ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 560

ด้านนอกห้องพักผู้ป่วย ภวินท์เพิ่งจะคุยโทรศัพท์เสร็จ เมื่อมาได้ยินเสียงของหล่นแตกดังมาจากด้านในห้อง เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที ก่อนจะรีบเข็นรถเข็นเข้าไปใกล้

เมื่อเขาไปถึงหน้าประตู พอพยัคฆ์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เห็นเขาก็ทำหน้าแปลกใจ “คุณภวินท์ คุณไม่ได้อยู่ข้างในเหรอครับ? เมื่อผมยังได้ยินพี่ธิดาคุยกับใครสักคน...”

ขณะที่พูดเขาก็ชี้นิ้วไปทางห้องพักผู้ป่วย

ภวินท์ขมวดคิ้วและรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา พอไปถึงประตู เขาคว้าลูกบิดประตูหวังจะเปิดประตูเข้าไป แต่ประตูถูกล็อกจากด้านใน เขาออกแรงหมุนอยู่สองสามครั้งแต่ก็เปิดไม่ได้

ทันใดนั้น ความกังวลความไม่สบายใจปะทุขึ้นมาในหัวของเขาทันที เขายกมือขึ้นเคาะประตู "ญาธิดา! เปิดประตู!"

ด้านในห้องไม่มีเสียงคนตอบ

ภวินท์ร้อนใจรีบหันไปมองพยัคฆ์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วออกคำสั่งด้วยเสียงเย็นชา “ถีบประตูสิ”

พยัคฆ์ได้ยินดังนั้นก็ยกเท้าขึ้นเล็งไปที่ประตูทันที

“ปัง!” ประตูถูกผลักเปิดออก

ภวินท์รีบขับรถเข็นเข้าไปทันที สีหน้าของเขาดูจริงจังมาก และรีบมองเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาเห็นเหตุการณ์ภายในห้อง แววตาของเขาก็เริ่มเย็นชาขึ้นมาทันที

ธีระกำลังข่มขู่ญาธิดาที่อยู่บนเตียง มือถือมีดสั้นจ่ออยู่ที่คอของเธอ และคอเรียวสวยของหญิงสาวก็มีเลือดสีแดงสดไหลออกมาแล้ว

ทันทีที่เห็นฉากนี้ภวินท์ก็ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น เขาชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะรีบหันไปสั่งพยัคฆ์ว่า “ไปเฝ้าประตู ห้ามให้ใครเข้ามาเด็ดขาด!”

พยัคฆ์รีบตอบรับและหันหลังเดินออกจากห้องผู้ป่วยไปทันที

เมื่อประตูปิดลง ภายในห้องก็เหลืออยู่เพียงสามคน

บรรยากาศเงียบไปครู่หนึ่ง ภวินท์สูดหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามพูดอย่างใจเย็นว่า “ท่านธีระ ปล่อยเธอเถอะครับ”

ธีระกัดฟันแน่น “คุณวินเจ้าอาวาสตายแล้ว! ทั้งหมดเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้!”

ภวินท์ส่ายหน้าไปมา เขาเคลื่อนรถเข็นมาอย่างช้า ๆ พลางพูดว่า “ไม่ใช่เธอ! คนร้ายไม่ใช่เธอ! คุณเชื่อผม...”

“ฉันไม่เชื่อ!” ดวงตาของธีระทั้งเย็นชาและสิ้นหวัง “ฉันต้องการแก้แค้น! ฆ่าทุกคนที่ฆ่าเจ้าอาวาส! จากนั้นฉันก็จะฆ่าตัวตาย!”

ภวินท์สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “แล้วพวกเณรศีลล่ะครับ คุณจะทำยังไง? พวกเขายังเด็กมาก...”

พอพูดถึงเหล่าพระตัวน้อย ใบหน้าของธีระก็เริ่มลังเลขึ้นมาเล็กน้อย แต่ไม่นานเขาก็ส่ายหัวไปมาด้วยความเจ็บปวด “ฉันสนใจอะไรมากขนาดนั้นไม่ได้หรอก...”

“ท่านธีระ ตอนนี้เจ้าอาวาสจากไปแล้ว ท่านต้องดูแลพวกเณรศีลให้ดี ให้พวกเขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่ นี่คือสิ่งที่เจ้าอาวาสอยากเห็นมากที่สุด...”

ภวินท์ค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้เขา ทีละนิด ๆ “ท่านธีระวางมีดลง...”

ธีระยากจะควบคุมอารมณ์ได้ “คุณอย่าเข้ามา! คำพูดของคุณ... เชื่อถือไม่ได้!”

แต่ภวินท์กลับไม่มีความคิดที่จะหยุดเลย เขาค่อยๆ หมุนล้อรถเข็นเข้าไปหาทีละนิด ขยับเข้าใกล้เขาทีละนิด “เอามีดมาให้ผม...”

ญาธิดาสั่นไปทั้งตัว เธอถูกจับเป็นตัวประกัน ไม่กล้าขยับเลย พอมองฉากที่อยู่ตรงหน้า หัวใจของเธอเต้นดังตุบ ๆ อยู่ในอก

ภวินท์ขยับใกล้พวกญาธิดามากขึ้นเรื่อย ๆ และธีระก็เริ่มประหม่ามากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนกัน “คุณวิน อย่างเข้ามาใกล้มากกว่านี้! ถอยไป! ไม่อย่างนั้นผมไม่รับประกันว่าจะทำอะไรลงไป!”

ภวินท์สูดหายใจเข้าลึก ๆ และยังคงย้ำประโยคเดิมว่า “เอามีดมาให้ผม”

ขณะที่พูด มือของเขาก็ยื่นเข้าไปใกล้เขามากขึ้นเรื่อย ๆ จู่ ๆ ธีระก็เหมือนถูกอะไรบางอย่างกระตุ้นให้เขาใช้มือที่ถือมีดโบกปัดออกไปข้างหน้าแบบสุ่มสี่สุ่มห้า

หลังจากนั้นไม่นาน มีดเล่มนั้นก็บาดผ่านแขนของภวินท์อย่างรวดเร็ว เพียงชั่วพริบตาเลือดก็ไหลออกมาจากบาดแผลที่แขนของเขา