ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 727

อลิสารู้ดี อัญมณีไม่มีทางยอมรับง่ายๆว่ายังห่วงหาพี่ชายของตน ดังนั้นเธอจึงข้ามหัวข้อนี้ไป หันไปถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นแทน

อัญมณีเอ่ยพูดอย่างกล้ำกลืน “ฉันติดต่อพี่ไม่ได้เลย ฉัน…..”

ดวงตาของเธอทอแววเจ็บปวด ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมหัวโดยอัตโนมัติ ราวกับไม่อยากกลับไปคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาอีกแล้ว

“ไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องที่คุณเจอมา คิดซะว่าเล่านิทานเรื่องหนึ่งให้ฉันฟังก็ได้” อลิสารีบนวดให้เธอผ่อนคลาย ใช้น้ำเสียงอ่อนนุ่มราวขนนกร่วงลงบนพื้น

เธอพลันรู้สึกสบายใจ ค่อยๆขยับเข้าไปพิงไหล่ของอลิสา เอ่ยพูดเสียงเบาว่า “ฉันก็แค่อยากโทรหาพี่ แต่เขาไม่รับสาย คนใช้เป็นคนรับแทน พี่ขวัญ…..”

เกิดอะไรขึ้นกับขวัญตาอย่างนั้นเหรอ?

ขมับของญาธิดาเต้นตุบๆ เรื่องราวมากมายต่างถาโถมเข้ามาจนทำให้เธอรู้สึกหนักหัวไปหมด ไม่รู้ว่าปกติภวินท์รับมือกับเรื่องราวซับซ้อนพวกนี้ได้ยังไง

“เหมือนพี่จะขังพี่ขวัญเอาไว้ ฉันได้ยินพี่ขวัญตะโกนว่า ‘ปล่อยฉันออกไป’ ฉันได้ยินเสียงเธอกรีดร้อง แล้วก็ได้ยินพี่ส้มโทรหาหมอประจำตระกูล ฉันกลัวมาก กลัวมากจริงๆ” ร่างกายซูบผอมของอัญมณีสั่นไหวระริก

ญาธิดาสบตากับอลิสาจากนั้นก็รีบลุกขึ้น แทบไม่ได้สนใจแผลบนมือ หยิบได้กระเป๋าก็เอ่ยขึ้นมาว่า “คุณหมอ ฝากอันอันด้วยนะ ฉันจะไปตระกูลกรเวช”

ขวัญตาต้องมาตกอยู่ในมือของธีทัตก็เพราะเธอกับอันอัน ตอนนี้มีเรื่องเกิดขึ้นกับขวัญตา เธอจะนั่งมองอยู่เฉยๆไม่ได้

อลิสาพยักหน้าให้อย่างแน่วแน่ “เรื่องที่นี่เดี๋ยวฉันจัดการเอง มีเรื่องอะไรฉันจะโทรหาเธอทันที”

มีอลิสาคอยควบคุมสถานการณ์อยู่ที่นี่ เธอจึงอุ่นใจพอสมควร จากนั้นก็หันไปเรียกคนขับรถที่จรณ์ส่งมาติดตามเธอ ขับตรงไปที่ตระกูลกรเวช

ระหว่างทาง เธอก็เกิดลังเลขึ้นมาในใจ เอ่ยถามคนขับรถอย่างสองจิตสองใจว่า “คุณกับจรณ์น่าจะติดต่อกันแบบส่วนตัวบ่อย ทางคุณภวินท์เป็นยังไงบ้างคุณพอจะรู้ไหม?”

เธอไม่ได้ติดต่อภวินท์หลายวันแล้ว ด้านหนึ่งเพราะเธอมัวแต่ยุ่งเรื่องเซ็นสัญญาบริษัท อีกด้านหนึ่งเพราะเธอไม่อยากให้ภวินท์พะว้าะวงในเวลาแบบนี้

คนขับเงียบอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาด้วยท่าทางนอบน้อมว่า “ต้องขอโทษด้วยครับคุณธิดา เรื่องแผนภายในเป็นความลับของozone เราไม่สามารถแจ้งให้คุณทราบเรื่องสภาพการณ์และความเป็นไปของใครคนใดคนหนึ่งภายในแผนได้ครับ”

ญาธิดาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วมุ่น “แล้วคุณว่า ถ้าฉันถามคุณจรณ์เอง เขาจะยอมบอกฉันตามความจริงหรือเปล่า?”

“ไม่แน่นอนครับ!” คนขับตอบกลับอย่างเฉียบขาด ไร้ซึ่งความลังเล

ญาธิดาผิดหวังเล็กน้อย รู้สึกอัดอั้นภายในใจไม่สามารถระบายมันออกมาได้ จนกระทั่งรถขับมาจอดบริเวณหน้าคฤหาสน์ตระกูลกรเวช ความรู้สึกนี้ก็ยังไม่จางหายไป

เมื่อพี่ส้มเห็นเธอยืนอยู่หน้าประตู สีหน้าก็พลันเรียบตึง เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “คุณธิดา คุณผู้ชายออกไปบริษัทแล้ว ถ้าคุณมีธุระรบกวนมาหาเขาอีกทีตอนเย็นๆ”

“ฉันไม่ได้มาหาธีทัต ฉันมาหาขวัญตา” เสียงของเธอเรียบนิ่ง

พี่ส้มยังไม่มีท่าทีว่าจะเปิดประตูให้ ทั้งยังส่งสายตากำชับบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆ จากนั้นก็เอ่ยพูดเสียงดุดันว่า “คุณมาหาคุณขวัญตาที่บ้านกรเวช ไม่รู้สึกว่ามันน่าขำหน่อยเหรอคะ?”

ดวงตาของญาธิดาฉายแววเยือกเย็น ก้าวเข้าไปข้างหน้าพร้อมมองสบตาพี่ส้มแน่นิ่ง ซักถามเสียงเย็นว่า “ใครให้สิทธิ์เธอทำตัวปีนเกลียวต่อหน้าฉันไม่ทราบ ธีทัตเหรอ?”

“ไม่บังอาจหรอกค่ะ” พี่ส้มไม่กล้าตาต่อตาฟันต่อฟันกับเธอ จึงหลบสายตาโดยอัตโนมัติ

ตอนนี้เองญาธิดาถึงได้เอ่ยพูดขึ้นมาว่า “คุณขวัญตาคือคุณนายตระกูลกรเวช ฉันมาหาเธอที่นี่แล้วมันไม่สมเหตุสมผลตรงไหน?”