ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 851

“ขออภัยหมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้...” เสียงผู้หญิงที่แข็งเป็นหุ่นยนต์ดังออกมาจากโทรศัพท์ ญาธิดามือไม้อ่อนก่อนที่จะโทรศัพท์จะหล่นลงบนพื้น

ตั้งแต่ภวินท์จากไป โทรศัพท์มือถือของเด็กทั้งสองคนไม่เคยปิดเครื่องเลยสักครั้ง พาวเวอร์แบงค์ก็พกติดตัวไปด้วยตลอด เพราะกลัวว่าพวกเขาจะไปกระตุ้นเส้นประสาทอันบอบบางของญาธิดาเข้า

ดังนั้นทั้งสองคนที่กำลังนั่งอยู่ในออฟฟิศในตอนนี้จึงผุดความคิดแบบเดียวกันขึ้นมาทันที——เกิดเรื่องบางอย่างขึ้นกับเอลล่าแน่ ๆ !

ปลายนิ้วของอีธานรัวนิ้วลงบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว จนกระทั่งแสงกะพริบสีเขียวปรากฏบนหน้าจอ สีหน้าของเขาถึงดูผ่อนคลายลง “อยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่งที่เขตใต้ ไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ”

“เธอไปทำอะไรที่เขตใต้?!” ญาธิดาเสียงแข็งกร้าว สีหน้าตื่นตระหนก “ลูกคอยจับตาดูเธออยู่ที่ออฟฟิศ เดี๋ยวแม่ออกไปตามหาเอง!”

อีธานมองดูท่าทางเป็นกังวลของเธอแล้วก็ได้แต่พยักหน้า

ร่างของญาธิดาหายวับออกไปจากออฟฟิศอย่างรวดเร็ว แววตาของอีธานหรี่ลงเล็กน้อย ขณะที่ปลายนิ้วกำลังขยับจู่ ๆ ก็มีสัญลักษณ์อีกอันหนึ่งปรากฏขึ้นตรงตำแหน่งของเอลล่าและมันทับซ้อนกับตำแหน่งของเอลล่าอยู่

ริมฝีปากของเขากระตุกยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มที่ยากจะคาดเดาปรากฏขึ้นบนใบหน้าละอ่อนคล้ายกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แค่นี้อีกฝ่ายก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอเนี่ย ดูเหมือนว่าเขาจะกังวลมากไปจนเกินความจำเป็น

ภายในร้านอาหารที่ไม่รู้จักชื่อแห่งหนึ่งในเขตใต้ เอลล่ากำลังลิ้มรสอาหารตรงหน้าของตัวเองด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย สายตาเหลือบไปมองผู้ชายตรงหน้าบ้างเป็นครั้งครา

ใบหน้าของชายคนนั้นยังคงนิ่งเฉยอยู่ตลอดเวลา มีเพียงแค่เวลาที่เห็นเธอทำตัวตลกขี้เล่นเท่านั้นที่ทำให้แววตาของเขาดูอ่อนโยนขึ้นมาบ้าง

หลังจากทานอาหารจนอิ่มหนำสำราญแล้ว เธอค่อย ๆ เช็ดริมฝีปากแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้วชัดเจนขึ้นว่า “อีกเดี๋ยวคุณแม่จะต้องมาสู้กับคุณที่นี่แน่”

“บางทีอาจจะมาตำหนิที่หนูไม่เชื่อฟังก็ได้”

เอลล่าชำเลืองมองเขาและอดทำเสียงฮึดฮัดออกมาไม่ได้ “ของปลอมเนี่ยใช้ไม่ได้จริง ๆ ด้วย คุณยังรู้จักหนูไม่ดีพอ แล้วก็รู้จักคุณแม่ไม่ดีพอด้วย”

ภวินท์เลิกคิ้วขึ้น “อันที่จริงในใจของหนูคงจะคิดว่าฉันเป็นตัวจริงใช่ไหมล่ะ ไม่อย่างงั้นก็คงไม่จงใจปิดโทรศัพท์หรอก ตอนนี้เธอคงจะกำลังร้อนใจมากแน่ ๆ”

“หนู...” เอลล่าพูดไม่ออก ก่อนจะหันหน้าหลบไปพึมพำอย่างโมโห “จะจริงหรือปลอมแล้วมันยังไง ขอเพียงแค่คุณปฏิบัติกับคุณแม่อย่างดี หนูก็ไม่รังเกียจหรอกที่จะคิดว่าคุณเป็นพ่อแท้ ๆ”

ภวินท์มองเด็กสาวตรงหน้าอย่างพิจารณา แต่ไม่ได้พูดตอบรับคำของเธอ

เอลล่าไม่สนใจและพูดต่อไปว่า “หนูรู้สึกได้ว่าเธอสำคัญกับคุณมาก เพราะสุดท้ายสายตาก็โกหกคนไม่ได้ ดังนั้นต่อให้คุณไม่ใช่พ่อของหนูก็ไม่เป็นไร”

สิ่งสำคัญที่สุดคือเมื่อเธอมองแววตาของภวินท์มันทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความลึกซึ้งที่ยากจะคาดเดาเหมือนกับพ่อของเธอ เวลาที่มองเธอและคุณแม่ก็มีความอ่อนโยนอยู่ในนั้นเหมือนกัน...

“ฉะนั้นหนูตกลงที่จะช่วยฉัน? ไม่กลัวว่าฉันจะหลอกใช้ความรู้สึก?” ภวินท์เตือนด้วยรอยยิ้ม

เอลล่าส่ายหน้าไปมาช้า ๆ

“ถ้าคุณอยากจะใกล้ชิดกับพวกเราจริง ๆ คุณสามารถใช้วิธีที่มีตรงไปตรงมากว่านี้ก็ได้ แบบที่เดินเข้ามาในชีวิตของพวกเราอย่างเปิดเผย แทนที่จะใช้กลวิธีแบบนี้ ดังนั้นไม่ว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของคุณคืออะไร หนูก็ยินดีที่จะร่วมมือกับคุณ”

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน ประตูกระจกด้านหน้าถูกผลักเปิดออกอย่างรวดเร็วตามด้วยสายลมที่โบกพัดเข้ามา ก่อนที่ร่างของญาธิดาจะปรากฏตัวที่ข้างโต๊ะอาหารของพวกเขา

เมื่อเห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะอาหารเธอได้แต่หายใจกระหืดกระหอบและชะงักฝีเท้าลงกะทันหัน สายตากวาดมองระหว่างทั้งสองคนสลับกันไปมา ก่อนจะสีหน้าจะเต็มไปด้วยความโกรธ

เมื่อรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป เอลล่ากับภวินท์สบสายตากันและกัน

เธอจึงเป็นฝ่ายลงมือก่อนด้วยการยื่นน้ำอุ่นแก้วหนึ่งให้กับญาธิดาอย่างรู้ความ และเพราะกลัวว่าแม่จะพ่นไฟโกรธใส่ตัวเองจึงรีบพูดเสียงออดอ้อนขึ้นมาอย่างช้า ๆ “ทำไมคุณแม่ถึงมาช้าขนาดนี้ล่ะค่ะ โทรมาหาตั้งแต่เนิ่น ๆ แล้วไม่ใช่เหรอคะ?”