ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 555

“พี่วิน ขาของพี่เป็นอะไร!”

นิวราหยุดชะงักก่อนจะรีบวิ่งต่อไปข้างหน้า พอเห็นภวินท์น้ำตาของเธอก็รินไหลออกมาไม่ขาดสาย “พี่วิน! ขาของพี่...”

เธอเอื้อมมือออกไปจะดึงมือของภวินท์ แต่กลับถูกเขาผลักออกเบา ๆ นิวรานั่งยองลงกับพื้น มองขาของเขาก่อนจะแหกปากร้องไห้ออกมา “นิวนึกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพี่จริง ๆ เสียอีก...หัวใจฉันใกล้จะแตกสลายแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะได้ยินข่าวของพี่ นิวคง...นิวคงอยู่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว...”

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอซูบเล็กลงกว่าเดิมมาก เธอร้องไห้น้ำตาไม่ขาดสายอย่างน่าสงสาร แต่ภวินท์ที่นั่งอยู่บนรถเข็นกลับไม่แสดงท่าทีอะไรเลยแม้แต่น้อย เขามองเธอร้องไห้โดนไม่แสดงสีหน้าอะไร ก่อนจะส่งสัญญาณให้พายุไปเอาทิชชูมาให้

พอเห็นนิวราหยิบทิชชูขึ้นมาเช็ดน้ำตา เขาถึงได้พูดออกมาว่า “เอาล่ะ ในเมื่อได้เจอฉันแล้วก็กลับไปได้แล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ”

“ไม่ นิวอยากอยู่ข้าง ๆ พี่ พี่ยังไม่ได้บอกนิวเลยว่าช่วงที่ผ่านมาพี่เจออะไรมาบ้าง พี่วิน นิวยินดีจะอยู่เคียงข้างพี่ ดูแลพี่...”

นิวราเงยหน้าขึ้นพูด แล้วจู่ ๆ เธอก็สัมผัสถึงอะไรบางอย่างแปลก ๆ ก่อนจะหันมองไปข้าง ๆ โดยไม่รู้ตัว แล้วก็เห็นคนสองคนที่ยืนอยู่หลังชั้นวางกระถางดอกไม้ที่วางเรียงรายอยู่เต็มชั้น

สองคนนั้นเป็นคนที่เธอคุ้นหน้าคุ้นตาดี คนหนึ่งเป็นคุณย่าแห่งตระกูลสถิรานนท์ และอีกคนคือญาธิดา!

เมื่อเธอเห็นญาธิดา เลือดในตัวของนิวราก็เดือดปุด ๆ ขึ้นมาในทันที

เธอ...เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!

เพียงไม่นานเธอก็ได้สติและหันไปมองภวินท์ “พี่วิน นิวยินดีจะอยู่ที่นี่ดูแลพี่ พี่อย่าไล่นิวไป...”

ขณะที่พูดเธอก็เอื้อมมือออกไปดึงชายเสื้อของภวินท์ไว้ไม่ยอมปล่อย

ภวินท์ขมวดคิ้ว และพูดเสียงแข็งกับเธอว่า “เรื่องของฉันไว้มีเวลาว่างเมื่อไหร่ฉันจะบอกเธอเอง แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา สถานการณ์ของฉันในตอนนี้ยังอยู่ในอันตรายมาก ให้เธออยู่ด้วยไม่ได้หรอก เธอกลับไปก่อนเถอะ”

นิวราส่ายหน้าไปมา “ไม่ได้ นิวไม่อยากกลับไป! นิวอยากเจอพี่ตลอดเวลา นิวไม่กลัวอันตรายอะไรทั้งนั้น!”

ขณะที่พูดน้ำตาของเธอก็หลั่งไหลออกมา

ทางด้านคุณย่าเริ่มจะทนดูต่อไปไม่ไหว จึงตัดสินใจจะเดินเข้าไปตำหนิเธอ พอญาธิดาเห็นดังนั้นก็รีบเอื้อมมือไปดึงแขนของคุณย่าเบา ๆ แล้วพูดว่า “คุณย่าคะ นี่เป็นเรื่องของภวินท์ เขาคงจะจัดการเอง พวกเรากลับห้องก่อนเถอะค่ะ”

คุณย่าขยับริมฝีปากเล็กน้อยเหมือนอยากจะพูดอะไร เธอมองญาธิดาและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรและดึงเธอกลับเข้าไปในบ้าน

สายตาของนิวราเหลือบไปเห็นแผ่นหลังของญาธิดาก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม “พี่วิน ทำไมญาธิดาถึงอยู่กับพี่ได้ แต่นิวกลับทำไม่ได้ล่ะ?”

ภวินท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เขาก็ส่วนเขา เธอก็ส่วนเธอ”

“ทำไม!” นิวราโวยวายอย่างไม่พอใจ “เธอเป็นอดีตภรรยา ฉันก็เป็นอดีตภรรยาเหมือนกัน ทำไมทำได้แต่ฉันทำไม่ได้?”

คำพูดของนิวราทำเอาภวินท์พูดไม่ออก เขาขมวดคิ้วแน่น จับจ้องนิวราโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ

อาจเป็นเพราะแววตาของชายหนุ่มน่ากลัวเกินไป นิวราถูกจ้องจนตัวเย็นยะเยือกไปหมด เธอสูดหายใจเข้าก่อนจะค่อย ๆ สงบลง ดูเหมือนว่าเธอจะรู้แล้วว่าการร้องไห้ฟูมฟายอยู่ฝ่ายเดียวของเธอไม่สามารถทำให้เธอบรรลุเป้าหมายได้ จึงทำได้แค่เปลี่ยนน้ำเสียงตัวเองใหม่ “พี่วิน นิวแค่เป็นห่วงพี่มากเกินไป นิวมองพี่ตอนนี้ยังรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน นิวกลัวว่าถ้าตื่นจากความฝันแล้วพี่จะหายไป...”

ขณะที่พูดเธอก็ปาดน้ำตาของตัวเองไปด้วย น้ำเสียงของเธออ่อนลงเล็กน้อยก่อนจะพูดอย่างน่าสงสารว่า “ไม่ใช่ว่านิวจะเกาะติดพี่ไม่ยอมไปไหน แต่อย่างน้อยก็ให้นิวได้อยู่กับพี่สักพัก สักชั่วโมง หรือทานข้าวด้วยกันสักมื้อ นิวก็พอใจแล้ว...”

เธอพูดอย่างใส่อารมณ์ ดวงตาแดงก่ำ และน้ำเสียงนุ่มนวล รวมกับว่าเธอรู้ดีว่าทำยังไงถึงจะได้ความเห็นใจจากชายหนุ่ม ทุกการกระทำทุกสายตาต่างมาจากความตั้งใจของเธอทั้งสิ้น