ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 654

หัวใจของญาธิดาเต้นแรง เธอหายใจเข้าลึก ในขณะที่กำลังลังเลว่าจะปล่อยมือที่โอบรอบเอวของชายหนุ่มไหม ในเวลานั้นเอง “เปรี๊ยง!” เสียงฟ้าร้องดังขึ้นมาพร้อมกับฟ้าแลบ ทำให้ภายในห้องเกิดแสงสว่าง

ญาธิดามุดตัวเข้าไป มือที่กำลังกอดแทนที่จะปล่อยลง กลับกอดแน่นขึ้นไปอีก

ภวินท์อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ เขามองลงไปที่เธอ แล้วเลิกคิ้วพูดขึ้นว่า “ฝนคงจะตกทั้งคืน ผมอยู่กับคุณดี...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ญาธิดาก็รีบปล่อยมือทันที เธอพยายามเว้นระยะห่างระหว่างคนทั้งสอง และมองหน้าเขาด้วยความหวาดกลัวและตกใจ “ไม่... ไม่จำเป็นค่ะ...”

ภวินท์มองไปที่เธอ แล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “อย่างนั้นเหรอ? ”

ญาธิดาห่อผ้าห่มไว้รอบตัวแน่น แล้วพยักหน้าด้วยอาการตกใจ

เห็นได้ชัดว่าเธอกลัวมาก ในห้องที่มีอุณหภูมิพอดี แต่เธอกลับตกใจจนเหงื่อออกท่วมตัว แววตาของเธอเหมือนสัตว์ตัวน้อยที่กำลังหวาดกลัว

ภวินท์เห็นว่าเธอยังคงยืนกรานคำเดิม เขาจึงพยักหน้า แล้วเอ่ยพูด “โอเค งั้นผมออกไปล่ะ?”

ญาธิดาพยักหน้านิ่ง และไม่พูดอะไร

ญาธิดายืนอยู่ที่เดิม กำลังมองไปที่ปฏิกิริยาของเธอ แล้วพยักหน้าเล็กน้อย แล้วหันกลับเดินไปที่ประตู

บนท้องฟ้านอกหน้าต่าง ยังมีเสียงฟ้าร้อง “เปรี๊ยง เปรี๊ยง” เหมือนเสียงของสัตว์ประหลาดที่หิวโหย ภวินท์เดินไปที่ประตู แต่เหมือนว่าขาของเขาถูกตะกั่วยึดไว้กับที่ เดินไปต่อไม่ได้

เขาลังเลเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาอีกครั้ง แล้วเดินไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว เขาสบตาของญาธิดาที่สั่นระริก ลำคอของเขาบีบรัด ก่อนจะพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ผมจะอยู่เป็นเพื่อน”

ญาธิดาประหลาดใจ “ฮะ?”

ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบ ภวินท์ก็รีบพลิกตัวขึ้นเตียง แล้วนอนลงข้างเธอ พร้อมกับดึงเธอเข้ามากอดโดยมีผ้าห่มขวางกั้น

ญาธิดาตัวแข็งทื่อ เสียงกรีดร้องติดอยู่ตรงลำคอ เธอเงยหน้ามองขึ้นไปที่ใบหน้าของภวินท์ท่ามกลางความมืด

เขานอนกอดเธอไว้ โดยมีผ้าห่มกั้นขวางอยู่ระหว่างพวกเขา เขาไม่ได้เคลื่อนไหวตามใจชอบ นอนนิ่งไม่ขยับ และเหมือนจะเห็นดวงตาที่หวาดกลัวของเธอ เขาจึงก้มหน้าลงและพูดเสียงทุ้ม “หลับตานอนได้แล้ว”

ในใจญาธิดารู้ดี ในเวลาแบบนี้เธอควรตำหนิเขา ผลักเขา และขับไล่เขาออกไป แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หัวใจที่หวาดกลัวของเธอกลับสงบลงอย่างรวดเร็ว และหลับตาลงอย่างเชื่อฟัง

มันน่าแปลกมากจริงๆ

อ้อมกอดของเขาทั้งกว้างใหญ่และอบอุ่น ถึงแม้จะมีผ้าห่มขวางกั้น แต่เธอก็ยังรู้สึกได้ถึงความร้อนที่มาจากร่างกายของเขา เธอสูดดมกลิ่นหอมสะอาดบนร่างกายของเขา และเสียงของลมและฟ้าร้องนอกหน้าต่างก็ดูเหมือนถูกกั้นขวาง จนเริ่มไกลออกไปเรื่อยๆ

หัวใจของญาธิดาสงบลง และรู้สึกทำใจไล่เขาออกไปในตอนนี้ไม่ได้ ลมหายใจของเธอค่อย ๆ สม่ำเสมอ และความง่วงงุนก็จู่โจมเข้ามาใส่เธอ

หลังจากที่เธอผล็อยหลับไปแล้ว ภวินท์ยังไม่นอน เขาก้มหน้าลงไปมอง แล้วมองใบหน้าเล็กของหญิงสาวในอ้อมแขนของเขา หัวใจของเขาก็โอนอ่อนทันที

ถ้าเขาสามารถกอดเธอไว้แบบนี้ตลอดไป เขาก็ยินยอม

อารมณ์ของเขาค่อย ๆ ผ่อนคลายลง ไม่นาน เขาก็เหมือนถูกความง่วงจู่โจม เขาเริ่มง่วงนอน และผล็อยหลับไปอย่างช้าๆ

คืนนี้ ด้านนอกยังคงฟ้าร้องลมแรง แต่บรรยากาศภายในบ้านก็กลมกลืน และฝันหวานตลอดทั้งคืน

เช้าวันรุ่งขึ้น ญาธิดาพลิกตัว รู้สึกถึงแสงสว่างรอบ ๆ ตัว จึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

นอนจนตื่นขึ้นมาตามธรรมชาติ ความรู้สึกแบบนี้ยอดเยี่ยมมากจริงๆ!

เธอบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง เธอหันไปมองนอกหน้าต่างที่มีแสงแดดส่องสว่าง ท้องฟ้าข้างนอกแจ่มใสแล้ว หลังจากผ่านพายุฝนฟ้าคะนองมาตลอดทั้งคืน ต้นไม้ใบไม้ข้างนอกก็ดูเขียวขจีมาก

ทันใดนั้นเอง ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็ผุดขึ้นในใจเธอ ก่อนที่เธอจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง จู่ๆ เธอก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกลางดึกเมื่อคืนนี้ได้

เมื่อคืนนี้... เธอเหมือนจะกอดภวินท์ไว้ไม่ยอมปล่อย ต่อมาภวินท์ก็นอนกับเธอทั้งคืน