจัดแจงเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่จากการลากดึงกันไปมาเมื่อครู่นี้ให้เรียบเหมือนเดิม ก่อนจะเงยหน้ามองภวินท์ที่นั่งทำหน้าเขียวปั๊ดอยู่บนรถเข็น พลางถามเขาว่า “คุณจะไปไหน? ฉันจะพาไปส่ง”

สีหน้าของภวินท์ไม่น่าดูมากขึ้นกว่าเดิม

เดิมที การที่ขาทั้งสองข้างของเขาพิการมันก็เป็นจุดเจ็บปวดที่สุดของเขาตอนนี้อยู่แล้ว แล้วเธอก็ยังเอาแต่ทิ่มแทงเข้าไปในจุดเจ็บปวดในใจของเขาอยู่ได้

เขาขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันจะไปเอง”

เมื่อได้ยินดังนั้น ญาธิดาก็เลิกคิ้วขึ้น หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็กางมือออกแล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจ “โอเค ตามใจคุณเลย อยากจะไปที่ไหนก็ไปเองเลย”

พูดจบเธอก็หันหลังเดินจากไป

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของหญิงสาวเดินห่างออกไปไกล คิ้วที่ขมวดเข้าหากันแน่นของภวินท์ค่อย ๆ คลายออกจากกัน เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ เหลือบมองไปที่ขาทั้งสองข้างของเขา แล้วมองไปที่ทางลาดด้านข้างบันได ก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนรถเข็นเตรียมตัวจะลงไปด้านล่าง

ขณะที่รถเข็นกำลังจะเคลื่อนตัวลงทางลาด ภวินท์กระชับมือทั้งสองข้างที่จับอยู่บนที่พักแขน เมื่อกี้ตอนที่เขากำลังจะลง เนื่องจากรถเข็นมีน้ำหนักถ่วงมาก ทำไมความเร็วของรถเข็นเคลื่อนเร็วขึ้น ครั้งนี้ เขาจะต้องไปอย่างช้า ๆ

ก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะขึ้นหรือลงบันไดจะมีคนคอยอยู่ข้าง ๆ เขาตลอด แต่ตอนนี้ เขาอยากเรียนรู้การใช้รถเข็นด้วยตนเองและปรับตัวให้เข้ากับสถานที่ที่แตกต่างออกไปให้มากขึ้น

ขณะที่ล้อของรถเข็นค่อย ๆ เลื่อนลงมาตามทางลาด ความเร็วของมันก็เพิ่มเร็วขึ้นเพราะแรงถ่วงอีกครั้ง ทันใดนั้นเอง รถเข็นก็เหมือนถูกอะไรบางอย่างดึงเอาไว้ ความเร็วของรถเข็นเหมือนถูกควบคุมอย่างกะทันหัน

เมื่อรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ภวินท์จึงรีบหันกลับไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะบังเอิญสบตากับญาธิดาที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาพอดี

แววตาของเขาตกตะลึงไปเล็กน้อย เพียงไม่นานเขาก็ได้สติ “เธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันหลอกคุณน่ะ” ญาธิดาเลิกคิ้ว มุมปากเชิดขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดอย่างไม่เห็นด้วยว่า “ถ้าฉันไปแล้วคุณเกิดเป็นอะไรขึ้นมา แบบนั้นต่อให้แก้ตัวยังไงฉันก็ผิดอยู่ดี ฉะนั้นฉันคอยตามคุณไปด้วยดีกว่า”

ขณะที่พูด เธอก็ค่อย ๆ เข็นรถพาเขาลงไปตามทางลาด

เมื่อภวินท์ได้ฟังคำพูดพวกนั้น ความโกรธก็ลุกโชนขึ้นมาในใจเขาอีกครั้งอย่างอธิบายไม่ถูก แล้วก็พูดอะไรไม่ออก