ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 556

นิวราลงมือหนัก บวกกับที่เล็บมือของเธอยาวมากเลยทำให้จิกเข้าไปในเนื้อของญาธิดา ซึ่งมันทำให้ญาธิดาเจ็บจนต้องขมวดคิ้วแน่น

เธอหันกลับไปมองนิวรา ในแววตาแฝงไปด้วยความโกรธ “ปล่อย”

นิวรากัดฟันแน่น พลางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ถ้าแกคิดอยากจะไปฟ้องคุณย่าเรื่องนั้น ฉันแนะนำว่าให้ล้มเลิกความคิดนั้นซะ ไม่อยากนั้นแกจะต้องเสียใจ!”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำข่มขู่ของเธอ ใบหน้าของญาธิดากลับเย็นชามากขึ้นเรื่อย ๆ เธอสะบัดมือออกแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “นิวรา เธอขู่ฉันไม่ได้หรอก!”

นิวรายิ่งกระวนกระวาย พอเห็นว่าญาธิดากำลังจะเดินจากไป เธอก็รีบก้าวออกไปคว้าแขนของเธอไว้อีกครั้ง

ทั้งสองมองหน้ากันอย่างโกรธจัด ขณะที่ความขัดแย้งกำลังจะเกิดขึ้น ทันใดนั้นเองก็มีเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินลงมาข้างล่างดังมาจากบันได

พวกเธอทั้งคู่หันไปมองทางต้นเสียงอย่างพร้อมเพรียง และเห็นคุณป้าที่กำลังเดินลงมาจากด้านบน

คุณป้าเหลือบมองพวกเธอทั้งสองคนด้วยแววตาประหลาดใจ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณธิดา คุณนิวรา หิวกันหรือยังคะ? เดี๋ยวดิฉันจะไปเตรียมอาหารเที่ยง”

นิวราปล่อยมือที่จับแขนของญาธิดาออก และตอบกลับไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และพยักหน้าอย่างว่าง่าย “ค่ะ ต้องการให้ช่วยอะไรไหมคะ?”

พูดจบเธอก็รีบเดินตามคุณป้าไปทางห้องครัว และไม่ลืมที่จะหันกลับมาจ้องตาเขม็งใส่ญาธิดา

หลังจากผ่านไปกว่าชั่วโมง อาหารกลางวันก็เตรียมพร้อมแล้ว นิวราได้สร้างภาพลักษณ์เด็กสาวผู้แสนดีรู้ความให้ตัวเอง ช่วยคุณป้าทำนั่นทำนี่ พยายามสร้างความประทับใจให้คุณย่าและภวินท์

ภวินท์ออกมาจากห้องหนังสือ สิ่งที่เห็นคือนิวรากำลังถือจานอาหารไปวางบนโต๊ะอาหาร

พอเห็นเขา นิวราก็ทำหน้าประหลาดใจ พลางโบกไม้โบกมือให้เขา “พี่วิน หิวหรือยังคะ? นิวกับคุณป้าทำอาหารเสร็จแล้ว พี่รีบไปล้างมือก็พร้อมทานได้แล้วค่ะ”

สีหน้าของภวินท์ยังคงเป็นปกติเหมือนเคย “อืม” เขาขานรับแค่คำเดียวก่อนจะเข็นรถเข็นไปที่โต๊ะอาหาร

ไม่นานคุณย่าก็ลงมาด้วยเหมือนกัน เธอทำเมินเฉยกับการทำตัวว่าง่ายของนิวรา ตั้งแต่ต้นจนจบนอกจากคุยกับญาธิดาสามสี่ประโยคแล้ว เธอก็ไม่ได้มองมาทางนิวราเลยด้วยซ้ำ

อาหารเสิร์ฟครบแล้ว ทั้งสี่คนนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร บรรยากาศน่าอึดอัดอย่างอธิบายไม่ถูก

“คุณย่าคะ ซี่โครงนี้หนูตั้งใจตุ๋นด้วยหม้ออัดแรงดันเลยนะคะ เนื้อนุ่มเปื่อยมาก คุณย่าลองชิมดูสิคะ”

นิวราพูดพร้อมกับใช้ตะเกียบคีบซี่โครงให้คุณย่า

พอคุณย่าได้ยินแบบนั้นเธอก็พูดขึ้นเบา ๆ ว่า “ขอบใจ”

“พี่วิน ลองชิมอาหารจานนี้ดูสิคะ นิวทำเองกับมือเลย...”

นิวรายุ่งหน้ายุ่งหลัง คีบอาหารให้ภวินท์เพิ่มอีกแล้ว

หนึ่งครั้ง สองครั้ง...และอีกหลายครั้ง จนภวินท์ขมวดคิ้วแน่น

ในที่สุด เขาก็วางตะเกียบลงบนโต๊ะ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เอาล่ะ นิว ทานข้าวไปเงียบ ๆ เสร็จแล้วฉันจะให้พายุไปส่งเธอ”

ทันทีที่ประโยคนี้เปล่งออกมา บรรยากาศก็ยิ่งอึดอัดมากขึ้น เพียงไม่นานดวงตาของเธอก็แดงก่ำขึ้นมา “พี่วิน ฉันทำอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ”

ไม่ทันที่ภวินท์จะได้พูดอะไร คุณย่าก็พูดเสียงเข้มขึ้นมาว่า “เอาล่ะ วินก็ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ทุกคนทานข้าวกันเงียบ ๆ”

คำพูดนี้ของเธอค่อนข้างขึ้นเสียงเล็กน้อย เมื่อพูดแบบนี้แล้ว ทั้งนิวราและภวินท์ต่างก็ไม่สามารถพูดอะไรต่อไปได้ ทั้งสี่คนทานข้าวกันโดยไม่พูดไม่จา บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบ

ผ่านไปครู่หนึ่ง นิวราก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงรีบลุกขึ้นแล้วพูดว่า “จริงด้วย ยังมีซุปอีกอัน น่าจะเคี่ยวเสร็จแล้ว!”

พูดจบ เธอก็ลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องครัวอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปสักพัก เธอก็เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับหม้อซุป เธอเดินช้าๆ อย่างระมัดระวัง เดินตรงมาทางนี้

ญาธิดาหันกลับไปมองเธออย่างไม่ตั้งใจ ไม่รู้ทำไมเธอถึงเอาแต่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ได้แต่ขมวดคิ้วแน่และวางตะเกียบในมือลง

เมื่อคุณย่าที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอเห็นเขาก็รีบเอ่ยปากถามขึ้นมาทันทีว่า “ทำไมไม่กินแล้วล่ะ? ไม่ถูกปากเหรอ?”

เมื่อญาธิดาได้ยินแบบนั้น เธอก็ส่งยิ้มให้คุณย่าและส่ายหน้าไปมา “เปล่าค่ะ อร่อยดีค่ะ”

เธอเพิ่งจะพูดจบ ยังไม่ทันได้หันกลับไปมองก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากด้านข้าง จากนั้นเธอก็รู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่ด้านหลังของเธอ ร่างกายของเธอสั่นสะท้านและร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว