ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 837

การเต้นรำที่มีจุดประสงค์แอบแฝงนี้เป็นส่วนหนึ่งในแผนการของเธอ แม้แต่ทุกประโยคที่พูดเธอก็แอบซ้อมอยู่ในใจหลายต่อหลายครั้ง อย่างเช่นว่าต้องใช้น้ำเสียงยังไง ท่าทางแบบไหน

อาริโอเป็นคนระแวดระวังและขี้ระแวง สิ่งของสำคัญต้องซ่อนเอาไว้กับตัวเขาถึงจะสบายใจ

หลังจากการสืบและสังเกตมาเป็นเวลานาน ญาธิดาพบว่าที่ที่เขาชอบซ่อนของมีอยู่เพียงมีกี่ที่เท่านั้น ซึ่งหนึ่งในนั้นคือเข็มขัดรอบเอวของเขา

และยิ่งเธอโอนอ่อนกับอาริโอมากเท่าไหร่เขาก็จะยิ่งสงสัยในตัวเธอว่ามีจุดประสงค์แอบแฝง ดังนั้นเธอจึงปฏิบัติต่อเขาด้วยคำพูดและท่าทางที่เย็นชาและต่อต้านแบบนั้น เพื่อดึงดูดความสนใจของเขาแล้วหาโอกาสเอาชิปออกมา

——ซึ่งก็เป็นตอนที่จงใจบีบเอวของเขาตอนนั้น

ชิปนี้มันก็ติดอยู่ตรงระหว่างนิ้วของเธอของเธอแล้ว และเพื่อขจัดความสงสัยของอาริโอ เธอจึงจงใจเข้าไปใกล้หน้าอกของเขาด้วย ซึ่งการกระทำทั้งหมดนี้ทำเอาเธอเหงื่อซึมเต็มฝ่ามือ แต่กระทั่งด้านในชุดของเธอก็เปียกชื้นไปด้วยเหมือนกันในตอนนี้

ญาธิดาไม่กล้าอยู่ต่อนาน จึงทำทีว่าจะไปเข้าห้องน้ำรีบหลบออกไปทางหนีไฟ ใช้ลิฟต์ของพนักงานตรงไปยังห้องจ่ายไฟและปิดแหล่งจ่ายไฟกล้องวงจรปิดในมุมที่สำคัญ ๆ ก่อนจะขึ้นไปที่ห้องพักแขกVIP

ช่วงสองปีที่ผ่านมาเธอผ่านเหตุการณ์แบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน พอมาถึงตอนนี้จึงถือว่ารับมือได้ไม่ยาก

เธอแอบเข้าไปในห้องของอาริโอได้อย่างง่ายดาย ใช้อุปกรณ์ที่เตรียมไว้ล่วงหน้าคัดลอกข้อมูลบุคลากรภายในชิปออกมาได้อย่างราบรื่น

คนพวกนี้ส่วนใหญ่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับงานที่ยุโรป แต่เป็นรายละเอียดของพวกผู้ติดต่อที่ทำงานผิดกฎหมายในต่างประเทศ

เธอก้มหน้าก้มตารีบเดินออกจากห้องไป ขณะที่กำลังคิดว่าจะใส่ชิปกลับเข้าไปในสายเข็มขัดของอาริโอยังไง จู่ ๆ เธอก็บังเอิญเดินชนกับใครคนหนึ่งเข้า

อาจเป็นเพราะเธอกำลังทำตัวเป็นขโมยอยู่เลยทำให้ญาธิดาตกใจมาก ขณะที่กำลังจะพูดขอโทษ กลิ่นหอมมิ้นต์จาง ๆ ที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้าก็ลอยมาแตะจมูกของเธอ

เธอคุ้นเคยกับกลิ่นนี้ดี ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี มันเป็นกลิ่นที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานกี่ปีเธอก็ไม่มีวันลืมได้ลง...

เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ เมื่อกรอบใบหน้าของคนตรงหน้าหัวใจของเธอแทบจะหยุดเต้น เลือดภายในร่างกายไหลพลุ่งพล่านไปทั่วตัว

“วิน...” เสียงแหบพร่าของเธอสั่นเครือ ยังไม่ทันได้พูดอะไรมากลำคอของเธอก็เกร็งแน่นจนไม่สามารถส่งเสียงใด ๆ ออกมาจากลำคอได้เลย

ผู้ชายตรงหน้าดูไม่แตกต่างไปจากเมื่อปีก่อน ๆ นี้เลย ความเย็นชาและเฉยเมยที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาทำให้ผู้คนสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัว ริมฝีปากบางขยับก่อนจะเปล่งเสียงพูดช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงรังเกียจเล็กน้อย “เรารู้จักกันเหรอ?”

ระเบียงทางเดินถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ มันเงียบมากจนสามารถได้ยินเสียงลมหายใจของทั้งสองคนได้อย่างชัดเจน

ญาธิดาแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ได้แต่มองเขาด้วยสายตาประหลาดใจแล้วตอบเขาเบา ๆ ว่า “ฉันธิดาไง! ญาธิดา!”

“ไม่รู้จัก”

“จะเป็นไปได้ยังไง…” เอพึมพำกับตัวเองด้วยความมึนงง สมองยังไม่ทันจะตอบสนอง มือเล็ก ๆ ของเธอก็คว้าข้อมือของเขาเอาไว้อย่างเคยชิน “สองปีที่ผ่านมาคุณไปอยู่ที่ไหนมา? ทำไมต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จักฉัน ฉันเป็นภรรยาของคุณนะ!”

เมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำของเธอ ภวินท์ก็ซ่อนความรังเกียจในสายตาเอาไว้ไม่ได้และผลักเธอออกไปทันที พอเห็นเธอโซเซไปมาก็ไม่มีท่าทีว่าจะเอื้อมมือออกไปช่วยพยุงเลยสักนิด เอาแต่เช็ดถูตรงที่เธอจับอย่างรังเกียจ

“คุณผู้หญิงมุกแบบนี้มันเชยเกินไปหน่อยนะ ฉันมีแฟนแล้ว ช่วยให้เกียรติตัวเองด้วย”

วิ้ง——

สมองของญาธิดาระเบิดออกในทันที

เมื่อเห็นว่าเขาหันหลังกำลังจะเดินจากไป เธอจึงรีบตามเขาไปโดยไม่สนอกสนใจอะไรอีก “ภวินท์!”

จู่ ๆ เสียงอ่อนเยาว์ของอีธานก็ดังออกมาจากหูฟังเล็ก ๆ ของเธอ เขาที่นิ่งสงบเสมอวินาทีนี้น้ำเสียงก็พลอยสั่นเครือตามไปด้วยเช่นกัน “แม่ครับ ใจเย็นก่อน มันอาจจะเป็นกับดัก เรื่องของพ่อไว้พวกเราค่อย ๆ สืบกันทีหลัง!”