ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 679

สักพัก พวกเขาก็รู้สึกถึงความเป็นหลุมเป็นบ่อของถนน ร่างกายสั่นโยกเยก รบกวนจนคนยิ่งรู้สึกพะวง

หลังจากขับมาได้สักพัก มองออกไปนอกหน้าต่าง พวกเขาเห็นผืนป่าข้างทาง และด้านหลังผืนป่าที่อยู่ไม่ไกล เป็นกำแพงซีเมนต์ต่ำๆ ตั้งอยู่ ซึ่งเมื่อมองไปจะดูเหมือนกับอาคารโรงงาน

สัญชาตญาณบอกกับพวกเขาว่า ตรงนั้นก็คือโรงงานอิเล็กทรอนิกส์X

นัยน์ตาของภวินท์มืดมนลง แล้วกล่าวเตือนด้วยเสียงเบาๆ “นั่งลง”

ขณะที่พูด เขาเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็ว ขับมุ่งไปทางนั้น ตัวรถสั่นโยกเยก ความสนใจของญาธิดาล้วนอยู่ที่โรงงานตรงนั้นทั้งหมด หัวใจเต้นเร็วมาก

รถขับเข้าสู่ผืนป่าด้วยความเร็ว และกำลังมุ่งไปสู่ด้านหน้า ทันใดนั้นมีเสียงดัง “แคร๊กๆ!” และก็ตามมาด้วยเสียงบางอย่างกระแทกเข้ามาที่ตัวรถ

ญาธิดาตกใจ ยังไม่ทันได้ดึงสติ ก็ได้ยินเสียงภวินท์เอ่ยขึ้น “มีกับดัก!”

“อะไรนะ”

ญาธิดาตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่สติก็กลับคืนมาอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอตั้งสติเสร็จ คนที่สามารถวางกับดักตรงนี้ จะต้องเป็นคนของภูผาอย่างแน่นอน! นี่เขาต้องการจะฆ่าพวกเขา!

และในเวลานี้ ก็ได้ยินเสียงดัง “แคร๊กๆ!” “ปัง ๆ ปัง!” เสียงลูกกระสุนพุ่งมาจากทุกทิศทุกทางมาที่ตัวรถอย่างรวดเร็ว ไม่ได้ทะลุตัวรถแต่อย่างใด แต่ฝังอยู่ในตัวรถ

ภวินท์ขมวดคิ้วแน่น เขามองไปด้านหน้า แล้วกล่าวอย่างรวดเร็ว “จับแน่นๆ!”

วินาทีที่สิ้นสุดเสียง เขาจับพวงมาลัยแล้วหักอย่างกะทันหัน ตัวรถก็หันหัวอย่างรวดเร็ว และเบี่ยงออกไปจากเส้นทางเดิม ในขณะเดียวกันก็เหยียบคันเร่ง วิ่งอุตลุดอยู่ในป่า

ภูผาจะต้องคาดเดาไว้เนิ่นๆ แล้ว ว่าพวกเขาจะต้องผ่านเส้นทางนี้ เพราะถ้าต้องการไปที่โรงงาน ผ่านทะลุผืนป่านี้คืนเส้นทางที่ใกล้ที่สุด และต้นไม้ในป่าก็เบาบาง ซึ่งสะดวกสำหรับการเดินรถยนต์ ดังนั้นเขาจึงจงใจให้คนรอพวกเขาอยู่ที่นี่ และยังไม่รีรอที่จะใช้อาวุธอีก ช่างเป็นคนที่โหดเหี้ยมจริงๆ!

ภวินท์กัดฟัน จับพวงมาลัยแล้วขับพุ่งฝ่าไปโดยไม่มีหลักเกณฑ์ใดๆ จู่ๆ ก็ทะลุไปด้านหลังพุ่มไม้!

รถก็หยุดในบัดดล ญาธิดารู้สึกเพียงว่าโลกใบนี้ช่างเงียบสงัดมาก สมองของเธอว่างเปล่า สองใบหูมีเสียงดังหึ่งๆ

ภวินท์เห็นดังนั้น ขมวดคิ้วขึ้น แล้วเรียกเธอ “ญาธิดา!”

เห็นเธอไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง เขาจึงลนลาน รีบยื่นมือมาเขย่าเธอ 

ญาธิดาตัวสั่นสะท้าน และดึงสติกลับทันที สายตาจดจ่อ เมื่อเห็นภวินท์อยู่ตรงหน้า น้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย “เขาต้องการฆ่าพวกเรา……”

ภวินท์หยุดชะงัก ในที่สุดก็พยักหน้าอย่างจริงจัง เขาค่อยๆ จับข้อมือของญาธิดาไว้แน่น ใต้ดวงตาใจเย็นและหนักแน่น 

“ธิดา ฟังฉันนะ เธอลงจากรถเดี๋ยวนี้ ไปหลบอยู่หลังพุ่มไม้ ไม่ต้องเป็นห่วง ขอเพียงเธอไม่ขยับไปไหน พวกเขาก็จะหาเธอไม่เจอ ฉันจะขับรถไปที่อาคารโรงงาน เธอรอหลุยส์อยู่ด้านนอก แล้วมารับฉัน เข้าใจไหม”

ญาธิดาได้ยินดังนั้น จึงส่ายหน้าอย่างมึนงง น้ำตาไหลพราก “ไม่ได้ ฉันจะเขาไปพร้อมกับคุณ……”

ภวินท์ขมวดคิ้ว กดเสียงต่ำแล้วกล่าวอย่างรวดเร็ว “เธอดูไม่ออกเหรอ ว่าระหว่างทางนั้นภูผาต้องการฆ่าพวกเรา เขาไม่ได้สนใจแล้วว่าพวกเราจะไปกันกี่คน เธอรอหลุยส์อยู่ด้านนอก นี่คือสิ่งที่สำคัญที่สุด! รถคันนี้ใช้วัสดุพิเศษ กันกระสุน เธอวางใจได้ ฉันสามารถดูแลตัวเองให้ปลอดภัยได้!”

ญาธิดาจมูกคัด ตัวเย็นไปทั่วร่าง

ในใจของเธอเข้าใจอย่างดี เวลานี้เธอไม่สามารถที่จะขอร้องให้เขายอมให้ตัวเองไปกับเขาได้ เขาพาเธอไปด้วย รังแต่จะเป็นภาระ

“ที่นี่อยู่นานไม่ได้ มิเช่นนั้นคนที่อยู่ในป่าจะสงสัยได้!” ภวินท์กล่าวอย่างใจเย็น  ขณะเดียวกันก็ยื่นมือไปปลดเข็มขัดนิรภัยออกอย่างรวดเร็ว “ทำตามผม พวกเราถึงจะมีโอกาสพลิกผันได้”

ญาธิดากัดฟัน ข่มความกังวลและความเศร้าในใจไว้ พยักหน้าพร้อมน้ำตา “ฉันจะรอรับคุณอยู่ด้านนอก”

กล่าวจบ เธอเปิดประตูแล้วลงจากรถไป ก่อนปิดประตู อดไม่ได้ที่มองภวินท์อีกครั้ง