ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 935

ญาธิดาก็เข้าใจความหมายของเธอเหมือนกัน อีกฝ่ายช่วยพวกเธอขนาดนี้ก็ถือว่าพยายามช่วยเหลืออย่างดีที่สุดแล้ว“รบกวนท่านแล้วค่ะ”

Mrs. Robertส่ายหัว“ไม่ได้อะไรเลย ต้องขอบคุณพวกคุณมากกว่าที่ช่วยฉันจัดการกับเทอรี่ให้”

การมีอยู่ของเทอรี่ก็คือหนามที่อยู่ภายในใจของเธอ หนามในใจของเธอถูกดึงออกไป อารมณ์ของเธอก็เลยดีขึ้นมาไม่น้อย

“ต่อไปถ้ามาที่ยุโรป แล้วต้องการความช่วยเหลือล่ะก็มาหาฉันได้ตลอดเวลาเลยนะ”

ญาธิดารีบขอบคุณทันที ขวัญตาทำการกล่าวอำลากับMrs. Robertเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นพวกเขาก็นั่งรถจากไปอย่างรวดเร็ว

จากที่นี่ถึงสนามบินห่างกันค่อนข้างไกล แต่โชคดีที่ระหว่างทางคนค่อนข้างน้อย รถก็ไม่เยอะ คนขับรถเหยียบคันเร่งจนสุด เพื่อส่งพวกเขาไปยังสนามบินให้เร็วที่สุด

พวกเขาเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ภวินท์ซบพิงที่นั่งข้างคนขับหลับตาพักสมอง ญาธิดากับขวัญตาก็นั่งอุ้มไรอันป๊อกกี้อยู่แถวหลัง ไม่ทันไรก็หลับไปแล้ว

ญาธิดาหลับอย่างสะลึมสะลือ ฝันร้ายอย่างไม่หยุดไม่หย่อน ระหว่างที่กึ่งหลับกึ่งตื่นนั้นเหงื่อก็ไหลอาบท่วมตัว

เธอฝันเห็นตัวเองกำลังวิ่งอยู่บนหน้าผา ข้างหลังของเธอดูเหมือนว่าจะมีสัตว์ร้ายกำลังไล่ตามเธออยู่

วินาทีต่อมา เธอก็เหยียบอากาศ ร่วงตกลงไปในหุบเหวลึก พอหันกลับมามอง ก็เห็นมาเลน่ายืนอยู่ริมหน้าผากำลังยิ้มอย่างสยดสยองให้กับเธออยู่

ญาธิดาตื่นขึ้นมาทันที ยังไม่ได้ทันได้สติกลับมา ข้างหลังดูเหมือนว่าจะถูกอะไรบางอย่างเข้ามาชน รถทั้งคันสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

ตอนนี้ทุกคนภายในรถต่างก็ตื่นตกใจกันหมด

คนขับรถใจเริ่มตื่นตระหนก หมุนพวงมาลัยอย่างกะทันหัน คิดที่จะเหยียบเบรกให้หยุดลง

ภวินท์ยื่นมือออกมาช่วยจับพวงมาลัยให้อยู่นิ่งๆ พอเห็นคนขับรถคิดที่จะจอดรถ ก็รีบตะโกนห้ามออกมา“อย่าจอด ขับต่อไป”

ญาธิดาหันหน้าไปมอง เธอเห็นเหตุการณ์ที่อยู่ข้างนอกผ่านกระจกอย่างชัดเจน

เห็นมาเลน่ากำลังขับรถสปอร์ตสีแดงหนึ่งคัน ใบหน้ายิ้มอย่างบ้าคลั่ง เหยียบคันเร่งจนสุด เหมือนกับจะชนเข้ามาอีกครั้ง

ส่วนด้านหลังของเธอ ก็เป็นรถออฟโรดสีดำอีกสิบกว่าคัน สามารถจินตนาการได้ว่า พวกนี้ล้วนแต่เป็นคนของมาเลน่าทั้งสิ้น