ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 686

เมื่อกลับจากMerliamมาถึงโรงพยาบาล สีหน้าอึมครึมของภวินท์ถึงได้ผ่อนคลายลง ญาธิดาเข้าใจเหตุผลที่เขาโกรธ หลังจากกล่อมลูกทั้งสองเสร็จ ถึงได้มาหาเขาที่ห้อง

ประตูปิดลงได้ไม่ทันไร เธอไม่ทันได้พูดอะไรด้วยซ้ำ ร่างกายผอมบางของเธอก็ตกอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆ ตามมาด้วยริมฝีปากกลิ่นมิ้นต์ทาบทับลงมาที่หน้าผากของเธอ

“วิน เรื่องที่Merliam.....” เธอช้อนตามองภวินท์อย่างเป็นห่วง

แขนของภวินท์กระชับกอดแน่นมากขึ้น เหมือนกลัวว่าเธอจะหายไปอย่างไรอย่างนั้น เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้หูของเธอ เสียงมีเสน่ห์แหบพร่าดังขึ้นมาว่า “รับปากผม ว่าจะไม่เข้ามายุ่งเรื่องนี้”

ขณะที่พูด เขาก็จูบซ้ำๆที่ขมับของเธอ จากนั้นก็ค่อยๆลากไล้ไปที่มุมปาก จากจูบเพียงแผ่วเบาเป็นร้อนแรงขึ้นมา

ฝ่ามือของเธอวางแนบอยู่กับแผ่นอกหนากำยำของเขา ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร้อนๆที่ถูกส่งผ่านมา เธอหลับตาลงทั้งสองข้าง แล้วจูบตอบเขาอย่างไม่รู้ตัว

เสื้อของทั้งสองคนใกล้จะหลุดออกอยู่รอมร่อ ในห้องผู้ป่วยเริ่มมีเสียงผิ้วเนื้อเสียดสีกันดังขึ้นมา

แก้มทั้งสองข้างของญาธิดาค่อยๆแดงซ่าน เธอฝืนลากขาที่อ่อนแรงลงจากเตียง เหลือบมองชายหนุ่มที่ยังอยู่บนเตียง แล้วหลุบสายตาลงอย่างรวดเร็ว เอ่ยงึมงำเสียงเบาว่า “คุณตอนนี้ไม่เห็นเหมือนคนป่วยเลยสักนิด”

ภวินท์ได้ยินแบบนั้น มุมปากก็กระตุกเป็นมุมโค้งอย่างไม่รู้ตัว เสียงมีเสน่ห์ดังขึ้นมาว่า “ผมไม่ได้ป่วยเรื่องความต้องการทางเพศ”

เธอล่ะอยากถามจริงๆ ทำไมภวินท์ได้พูดอะไรน่าอายแบบนั้นออกมาได้อย่างหน้าด้านๆโดยไม่อายเลยสักนิด

ถ้าพวกเขาอยู่ในห้องน้ำ บนรถ ในห้องทำงานก็ว่าไปอย่าง แต่นี่พวกเขากำลังอยู่โรงพยาบาลนะ…..

ญาธิดาคิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าก็พลันร้อนผ่าว แทบอยากจะมุดหน้าไปที่ไหนสักที่ รู้สึกว่าบรรยากาศในห้องผู้ป่วยมันกรุ้มกริ่มขึ้นเรื่อยๆ

ยังดีที่เสียงประตูดังขึ้นมา ทำลายบรรยากาศอย่างว่าเสียก่อน พายุผลักประตูเดินเข้ามา เอ่ยพูดอย่างนอบน้อมว่า “ท่านประธานครับ ผมเก็บกวาดบ้านพักตามที่คุณสั่งเรียบร้อยแล้วครับ”

เก็บกวาดบ้านพัก?

ญาธิดาเงยหน้า เอ่ยถามอย่างสงสัย “เก็บกวาดบ้านพักทำไม?”

“จะออกจากโรงพยาบาล” ภวินท์เปิดผ้าห่มลงจากเตียง คำพูดสองแง่สองง่ามเหมือนกำลังตอบเธอ และก็เหมือนกำลังออกคำสั่งกับพายุ

ใบหน้าของพายุปรากฏแววลังเล ทอดสายตามองญาธิดา จากนั้นก็เดินออกไปพร้อมปิดประตูไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้พวกเขาทั้งสองคน

ญาธิดาเดินเข้าไปขวางหน้าของเขาไว้ รีบส่งเสียงพูดว่า “ไม่ได้ แผลของคุณยังไม่หายดี จะออกจากโรงพยาบาลไม่ได้”

ภวินท์เอื้อมมือไปโอบเอวของเธอ แล้วดึงเข้ามาในอ้อมกอดเบาๆ ทั้งสองจึงเซล้มลงบนเตียงตามแรงโน้มถ่วง ปลายจมูกอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ท่วงท่าชวนให้คิดลึก

“กลับบ้านก็ยังมีคุณดูแลผมไง” เขาโน้มเข้าประชิดใบหูของเธอ ลมหายใจอุ่นร้อนแผ่ซ่าน “หรือคุณคิดว่าที่โรงพยาบาลมันเร้าใจกว่า…..”

ขณะที่พูด มือทั้งสองข้างของเขาก็สอดเข้าไปในเสื้อผ้าของเธอ ลูบไล้บริเวณอ่อนไหวที่เขาคุ้นเคยที่สุด

แค่การกระทำนี้ ก็ทำเอาขาทั้งสองข้างของญาธิดาอ่อนยวบ ลมหายใจเปลี่ยนเป็นถี่กระชั้น

เธอประคองสติที่หลงเหลืออยู่ผลักภวินท์ออก แล้วบังคับลมหายใจให้กลับมาเป็นปกติอย่างยากลำบาก จากนั้นก็เอ่ยพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำว่า “จะออกจากโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ?”

“ตอนนี้เริ่มไม่อยากออกซะแล้วสิ” ภวินท์มองมาที่เธอด้วยสายตาขี้เล่น เอ่ยพูดช้าๆว่า “ผมว่าโรงพยาบาลก็เร้าใจดีเหมือนกันนะ”