ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 726

คณินทุกข์ใจจนอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ ทำได้เพียงออกแรงดึงเอกสารมากกว่าเดิม

ทั้งสองคนต่างไม่มีใครยอมปล่อยมือก่อน กระดาษแผ่นบางทั้งสองแผ่นถูกดึงทึ้งจนเกิดเสียงดัง “แควก” พร้อมกระดาษขาดออกเป็นสองท่อน

อัญรินทร์มองกระดาษครึ่งหนึ่งในมืออย่างนิ่งงัน ในใจพลันลนลานขึ้นมา ตระกูลยุวนะสิงห์ค่อนข้างมีชื่อเสียงและมีตำแหน่งในแวดวงธุรกิจ เธอในฐานะลูกสาวคนเดียวของบ้านเริ่มเรียนธุรกิจมาตั้งแต่เด็ก จึงเข้าใจเป็นอย่างดีว่าเอกสารสัญญาฉบับนี้สำคัญมากแค่ไหน

บนหน้าของเธอเต็มไปด้วยความลนลาน สายตามองมายังญาธิดาอย่างเป็นกังวล “พี่ธิดา ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉัน…..”

ใบหน้าที่แต่งแต้มเครื่องสำอางมาอย่างสะสวยกอปรกับสีหน้าอ่อนแอบอบบาง ดูเข้ากันอย่างแปลกประหลาด ถึงขนาดทำให้ญาธิดาเกิดความรู้สึกสบายตาเมื่อได้มอง

เธอเอ่ยปลอบอย่างใจเย็นว่า “ไม่เป็นไรนะ ฉันมีแบบอิเล็กทรอนิกส์สำรองไว้อยู่ ขาดไปแล้วก็ให้มันขาดไปเถอะ”

ยิ่งเธอมีท่าทีแบบนี้ก็ยิ่งทำให้อัญรินทร์รู้สึกผิดมากกว่าเดิม เธอไม่มีความมั่นใจอีกแล้ว ตอนนี้เหลือก็แค่แมวน้อยตัวหนึ่ง ที่เอ่ยพูดอย่างอ่อนแรงว่า “พี่ธิดา ฉันจะช่วยติดเอกสารให้พี่ใหม่”

พูดจบ อัญรินทร์ก็แย่งกระดาษอีกท่อนมาจากมือของคณิน แล้วนำเอกสารที่ฉีกขาดวางลงบนโต๊ะ ค่อยๆนำมาต่อกันอย่างระมัดระวัง

“รบกวนเอากาวกับเทปใสมาให้หน่อย” เธอออกคำสั่งกับคณินเสียงเบา

คณินอยากบอกเธอมาก ว่าต่อให้นำเอกสารฉบับนี้มาติดใหม่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร มากกว่าไปนั้นก็ยังเป็นฉบับที่ไม่มีผลทางกฎหมายเหมือนเดิม

คิดอะไรอยู่สักพัก เขาก็กลืนคำพูดที่กำลังจะพูดออกมาลงไป แล้วพยักหน้าอย่างเงียบๆ ก้าวเท้าเดินได้สองก้าว จู่ๆอัญรินทร์ก็ส่งเสียงร้องเรียกเขาเอาไว้จากทางด้านหลัง “เดี๋ยวก่อน！”

เขาหันกลับไปมองทางต้นเสียง

สายตาของอัญรินทร์จ้องมองตำแหน่งช่องลงนามบนเอกสารแน่นิ่ง เมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหันมาเบิกตามองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คุณเองหรอกเหรอ!”

คณินนิ่งงัน “ทำไม? เพิ่งมาจำผมได้เอาตอนนี้เหรอ?”

“คุณมันสารเลว คิดจะบังคับให้ฉันแต่งงานด้วยไม่เท่าไหร่ นี่ยังกล้ามาลวนลามฉันต่อหน้าคนอื่นอีก” เธอเดินมาอยู่ตรงหน้าเขาอย่างกระฟัดกระเฟียด เขย่งเท้าตะคอกออกมาเสียงแหลม

คณินถลึงตาใส่เธอกลับอย่างไม่เกรงใจ “ใครบังคับคุณแต่งงานไม่ทราบ คุณนั่นแหละยัดเยียดตัวเองให้ผมเอง คุณดูสภาพตัวเองด้วย ไหนกันผู้หญิงอ่อนหวานเรียบร้อย ให้ฟรีๆผมยังต้องคิดแล้วคิดอีก”

“นาย…….”ใบหน้ารูปไข่สะสวยของอัญรินทร์พลันแดงซ่าน สุดท้ายก็ยื่นมือออกไปบิดหูของเขาเอาไว้ “แน่จริงก็พูดอีกรอบสิ”

ภายในห้องมีเสียงโหยหวนอย่างเจ็บปวดของคณินดังขึ้นมา

ญาธิดาปิดประตูห้องลงอย่างเงียบๆ อดที่จะบ่นในใจไม่ได้ว่าโลกใบนี้ช่างพิลึก

ตั้งแต่ออกมาจากบาร์ตอนนี้ก็เป็นเวลาค่อนคืนแล้ว เธอลากสังขารอันเหนื่อยล้ากลับมาที่บ้านพัก หลังจากอาบน้ำล้างหน้าเสร็จหัวถึงหมอนก็หลับจนฟ้าสว่าง

เธอแต่งตัวเต็มยศออกไปจากบ้านพัก แต่ทันใดนั้นก็คิดอะไรขึ้นมาได้จึงหันหลัง เดินไปทางห้องรับรอง ช่วงนี้เธอมัวแต่ยุ่งเรื่องของสิงโตและเรื่องที่บริษัท นานแล้วที่ไม่ได้ไปเยี่ยมอันอัน

ภายในห้องรับรองมีแสงสว่างจ้า แต่กลับให้ความรู้สึกเยือกเย็น ห้องรับรองในวันนี้แตกต่างจากในอดีต เงียบเหงาจนดูน่ากลัว

ทันใดนั้นในใจของญาธิดาก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง เธอรีบเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในห้องของอัญมณี เปิดประตูห้องออกได้ไม่ทันไร ก็ได้กลิ่นคาวเลือดพุ่งตีจมูก

“อันอัน!” เธออุทานร้องอย่างตกใจแล้ววิ่งตรงไปที่ข้างเตียง พร้อมกับแย่งมีดปอกผลไม้ในมือของอัญมณีมา แผลที่เพิ่งสมานกันได้ไม่นานของอัญมณีบัดนี้ถูกคมมีดกรีด จนเลือดสดๆไหลเปื้อนบนที่นอนสีชมพู

อัญมณีมองมาที่เธอด้วยสายตาว่างเปล่า ลังเลอยู่ชั่วครู่ก็พุ่งเข้ามาหา ยื้อแย่งมีดปอกผลไม้ในมือของเธออย่างคลุ้มคลั่ง