ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 946

คำพูดนี้ของญาธิดา ทำให้สีหน้าของอลิสาเปลี่ยนไป เธอปกป้องอัญมณีเอาไว้ข้างหลัง ในขณะเดียวกันก็บังอยู่ตรงหน้าของขวัญตาที่อยู่ใกล้ๆด้วยเช่นกัน ปิดกั้นสายตาของธีทัตอย่างสมบูรณ์

อลิสาหน้าตาบึ้งตึงพูดจารุนแรง จ้องเขม็งสายตาคมกริบราวกับมีด“ธีทัต ฉันเตือนคุณแล้วนะ ว่าอย่าเข้ามาใกล้อันอัน มันไม่ได้ส่งผลดีต่ออาการป่วยของเธอ หรือคุณอยากจะให้น้องสาวของคุณตายหรือไง！”

พอรู้สึกได้ว่าอัญมณีที่อยู่ในอ้อมกอดตัวสั่นเทา อลิสาก็รีบตบไปที่หลังของเธอ พูดปลอบเสียงเบา

พอธีทัตเห็นท่าทางที่ทำเหมือนกับกำลังเผชิญหน้าอยู่กับศัตรูตัวฉกาจของทั้งสองคนแล้ว ความเศร้าโศกที่อยู่ภายในใจก็พลุ่งพล่านขึ้นมา คำพูดที่เดิมทีอยากจะพูดออกมาก็เหมือนกับติดอยู่ในคอ

“ขอโทษ……”

จริงๆแล้วเขาแค่อยากจะมาเห็นอันอันจากนั้นก็จากไปอย่างเงียบๆเท่านั้น แต่ว่าขวัญตากลับปรากฏขึ้นมาอยู่ตรงหน้าของเขาในเวลานี้

ธีทัตคิดถึงเธอจนแทบจะเป็นบ้าไปแล้ว กว่าจะได้มาเจอกับเธอแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องง่าย แล้วเขาจะควบคุมตัวเองอยู่ได้ยังไง

เขากลัวว่าจะทำให้ขวัญตากับอัญมณีตกใจ พยายามระงับความลนลานที่จะเอาขวัญตาเข้ามากอดในอ้อมกอดเอาไว้

ธีทัตพยายามที่จะทำให้น้ำเสียงของตัวเองเบาที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แทบจะขอร้องอ้อนวอน“ขวัญ พวกเรามาคุยกันดีๆได้ไหม?”

ในอกหัวใจเต้นแรง ธีทัตไม่กล้าใช้น้ำเสียงที่หนักเกินไป เขากลัวว่าจะทำให้ขวัญตาตกใจ แล้วก็จะหนีจากไปอย่างไม่บอกลาเหมือนกับครั้งที่แล้วอีก

ตั้งแต่ที่ธีทัตปรากฏตัวออกมา ขวัญตาก็หันหลังให้กับเขาอยู่ตลอดเวลา ไม่มีใครรู้ว่าในตอนนี้เธอกำลังรู้สึกอะไรอยู่

ใบหน้าที่อ่อนโยนสงบนิ่งดูซับซ้อน หัวใจเหมือนกับถูกคนมาบีบเอาไว้แน่น รู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย

แม้ว่าเตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้แล้ว ขวัญตาก็นึกว่าตัวเองจะปล่อยวางธีทัตไปได้แล้วภายในระยะเวลาสองปีที่ผ่านมา

แต่ว่า ตอนที่ได้กลับมาเจอกันใหม่อีกครั้งนั้น สุดท้ายหัวใจของขวัญตาก็เกิดความรู้สึกปั่นป่วนขึ้นมา