ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 562

นิวราเงยหน้าขึ้น คุณป้องที่ยืนอยู่ข้างๆ จึงเห็นใบหน้าที่ชัดเจนของเธอ ทันใดนั้น ใต้ตาของเขาเกิดการประกายแสง จึงหรี่ตาลงเล็กน้อยและสำรวจดูนิวรา

เมื่อสักครู่หญิงสาวคนนี้ก้มหน้า ผมยาวได้ปิดบังแก้มทั้งสองข้าง เขาจึงเห็นหน้าได้ที่ไม่ชัดเจน ตอนนี้เมื่อเห็นรูปร่างที่กะทัดรัดแล้วก็รู้สึกดูสวยมาก

จีน่าที่ยืนอยู่ข้างๆ จู่ๆ ถูกออกคำสั่ง จึงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองไปยังใบหน้าของเพื่อนของตัวเองที่มีรอยเล็บ และสีหน้าของคุณป้องที่อยู่ข้างๆ เธอถึงได้มีความกล้าเดินไปด้านหน้า

จีน่ามองนิวราแล้วเอ่ยปากขึ้น “อย่าโทษฉันที่ลงมือแรงนะ!”

นิวราจ้องเธออย่างเย็นชา เธอไม่เชื่อว่าเธอจะกล้าลงมือ!

จีน่าพลางกล่าวพลางง้างแขนขึ้นและกำลังจะตบลงไปที่ใบหน้าของเธอ ใครจะไปรู้ว่าจะมีเสียงดังลอยมาจากด้านข้าง “ช้าก่อน!”

 จีน่าประหลาดใจ หันหน้าไปมอง เห็นคนที่เปล่งเสียงก็คือคุณป้องนั่นเอง ทันใดนั้นก็ยิ่งประหลาดใจขึ้นไปอีก

เขาเป็นคนที่ให้ไปเธอตบคน ตอนนี้ก็มาบอกให้หยุด อะไรของเขากันแน่

แม้ว่าเธอจะเกิดความไม่พอใจ แต่ว่าเธอก็ไม่ได้แสดงออกมา แต่กลับมองไปทางคุณป้องแล้วถามอย่างสอพลอ “คุณป้อง มีอะไรเหรอคะ”

สายตาของคุณป้องมองสำรวจใบหน้าของนิวราอย่างไม่ปกปิด แล้วเปล่งเสียงจุ๊ๆ ออกมา “ใบหน้าเช่นนี้ ถ้าตบไปแล้วเสียโฉมคงเสียดายแย่”

มีมี่ที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยิน ก็ตกใจในทันใด รีบยื่นมือมาจับแขนของคุณป้องไว้ กึ่งออดอ้อนกึ่งเสียใจ จากนั้นกล่าว “เสี่ยป้องขา เธอตบฉันเลยนะคะ คุณดูแก้มของฉันสิคะ……”

ขณะที่พูด น้ำตารื้นอย่างเสียใจ เม็ดน้ำตาซึมคลออยู่ที่เบ้า ราวกับจะตกลงมาได้ทุกเมื่อก็ไม่ปาน

เสี่ยป้องยกมือสะบัด แล้วเหลือบมองเธอครู่หนึ่ง ที่ดูเหมือนจะรำคาญ “ใบหน้าเจ็บขนาดนี้ ผมจะให้คนอยู่เป็นเพื่อน คุณไปจัดการแผลที่โรงพยาบาลก่อนเถอะ”

พลางพูดเขาพลางโบกมือสื่อให้ลูกน้องเข้ามา แม้ว่ามีมี่สีหน้าจะไม่เต็มใจก็ตาม แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ สุดท้ายเธอก็เดินตามลูกน้องไป

ทันทีที่มีมี่จากไป ก็ย่อมเป็นธรรมดาที่จีน่าก็ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ต่อ จึงได้รีบตามไปอย่างรวดเร็ว

เพียงครู่เดียวก็เหลือเพียงกลุ่มคนของพวกเขาและนิวราที่ยืนตรงนั้นและเงียบมาโดยตลอด

ดูเหมือนว่าเสี่ยป้องคนนั้นจะกำลังใช้จ่ายอยู่ในสถานบันเทิงข้างๆ และรอบๆ ยังมีเถ้าแก่คนอื่นๆ อีกหลายคน แต่ละต่างตัวอ้วนท้วน แววตาหยดเยิ้ม

นิวราเหลือบมองพวกเขาแวบหนึ่ง และสาวเท้ากำลังจะก้าวจากไป ใครจะไปรู้ จู่ๆ ถูกมือของเสี่ยป้องรั้งไว้

เธอขมวดคิ้ว “ยังมีอะไรอีกเหรอ”

เสี่ยป้องหัวเราะฮ่าๆ สองที แล้วกล่าวอย่างมีเลศนัย “เธอว่ามีอะไรล่ะ คนสวย รังแกคนของผมแล้วคิดจะจากไปเหรอ มีอย่างที่ไหนกัน”

ในขณะที่พูด แววตาของเขาสำรวจนิวราอีกครั้งอย่างไร้ยางอาย

นิวรากล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “อย่างนั้นคุณต้องการจะทำอะไรอีก”

เมื่อสักครู่เธอสงสัยว่าเสี่ยป้องคนนี้ใช่คนที่กลับมาจากสิงคโปร์หรือเปล่า ตอนนี้ดูจากคำพูดและการกระทำของเขาแล้ว ก็แค่คนอวดดีที่หยิ่งผยองเท่านั้น 

“พูดจาไม่เพราะเสียเลย ปากจัดมากเลยนะ!” เสี่ยป้องยิ้มเหอะๆ จากนั้นกล่าวอย่างตรงไปตรงมา “คุณตบตีสาวงามของผมแล้ว เช่นนั้นต้องควรเอาตัวเองอยู่เป็นเพื่อนผมแทนเธอหรือเปล่า”

นิวรากลอกตามองบนทันที จากนั้นคว้ากระเป๋าจะจากไป

แต่ใครจะไปรู้ เพิ่งจะเดินได้สองก้าว บอดี้การ์ดคนที่ดึงผมเธอเมื่อสักครู่ได้เดินเข้ามาขวางไว้ ขวางทางเดินของเธอไว้ราวกับแขนเหล็กก็ไม่ปาน

นิวราโกรธจนกัดฟัน “คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร กล้าดีอย่างไรมาแตะต้องตัวฉัน!”