ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 947

ญาธิดาหันมองผู้คนที่อยู่รอบๆ ก่อนจะเข้าใจได้ว่าไม่ควรจะอยู่ที่นี่นาน

พวกเธอก็เลยจากไปทั้งอย่างนี้ ก่อนจะไปอลิสาก็ยังพูดจิกกัดเขาอีกหนึ่งประโยค“ธีทัต เรื่องบางเรื่องไม่ใช่ว่าแค่สำนึกผิดแล้วมันก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้หรอกนะ ตอนที่ทำขนาดนั้นในตอนแรก ได้คิดบ้างไหมว่าจะมีวันนี้?”

อลิสาเองก็รู้สึกไม่ชอบที่ธีทัตปฏิบัติตัวกับขวัญตาในตอนแรกเหมือนกัน

เขาเองก็ไม่ยอมคิดบ้างเลยว่า ในตอนนั้นเขาทำร้ายอันอันจนกลายเป็นสภาพแบบไหน แล้วเหยียบย่ำหัวใจของขวัญตาไปขนาดไหนแล้ว

พอได้มาเห็นสภาพที่น่าเวทนาแบบนี้ของธีทัตแล้ว อลิสาก็เรียกได้ว่ารู้สึกแอบสะใจอยู่ภายในใจอย่างช่วยไม่ได้

แต่มันก็ยังไม่เท่าไร ต้องให้ธีทัตทุกข์ทรมานเหมือนกับอันอันและขวัญตาในตอนนั้นสิถึงจะถูก

คำพูดของขวัญตาเหมือนกับมีด ที่กำลังเสียบแทงเข้ามาในหัวใจของธีทัตอย่างแรง

เขาหันตัวไปอย่างกระสับกระส่าย มองเงาหลังที่จากไปโดยไม่พูดอะไรเลยแม้แต่น้อย เจ็บปวดหัวใจราวกับมีดทิ่มแทง

ธีทัตยื่นมือออกมา กดลงไปที่หน้าอกอย่างรุนแรง มุมปากยิ้มอย่างขมขื่น

ในตอนนั้นขวัญก็รู้สึกแบบนี้อย่างนั้นเหรอ

เจ็บปวด

แต่ว่า เขาหมดหนทาง

ร้านอาหารเริ่มคึกคักวุ่นวาย มีพวกคนที่อยากรู้อยากเห็นล้อมอยู่ตรงประตูทางเข้า ธีทัตเดินออกไปจากที่นี่เหมือนกับศพเดินได้ ท่ามกลางสายตาที่แปลกประหลาดของผู้คน ไม่ได้สนใจสายตาของผู้คนตรงนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว

ในหัวของเขาตอนนี้ มีแต่ใบหน้าของขวัญตาและสายตาที่เย็นชาหนึ่งคู่นั้นของเธอ

ธีทัตอดกลั้นความเจ็บปวดในหัวใจ กลับมาถึงตระกูลกรเวช

ตอนนี้ ตระกูลกรเวชถูกธีทัตรับช่วงต่อมาโดยสมบูรณ์แล้ว พวกคนสอดแนมที่ถูกวีริศแอบส่งเข้ามาในตระกูลกรเวชก่อนหน้านี้ก็ถูกกำจัดออกไปหมดทุกคนแล้ว

คฤหาสน์ที่ใหญ่โตเงียบเหงาลงไม่น้อย มีเพียงแค่ป้าแย้มที่ทำอาหารเท่านั้นพอเห็นธีทัตกลับมาแล้ว ก็รีบเข้ามาต้อนรับทันที