ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 797

รูปร่างสูงใหญ่ของภวินท์ค่อยๆ เข้ามาในรูม่านตาของเธอ เธอตกใจในตอนแรก จากนั้นก็ได้สติคืนมา และเดินมาที่ด้านข้างของภวินท์ ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า 

ไม่รู้เพราะอะไร เวลานี้เธอจะรู้สึกเหมือนจะถูกภวินท์จับพิรุธได้แล้ว

ภวินท์โอบเธอไว้ในอ้อมกอดด้วยท่าทางที่เป็นธรรมชาติ สายตาที่ลึกล้ำค่อยๆ ตกกระทบมาที่รอยยิ้มบนใบหน้าของนิธิศ “ขอบคุณคุณนิดที่ช่วยผมดูแลภรรยา”

“คุณภวินท์เกรงใจแล้ว ผมกับธิดาเป็นแค่เพียงเพื่อนทั่วไปเท่านั้น หวังว่าคุณจะไม่คิดมาก และก็อย่าเข้าใจผิดธิดา”

น้ำเสียงของนิธิศยังคงอ่อนโยน

ญาธิดาได้ยินดังนั้นคิ้วก็ขมวดแน่น ในใจแอบคิดว่าคำพูดของคุณนิดนี้ฟังดูแล้วแปลกๆ แถมยังทะแม่งๆ อีก

ระหว่างพวกเขาทั้งคู่เดิมทีไม่มีอะไรกันอยู่แล้ว ถูกเขาพูดเช่นนี้ก็ยิ่งเหมือนเป็นการปิดหูขโมยกระดิ่ง ยิ่งอธิบายมากเท่าไรก็ยิ่งเป็นการปกปิดก็ไม่ปาน

เสียงที่ไม่แยแสของภวินท์ดังขึ้นระหว่างพวกเขาอีกครั้ง “คุณนิดวางใจได้เลย ผมกับธิดาไม่จำเป็นต้องอธิบายกัน ผมเชื่อใจเธอ”

รูม่านตาของนิธิศแข็งตัวฉับพลัน แต่ไม่รอให้คนอื่นได้เห็นชัดเจนก็กลับสู่ปกติแล้ว

เขาได้ยินภวินท์กล่าวเช่นนี้ สีหน้าก็ผ่อนคลายลงมากอย่างเห็นได้ชัด รอยยิ้มบนใบหน้าก็ไม่เหมือนกับรอยยิ้มที่จอมปลอม “ได้ยินคุณภวินท์กล่าวเช่นนี้ผมก็สบายใจแล้ว ก่อนหน้านี้ยังกังวลว่าจะทำให้ธิดาเดือดร้อนหรือเปล่า”

ในขณะที่เขาพูดก็ได้หันไปมองญาธิดา แล้วน้ำเสียงก็มีการขอโทษเล็กน้อย “ธิดา ในเมื่อคุณภวินท์ก็เข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้ด้วย คุณควรจะบอกผมก่อนถึงจะถูก ไม่จำเป็นต้องเห็นแก่เพื่อนช่วยเพื่อนเพื่อแก้ปัญหาหรอก”

คำพูดของเขาเช่นนี้ราวกับญาธิดาจงใจปิดบังภวินท์เพื่อเขา

รู้สึกว่าแรงที่โอบอยู่รอบเอวได้เพิ่มขึ้น เธอกระแอมเส้นเสียงในลำคอ แล้วจับปลายนิ้วของภวินท์ จากนั้นยิ้มขอโทษให้กับเขาเล็กน้อย

“วิน ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณ พวกเราไปคุยกันด้านนอกนะ”

ภวินท์ตอบกลับอย่างเย็นชา แทบจะเป็นการโอบเอวของเธอแล้วหันหลัง ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ยังคงไม่มีการต่อต้านแต่อย่างใด

“ธิดา……” นิธิศเห็นดังนนั้นก็รีบเดินมาด้านหน้าดึงแขนของเธอไว้

คู่ดวงตาของญาธิดาขรึมขึ้นทันที สายตาผุดความเย็นชา เขาเก็บสายตาแบบนี้ไว้ในรูม่านตา ในใจเกิดความโกรธขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล

ระงับข่มอารมณ์เอาไว้ แล้วเขาก็กล่าวอธิบาย “หวังว่าคุณจะช่วยผมอธิบายให้คุณภวินท์เข้าใจนะครับ ผมไม่อยากให้พวกคุณสองคนเกิดความบาดหมางเพราะผม”

“ไม่หรอก คุณนิดวางใจได้” ญาธิดาพลางพูดพลางแกะมือของเขาออก 

ทั้งคู่เดินตามพรมแดงจนไปถึงโถงดอกไม้ ภวินท์รีบดึงมือที่จับเธอไว้กลับ วินาทีต่อมา ญาธิดายื่นมือที่เย็นเยียบเข้าไปในฝ่ามือของเขา

เธอสังเกตเขาอย่างระมัดระวัง แล้วกล่าวถามเบาๆ “คุณปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร”

“ประวีร์จะเข้าร่วมงานเลี้ยงนี้” เขากำปลายนิ้วของเธอแน่น แล้วตอบกลับอย่างเฉยเมย

ที่แท้ภวินท์ก็มาเพื่อเรื่องเอกสารศุลกากรเหมือนกัน เธอคิดว่าเขาจะไม่สนใจความล่าช้าของเอกสารเสียอีก

“ถ้ารู้ว่าคุณจะมาด้วย ฉันก็คงไม่ต้องลำบากขนาดนี้” น้ำเสียงของเธอแผ่วเบา ราวกับว่ากำลังพึมพำกับตัวเอง และก็เหมือนกับกำลังอธิบายให้กับภวินท์

“ในเมื่อคุณก็รู้ว่าลำบากมาก ก็รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ รถของพายุอยู่ด้านนอก”

น้ำเสียงของเขาไร้ความรู้สึกใดๆ ไม่รู้ว่าได้คลายมือออกจากญาธิดาตั้งแต่เมื่อไร หันหลังเดินกลับไปที่ห้องจัดเลี้ยงอย่างเฉยเมย