ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 570

ญาธิดาตกใจ ถูกประโยคที่ไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร จากนั้นก็ได้ยินเขากล่าวอย่างใจเย็นว่า “ผู้ชายที่วาด คุณไม่ได้เจอเพียงครั้งเดียว”

ญาธิดาเข้าใจทันที จากนั้นรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “......คุณรู้ได้ไง”

ชายหนุ่มตอบกลับอย่างไม่พอใจ “ท่าทางของคุณบ่งบอก”

ญาธิดาตกใจชะงัก สำรวจมองชวิศ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก “ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ได้โกหกล่ะ”

ชวิศยิ้มเยาะ “เป็นไปไม่ได้”

ทันใดนั้นญาธิดาก็หมดคำที่จะพูด  มองดูเขาแล้วรู้สึกโกรธเล็กน้อย

ชายหนุ่มกล่าวอย่างใจเย็น “ต้องรู้ว่าผมนั้นมืออาชีพ”

จากนั้นเขามองญาธิดาแวบหนึ่งที่สีหน้าดำคล้ำ จึงกระตุกมุมปากถาม “ หรือไม่ให้ผมช่วยคุณตามหาพวกเขา”

ญาธิดาแอบประหลาดใจ มองเขาอย่างจริงจัง ความไม่สบายใจที่มีอยู่เดิมก็ค่อยๆ จางลงไปอย่างมาก

“ทำไมคุณต้องช่วยฉัน” ชวิศบี้บุหรี่ที่เหลืออยู่ครึ่งในมือลงในที่เขี่ยบุหรี่ที่อยู่ข้างๆ แล้วกล่าวเบาๆ “ไม่มีเหตุผล”

จากนั้น เขามองไปทางพี่เข้มแวบหนึ่ง “เพื่อนของเพื่อน ก็คือเพื่อนของผม คุณเต็มใจ ผมก็จะช่วย ไม่เต็มใจ ก็ถือว่าผมไม่ได้พูดก็แล้วกัน”

พลางพูดเขาพลางสาวเท้าจะเดินกลับไปที่โต๊ะ ญาธิดาหัวใจบีบแน่น หัวหมุนแล่นอย่างรวดเร็ว

ชวิศคนนี้ถึงแม้จะไม่ค่อยคุ้นหน้า แต่ว่ากิริยาท่าทางของเขา คงไม่น่าจะพูดไปเพียงอย่างนั้น อีกอย่างการคาดเดาของเขาเมื่อสักครู่ เขาก็น่าจะมีความสามารถพอ มีการช่วยเหลือจากเขา ไม่แน่เรื่องราวอาจจะมีความคืบหน้าและก็ยิ่งราบรื่น

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ญาธิดาคอเกร็ง รีบตะโกนเขาให้หยุดทันที “คุณชวิศ รอเดี๋ยว”

ชายหนุ่มหยุดชะงักเท้า จากนั้นหันหลังอย่างช้าๆ เลิกคิ้วแล้วมองมาทางเธอ แต่กลับไม่พูดจาใดๆ

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึก “อย่างนั้น……คุณจะสามารถช่วยฉันได้ไหม”

รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นใต้ตาของชวิศ จากนั้นกล่าวเบาๆ “อืม”

เมื่อออกจากบาร์ นัทกับพี่เข้มและพยัคฆ์กอดกันกลมแล้ว ชายหนุ่มสามคนเดินอยู่ด้านหน้าทั้งพูดคุยทั้งหัวเราะ ยังนัดกันดื่มเหล้ากันครั้งหน้าอีก คนที่ยิ้มยากอย่างชวิศย่อมเดินอยู่ด้านหลังกับญาธิดา ทั้งคู่เดินข้างกัน แต่กลับไม่มีใครที่จะเอ่ยปากก่อน ทันใดนั้น บรรยากาศจึงอึดอัดเล็กน้อย

จู่ๆ ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ได้หันหน้ามามองใบหน้าของเธอครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยปากขึ้น “ได้ยินมาว่าคุณเคยปะทะกับสิงโต”

เมื่อเอ่ยถึงสิงโต ร่างของญาธิดาก็เกร็งขึ้น ความเย็นเยือกปะทุออกมาจากหัวใจ แล้วก็คืบคลานไปยังแผ่นหลัง

สองมือของเธอประสานกันแน่น แล้วหันไปมองชายหนุ่ม แล้วกล่าว “คุณรู้ได้ยังไง”

เมื่อเอ่ยถึงการติดต่อกับสิงโต ก็เป็นครั้งก่อนที่ทั้งสองต่อสู้กันที่วัดเขาราม นอกเหนือจากนั้น เธอกับสิงโตก็ไม่ได้เจอกันอีก

ชวิศยิ้มเบาๆ “ก็ย่อมได้ยินจากคนอื่นพูดอยู่แล้ว”

“คนอื่น” ในปากของเขา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นพี่เข้มอย่างแน่นอน

ชวิศกล่าวต่อ มีรอยยิ้มจางๆ ที่มองไม่เห็นในน้ำเสียงของเขา “คิดไม่ถึงว่าใจคุณจะกล้าเพียงนี้”

ญาธิดายิ้มแล้วกล่าว “เปล่า……ครั้งนั้นหากไม่ใช่เพราะมีพี่เข้มพวกเขาคอยช่วยเหลือ ฉันเองก็ไม่กล้า”

ชวิศเลิกคิ้ว “ไม่ คุณใจกล้าจริง”

ระหว่างที่สนทนากัน พวกเขาได้เดินมาถึงข้างถนนแล้ว ข้างถนนมีรถของพยัคฆ์กับญาธิดาจอดอยู่ชวิศชะงักเบาๆ กวาดตามองญาธิดา หยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าหนึ่งใบ แล้วยื่นมา

ญาธิดาชะงัก ยื่นมือออกมารับแล้วถึงได้พบว่า นามบัตรสีขาวเรียงด้วยหมายเลขโทรศัพท์ และยังมีชื่อของเขา

“โทรหาผม”

กล่าวจบ เขามองเธอแวบหนึ่ง จากนั้นสาวเท้าก้าวยาวเดินไปด้านหน้าอย่างใจเย็น เดินมาด้านหน้ากล่าวลากับพี่เข้มและพยัคฆ์ แล้วก็หันไปพานัทเดินข้ามถนนไปอีกฝั่งแล้วก็ขึ้นรถขับจากไป

พยัคฆ์มองไปเงารถฝั่งนั้น จานนั้นก็ทอดถอนใจแล้วกล่าว “พี่เข้ม รถคันนั้นโคตรเท่เลยอ่ะ!”

พี่เข้มที่อยู่ด้านข้างหัวเราะขึ้น “รถออฟโรดของทหาร อิจฉาไปก็ไม่มีปัญญาซื้อ”