ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 552

“เกล้าแก้ว!”

ภูผาใบหน้าซีดขาวราวกับไม่มีเลือดอยู่บนใบหน้าเลย เขากัดฟันแน่นและพร่ำเรียกชื่อเธอออกมา ฝีเท้าของเขาก้าวยาวและเร็วมากขึ้นเรื่อย ๆ

อีกด้านหนึ่ง ญาธิดาตัวสั่นเทาเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ ก็รู้สึกแสบจมูกแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา

ตอนนี้เสียงโกลาหลวุ่นวายดังขึ้นจากทางฝั่งแนวโขดหิน ทุกคนทางฝั่งนี้ก็ตกตะลึงและส่งเสียงร้องตกใจออกมาตาม ๆ กัน ญาธิดาจึงหันไปมองทางด้านนั้น

ผู้คนที่อยู่ทางด้านนั้นวุ่นวายมาก เธอได้ยินไม่ชัดว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไร แต่เธอเห็นร่างของใครคนหนึ่งแนบชิดอยู่กับแนวโขดหิน คล้ายกับกำลังนอนหมอบอยู่บนแนวโขดหิน อีกด้านหนึ่งก็มีร่างเพรียวบางของคนอีกคนกำลังแกว่งไปมาอยู่ตรงขอบแนวโขดหิน

ญาธิดาตกใจมาก จากนั้นก็ได้ยินเสียงของคนทางฝั่งนี้พูดเสียงเบาขึ้นว่า “ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ตกลงไป! เธอถูกพี่เข้มดึงไว้ได้!”

แล้วก็เป็นอย่างที่คาดไว้ ผู้หญิงที่ห้อยตัวอยู่ริมโขดหินคนนั้นก็คือเกล้าแก้ว! ตอนนี้พวกลูกน้องพากันเข้าไปดึงพี่เข้มไว้ เพราะกลัวว่าพี่เข้มจะถูกลากลงไปด้วย ด้านล่างโขดหินมีคลื่นเชี่ยวกรากที่กำลังโบกซัดเข้ากับกำแพงหิน คลื่นลมพัดอย่างรุนแรง

ตอนนี้ คนของภูผาก็เริ่มเคลื่อนตัวไปใกล้ทางฝั่งนั้นแล้วเหมือนกัน และเขาก็เห็นแล้วว่าคนที่ห้อยอยู่ตรงขอบโขดหินนั้นคือเกล้าแก้ว

ภวินท์ขมวดคิ้วแน่น เมื่อรู้สึกได้ว่าสถานการณ์เริ่มเปลี่ยนไป เขาจึงสั่งพายุทันที

ไม่รุ้ว่าภวินท์พูดอะไรกับเขา แต่พายุสีหน้าเคร่งขรึมมาก จากนั้นเขาก็รีบเดินไปทางนั้นอย่างรวดเร็วทันที ญาธิดาเริ่มตึงเครียดขึ้นมา เธอรีบหันไปมองภวินท์ “คุณคิดจะทำอะไร?”

ตอนนี้เกล้าแก้วก็เหมือนกับหมากตัวหนึ่งในมือของภวินท์ เป็นหมากที่เอาไว้กดขี่ภูผา เหตุสุดวิสัยที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ทำให้ทุกคนตกใจมาก แต่อีกทางหนึ่งมันก็ทำให้ภูผาเปิดความรู้สึกที่แท้จริงในใจของเขาออกมา

ที่เขาพูดว่าเขาไม่สนใจและเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ทุกอย่างล้วนเป็นคำโกหก นับตั้งแต่วินาทีที่เกล้าแก้วกระโดดลงไปจากโขดหิน ปฏิกิริยาที่ภูผาแสดงออกมามันก็ได้พิสูจน์แล้วว่าเขาแพ้แล้ว

ถ้าเกล้าแก้วกระโดดลงไปจริง ๆ เรื่องราวมันอาจจะพอพลิกผันได้ แต่ตอนนี้เธอยังไม่ตายและยังอยู่ในมือของลูกน้องของภวินท์ ตราบใดที่เกล้าแก้วยังอยู่ ภวินท์จะต้องบังคับให้ภูผาก้มหัวและปล่อยอำนาจทุกอย่างไปแน่นอน

ภวินท์ขมวดคิ้วไม่พูดอะไร สายตาเขาจ้องเขม็งไปที่เธอ ผ่านไปพักหนึ่งก็พูดขึ้นว่า “ญาธิดา อย่าใจอ่อนเด็ดขาด”

เมื่อก่อนภูผาวางแผนลงมือกับพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาไม่เคยใจอ่อนเลย ภูผาวางกับดักตีขาของเขาจนเสียไปทั้งสองข้างก็ไม่มีใจอ่อน ตอนภูผาฆ่าเจ้าอาวาสก็ไม่มีใจอ่อน ตอนนี้มาถึงคราวของเขาแล้ว เขาจะไม่มีทางใจอ่อนเด็ดขาด

ญาธิดารู้สึกตึงเครียด เธอมองท่าทางแน่วแน่ของภวินท์ก็รู้ทันทีว่าไม่สามารถโน้มน้าวใจเขาได้ ดังนั้นเธอจึงเดินตามพายุไปที่แนวโขดหินด้วย

แม้ว่าเกล้าแก้วจะทำเรื่องน่าละอายมากมายกับเธอ แต่ตอนนี้ เธอไม่อยากเห็นโศกนาฏกรรมเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของเธอแบบนี้

เธอรีบเดินตามพายุไป แต่คิดไม่ถึงว่ายังไม่ทันได้ก้าวขึ้นแนวโขดหินเธอก็ถูกคนสองสามคนเข้ามาล้อมเอาไว้ซะแล้ว และพอเห็นว่าเป็นคนของภวินท์เธอก็ได้แต่กัดฟันแน่นด้วยความโกรธ “พวกนายจะทำอะไร?”

“คุณญาธิดา ขอโทษด้วยครับ”

คนสองสามคนที่เข้ามาล้อมเธอไว้กางมือออกมาขวางเธอไว้ไม่ให้เธอเดินไปข้างหน้าต่อ ญาธิดาหันกลับไปมองก็เห็นสายตาของภวินท์ที่กำลังมองเธอมาแต่ไกลด้วยสายตานิ่ง ๆ

ญาธิดาโมโหขึ้นมาทันที “พวกนายคิดจะทำอะไรกันแน่!”

ลูกน้องที่อยู่ข้าง ๆ ก้มศีรษะให้เล็กน้อย “คุณภวินท์สั่งให้พวกเราดูแลความปลอดภัยของคุณ ถ้าคุณขึ้นไปบนแนวโขดหิน ตรงนั้นเต็มไปด้วยคนของภูผา สถานการณ์อยู่เหนือการควบคุมของเรา”

เมื่อได้ยินดังนั้น ญาธิดาก็กระจ่างในทันที

ที่แท้ภวินท์ก็หมายความแบบนี้นี่เอง เขากลัวว่าเธอจะถูกคนของภูผาจับเป็นตัวประกัน และกลายเป็นจุดอ่อนของเขา เหมือนกับเกล้าแก้วในตอนนี้

ญาธิดาถอนหายใจออกมาเบา ๆ เธอเงยหน้ามองไปทางแนวโขดหิน ทางด้านนั้น ภูผาพาลูกน้องของเขาทั้งหมดไปยืนเรียงเป็นแนวอยู่ปลายโขดหิน ใกล้กับริมโขดหินตอนนี้พี่เข้มดึงเกล้าแก้วขึ้นมาแล้ว ลูกน้องอีกสองคนมายืนต่อจากเขาเป็นแถวเพื่อเผชิญหน้ากับภูผาอย่างเงียบ ๆ

ถ้ามองจากจำนวนคน วินาทีนี้พวกพี่เข้มไม่ใช่คู่ต่อสู้ของภูผาอย่างแน่นอน แต่เพราะไพ่ใบเอกอยู่ในมือของพวกเขา ภูผาจึงไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม