ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 595

ญาธิดารีบเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เป็นธรรมชาติ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วถามว่า “แม่คะมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

คุณปภาวีสีหน้ายากจะคาดเดา เดินเข้ามาอย่างลังเล มาจับมือเธอแล้วพาเธอไปที่ระเบียงข้างๆ

“แม่ไม่ได้ตั้งใจ พ่อบอกว่าเจ็บคอ แม่เลยลงมาชงชาร้อนให้ พอต้มน้ำในครัวเสร็จ ก็ได้ยินเสียงเอะอะข้างนอก พอมาถึงก็เห็นลูกกับพ่อลูกเขย...”

คุณปภาวีพูดแล้วก็หยุดไป เธอกับญาธิดาก็มองหน้ากัน แล้วไม่ได้พูดอะไรเลยหลังจากนั้น ทุกคนรู้อยู่แก่ใจ

ปภาวีถอนหายใจเบา ๆ แล้วถามว่า “พวกลูกเป็นยังไงกันแน่”

สามีภรรยาทะเลาะกันมันเป็นเรื่องปกติ แต่ส่วนใหญ่ก็ไปจบกันบนเตียงทั้งนั้น ไม่มีเรื่องที่จบกันไม่ได้ แต่วันนี้ที่เธอได้เห็นญาธิดา กับธีทัตทะเลาะกัน ดูๆก็รู้ว่ามันไม่ปกติ

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ ลังเลที่จะพูด

อันที่จริงตั้งแต่แรก เธอก็ปกปิดตัวตนที่แท้จริงของอีธานกับเอลล่าจากพ่อแม่ สถานการณ์แต่งงานที่แท้จริงของเธอกับธีทัต ความลับทุกอย่าง เธอไม่เคยบอกกับดร.ยติภัทรกับคุณปภาวีเลย เพราะเธอไม่อยากให้พวกเขากังวล แต่เธอไม่คิดว่าจะถูกแม่เห็นเข้าในสถานการณ์แบบนี้

เมื่อเห็นญาธิดาเงียบไม่ยอมพูด คุณปภาวีก็ไม่ถามอะไรอีก เธอเพียงจับมือญาธิดาแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ธิดา ลูกต้องรู้นะว่าตอนนี้ลูกเป็นแม่ของเด็กตั้งสองคนแล้ว ไม่ใช่เด็กสาวอย่างเมื่อก่อนแล้วนะ ถึงว่าจะมีปัญหาอะไรกัน ลูกก็ไม่ควรปฏิเสธเขาไปแบบนั้นนะ...”

ญาธิดาได้ยินแล้วก็รู้ว่าเธอกำลังจะพูดอะไร เมื่อกี้ตอนที่เธออยู่กับธีทัตในห้องนั่งตอนนั้น เธอขัดขืน ปฏิเสธ แล้วถึงกับตบธีทัตไป คุณปภาวีต้องเห็นแล้วแน่ๆ

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดเบา ๆ ว่า “แม่ หนูรู้แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก”

ได้ยินเธอพูดอย่างนั้น คุณปภาวีถึงจะพยักหน้า “อื้ม ดึกมากแล้ว กลับห้องไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ ไม่ต้องคิดมาก”

ญาธิดายิ้มให้เธอ พยักหน้าแล้วพูดว่า “ค่ะ”

กลับขึ้นไปบนห้องนอน ญาธิดาอาบน้ำเสร็จแล้วก็ออกมา ออกมาจากห้องอาบน้ำ ก็เป่าผมให้แห้ง นั่งลงบนเตียง แต่ไม่รู้สึกง่วงเลย

นางล้มตัวลงนอน พลิกตัวไปมา หลับไม่ได้เลย สุดท้ายก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาภวินท์ “อันอันกลับมาแล้ว สัญญาที่คุณให้ไว้ก่อนหน้านี้ก็ควรทำให้เสร็จได้แล้ว”

คำพูดสั้นๆและหนักแน่น เธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับภวินท์อีก ถ้าไม่ใช่เพราะแฟลชไดรฟ์ เธอคงจะไม่ติดต่อเขาก่อนหรอก

คราวนี้ ภวินท์จะให้แฟลชไดรฟ์กับอัญมณีไหมก็อยู่ที่จิตสำนึกของเขาแล้วล่ะ

หลังจากทำเสร็จ เธอก็โยนโทรศัพท์ไปอีกทาง ปิดไฟแล้วเข้านอน

ดูเหมือนจะเป็นเพราะข้อความ เธอผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว หลับอย่างเป็นสุขและผ่อนคลาย

เช้าวันรุ่งขึ้นตอนที่ญาธิดาตื่นขึ้นก็เปิดโทรศัพท์แล้วก็เห็นข้อความตอบกลับจากภวินท์ มีคำง่ายๆ เพียงคำเดียวว่า “โอเค”

ญาธิดารู้สึกผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก แต่ความรู้สึกนี้ก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว เธอลุกเข้าไปในห้องอาบน้ำ

ญาธิดานึกว่าตัวเองจะมีวันสบายๆแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าในตอนบ่ายเธอก็ได้รับโทรศัพท์จากอัญมณี

“ฮัลโหล อันอัน”

เสียงของอัญมณีดังขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ธิดา ตอนนี้เธอว่างไหม”

ญาธิดาปิดหนังสือที่อ่านอยู่ในมือ “ว่างสิ มีอะไรหรอ”

อัญมณีน้ำเสียงลึกลับเล็กน้อย “ทายสิว่าฉันจะไปกินข้าวกับใครมาตอนเที่ยง”

“ใคร”

“ภวินท์！ตอนเช้าวันนี้เขาบอกกับพายุเอง ว่าให้ไปเจอกัน แล้วเขาจะมีของให้ ฉันกับพายุก็ไปตามนั้น เธอทายสิ้ว่าเขาให้อะไรกับพวกเขามา”

ญาธิดาหัวเราะเบาๆ ตามน้ำไปกับเธอ “อะไรล่ะ”

ญาธิดาเดินขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว ยิ้มให้พวกเขา แล้วถาม “พร้อมหรือยัง”

อัญมณีเอ่ยปากตอบอย่างไม่ลังเล “พร้อมตั้งนานแล้ว รอเธออยู่เนี่ย”

ตอนนั้นเอง เมื่อญาธิดามาอยู่ข้างเธอเธอถึงได้สบายใจขึ้น เธอเอื้อมมือไปจับญาธิดาแล้วเดินก้าวใหญ่เข้าไปข้างในด้วยกัน

หลังจากมาถึงแผนกต้อนรับ และอธิบายสถานการณ์ให้เจ้าหน้าที่ฟังแล้ว ก็มีคนมาบริการพวกเขาทันที

เจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนแนะนำตัวสั้นๆ “สวัสดีครับ ผมทีปกร ฉันมีหน้าที่รับผิดชอบในคดีหลักในครั้งนี้ นี่กันต์ เป็นเจ้าหน้าที่เขียนบันทึก ”

หลังจากการแนะนำตัว เขาก็ให้ทุกคนนั่งลงแล้วพูดกัน “เอาละ พวกคุณอธิบายสถานการณ์คร่าวๆให้ฟังหน่อยครับ”

ญาธิดาและอัญมณีมองหน้ากัน จากนั้นอัญมณีก็หันกลับมา พูดว่า “ฉํนเป็นผู้อยู่ในเหตุการณ์ ฉันขอพูดก่อนละกัน”

เธออธิบายเรื่องราวในตอนนั้นให้เจ้าหน้าที่ตำรวจฟัง “...เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้ล่ะค่ะ”

เจ้าหน้าที่จดบันทึกหยิบปากกาแล้วเขียนบางอย่างลงบนสมุดจด

ตอนนั้นเอง ทีปกรก็ถามขึ้น “ไม่ทราบว่า ตอนนั้นคุณได้เห็นไหมครับว่าใครที่นั่งอยู่ในรถ”

อัญมณีลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหน้า “ไม่เห็นค่ะ”

ทีปกรพยักหน้าแล้วถามต่อ “ครับ ผมมีอีกคำถามหนึ่ง ทำไมสองเดือนก่อนคุณไม่คิดจะมาแจ้งความ แต่กลับมาวันนี้ล่ะครับ คุณแจ้งความคลาดเคลื่อนแบบนี้ มันไม่เป็นผลดีต่อการสืบสวนของเรามากนัก”

“เพราะว่า...”

อัญมณีหันหน้ามา หน้าค่อยๆซีดเซียว “เพราะอุบัติเหตุครั้งนั้น ทำให้ฉันเกือบจะต้องนอนเป็นผัก”