ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 553

ตลอดทางที่กลับจากอ่าวมะพร้าวญาธิดาซุกตัวอยู่ในรถ ร่างกายเย็นยะเยือกไปหมด

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอยู่ริมชายหาดรับลมนานเกินไป หรือเพราะคืนนี้พบเจอเรื่องเลวร้ายน่ากลัวมามากเกินไปกันแน่ สรุปคือตอนนี้มือเท้าของเธอเย็นเฉียบไปถึงกระดูก จะพยายามทำให้อุ่นอยู่นานแต่ก็ไม่หายสักที

ภวินท์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ สังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ เขากวาดสายตามองไปที่มือสองข้างของเธอที่ประสานกันไว้แน่น เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือออกไปกุมมือเอเอาไว้เบา ๆ

มือของหญิงสาวเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง เขาอยากจะจับมือของเธอเข้ามาให้ความอบอุ่นด้วยมือใหญ่ ๆ ของเขา เพื่อทำให้ร่างกายของเธออบอุ่นขึ้น แต่ใครจะรู้ว่าจู่ ๆ ญาธิดาก็ร้อนใจอยากจะรีบดึงมือของตัวเองออก

ภวินท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย มือใหญ่ออกแรงเพิ่ม กุมมือของเธอไว้ในฝ่ามือไม่ยอมปล่อย

เขาหันไปหาเธอแล้วก็สบสายตาเข้ากับดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอดูเหน็ดเหนื่อยเล็กน้อย แต่ลึก ๆ ภายในดวงตากลับแฝงความระแวดระวังและความเย็นชาเอาไว้

เมื่อเธออยากจะดึงมือของตัวเองออกอีกครั้ง ภวินท์จึงพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “อย่าขยับ”

พูดจบ มือใหญ่ทั้งสองของเขาก็กุมมือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างของเธอประกบเข้าด้วยกัน ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้าไปที่ฝ่ามือของเธอ ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกสงบขึ้นอย่างอธิบายไม่ถูก

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะถามขึ้นอย่างกะทันหันว่า “เมื่อห้าปีก่อนที่ฉันถูกจับไปมัดไว้กับประภาคาร คุณยังจำได้ไหม?”

เมื่อได้ยินเธอพูดถึงเรื่องนี้ เขาชะงักนิ่งไปเล็กน้อย แล้วตอบเบา ๆ ว่า “อืม”

ญาธิดากัดริมฝีปากเบา ๆ แล้วหันไปหาเขา “แต่ฉันจำได้ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ ตอนนั้น...คุณเป็นคนช่วยฉัน?”

แววตาของภวินท์หมองหม่น ลูกคอของเขาขยับเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ ว่า “เรื่องในอดีตแค่ลืมมันไปซะเถอะ เรื่องแย่ ๆ ไม่จำเป็นต้องไปนึกถึงมันอีก”

หลังจากพูดจบ เขาก็เอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้ ท่าทางเหมือนจะเหนื่อยล้า จากนั้นก็หลับตาลงแต่ยังคงกุมมือของเธอไว้ไม่ยอมปล่อย

เมื่อได้ยินแบบนั้น ญาธิดาก็จมดิ่งอยู่ในความเงียบ เธอหวนนึกถึงคำที่ภูผาพูดตอนอยู่ทะเลเมื่อครู่นี้ ยิ่งคิดยิ่งไม่สบายใจ

เรื่องเมื่อห้าปีก่อนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เธออยากรู้ แต่ตอนนี้ถ้าอยากจะรู้เรื่องอะไรจากภวินท์เกรงว่าคงจะยาก

กว่าจะมาถึงวิลล่าของหลุยส์ก็ดึกมากแล้ว คุณย่าพักผ่อนไปแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย พวกเขาใช้ข้ออ้างที่ว่าจะออกไปตรวจขาข้างนอกมาปิดบังคุณย่า เพื่อไม่ให้เธอตกใจและเป็นกังวล

ทนัทีที่เดินเข้าประตูไป พวกเขาก็เห็นหลุยส์นั่งอยู่ที่บาร์ เขานั่งขาไขว่ห้างคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอย่างสบาย ๆ เมื่อเห็นพวกเขาเดินเข้ามา เขาก็พูดกับปลายสายอีกด้านของโทรศัพท์พร้อมกับหัวเราะเบา ๆ ว่า “ที่รักรีบนอนนะ” ก่อนจะกดวางสายไป

เขาอารมณ์ดีไม่น้อย เมื่อเห็นสีหน้าของภวินท์และญาธิดาที่ไม่ค่อยจะดีนักจึงเดินเข้าไปหาแล้วเอ่ยถามว่า “ทำไมสีหน้าแต่ละคนดูไม่ดีเอาซะเลย หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”

ภวินท์ไม่ได้พูดอะไร แต่พายุที่อยู่ข้าง ๆ พูดขึ้นว่า “คุณภูผาเซ็นแล้วครับ”

หลุยส์หัวเราะ “เรื่องดี แบบนี้ต้องฉลอง!”

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก ๆ พลางกวาดสายตามองพวกเขา “ฉันเหนื่อยแล้ว ขอตัวไปพักก่อน”

หลังจากพูดจบเธอก็ไม่ได้สนใจว่าพวกเขาจะแสดงสีหน้ายังไง และเดินขึ้นชั้นบนกลับห้องของตัวเองไปทันที

กว่าเธอจะออกจากห้องอาบน้ำก็ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว เธอสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความ

สุดทางเดินบนชั้นสองมีห้องรูปครึ่งวงกลมที่ออกแบบเพื่อรับแสงแดดอยู่ห้องหนึ่ง ภายในเต็มไปด้วยดอกไม้และต้นไม้ เมื่อเปิดประตูเลื่อนสีใสออกก็จะมีระเบียงเล็ก ๆ ซึ่งเป็นมุมที่น่าอยู่มาก

ญาธิดาเดินออกจากห้องตรงไปยังห้องรับแสงของนั้น หลังจากรออยู่สักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากระเบียงทางเดิน ก่อนที่เสียงเคร่งขรึมของพายุจะดังขึ้นจากทางด้านหลังของเธอ “คุณญาธิดาเรียกผมเหรอครับ?”

เมื่อได้ยินเขาเรียกแบบนี้ ญาธิดาก็อดหัวเราะออกมาเบา ๆ ไม่ได้ “พายุ จากความสัมพันธ์ของเราสองคนคงไม่จำเป็นต้องเรียกชื่อเป็นทางการขนาดนั้นหรอกมั้ง?”

พายุก็ยิ้มออกมา “ถ้าอย่างนั้นต่อไปถ้าคุยกันเป็นการส่วนตัวผมจะเรียกชื่อคุณเลยก็แล้วกัน”