ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 95

เรียกรถคันหนึ่ง ตอนที่ขับไปถึงบ้านพัก ก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมงพอดี

ญาธิดาเดินเข้าไป ก็เห็นป้าจันทร์กำลังเก็บของอยู่ในห้องรับแขก

ป้าจันทร์เห็นเธอมา แววตาก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที “คุณญาธิดา…มาแล้วเหรอคะ”

ญาธิดาพยักหน้าแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันมาเอาของน่ะค่ะ”

“อยู่ในห้องนอนแล้วค่ะ ป้าเก็บเสร็จหมดแล้ว เดี๋ยวป้าขึ้นไปเอาลงมาให้ไหม?”

ญาธิดาพูดเสียงเบาว่า “ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันขึ้นไปเอาเอง”

แม้จะอยู่ในบ้านพักนี้มาช่วงหนึ่ง แต่ยังไงก็รู้สึกผูกพันอยู่บ้าง

ป้าจันทร์พยักหน้า ปล่อยให้เธอไปเอาของคนเดียว

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกแล้วเดินขึ้นไปชั้นสอง เข้าไปในห้องนอน ก็เห็นตรงปลายเตียงมีกระเป๋าเดินทางวางอยู่ ในใจเธอก็รู้สึกสับสนอย่างมาก

ถ้าเธอย้ายของตัวเองออกไป ห้องนี้ก็จะว่างทันที

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอาแหวนกับกุญแจออกจากกระเป๋า วางไว้บนโต๊ะเบาๆ จากนั้นก็ลากกระเป๋าเตรียมตัวออกไป

การแต่งงานระยะสั้นนี้ ถึงเวลาจบจริงๆแล้วแหละ

เธอกัดริมฝีปาก พอนึกถึงภวินท์กับผู้หญิงที่เขารัก ญาธิดาก็อดไม่ได้รู้สึกปวดใจขึ้นมา

เธอคาดหวังกับการแต่งงานนี้เกินไป จึงทำให้สุดท้ายกลับต้องเป็นเธอเองที่ผิดหวังคนเดียว

ญาธิดาลากกระเป๋าเดินออกจากห้อง กำลังจะปิดประตูห้อง ทางเดินก็มีเสียงเท้าเดินดังขึ้น

เธอหันกลับไป ก็เห็นชายร่างสูงโปร่งเดินมา

ภวินท์เดินมาตรงหน้า เห็นกระเป๋าในมือญาธิดา ก็ขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว

เขาฝืนทำใจเย็น แล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ทำอะไร?”

เธอจะไปก็ไปเลย โดยไม่ถามความเห็นของเขาเลยด้วยซ้ำ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆหรอกนะ

ญาธิดาก้มหน้าลง ไม่ยอมสบตากับเขา แล้วพูดเน้นทีละคำว่า “ฉันมาเอากระเป๋า”

หย่ากันไปแล้ว ย้ายออกจากบ้านพัก แบ่งเส้นกับเขาให้ชัดเจน เรื่องแค่นี้เธอรู้ดี

นานมากเขาก็ยังไม่พูดอะไร ญาธิดาสูดหายใจขึ้นลึกๆ แล้วพูดเสียงเบาว่า “แหวนกับกุญแจฉันเอาไว้บนโต๊ะแล้วล่ะ”

พูดจบ เธอก็เดินอ้อมเขาออกไปทันที

ทันใดนั้น ญาธิดาก็รู้สึกเหมือนถูกคนดึงแขนไว้แล้วลากกลับไป เธอสะดุดถอยหลังไปหลายก้าว กระเป๋าในมือก็ตกลงพื้นไป เธอถูกลากกลับเข้าไปในห้องนอน เสียงปิดประตูดัง ‘ปัง’ วินาทีต่อมาเธอก็ถูกเขาทับไปที่บานประตู

ชายหนุ่มจับตัวเธอทับไว้และทั้งสองก็ใกล้ชิดกันมาก เธอก็ถึงได้กลิ่นเหล้าอ่อนๆจากตัวเขา

ญาธิดาถูกกดไว้ที่กำแพง มือสองข้างก็ถูกภวินท์จับไว้เหนือหัว เธอทั้งอายทั้งเคือง “ภวินท์ นาย……ปล่อยฉันนะ!”

ภวินท์ก้มหน้าลงเล็กน้อย ถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “ฉันให้เธอไปเมื่อไหร่?”

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ญาธิดาก็ทั้งตะลึงทั้งโมโห “พวกเราหย่ากันแล้วนะ!”

หรือเธอจะอยู่ในห้องนอนบ้านเขาเตียงของเขาไม่ยอมไปเหรอ! งั้นเธอก็กลายเป็นมือที่สามจริงๆน่ะสิ!

ได้ยินคำว่า ‘หย่า’ ภวินท์ก็ขมวดคิ้ว วินาทีต่อมาเขาก็พูดเสียงทุ้มว่า “ฉันไม่สน”

ญาธิดาเบิกตาโพลงอย่างตะลึง

เธอไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม! ทำไมเขาถึงเอาแต่ใจแบบนี้นะ!

เธอกัดฟันแล้วพูดว่า “ภวินท์ นายบ้าไปแล้วใช่ไหม?”

ภวินท์ตอบไม่ตรงคำถาม เขาเลิกคิ้วขึ้น แล้วพูดเสียงเบาว่า “ยังไง ถ้าฉันไม่อนุญาต เธอก็จะไปไหนไม่ได้”

“นาย……” ญาธิดาโกรธจนกัดฟันกรอด “ฉันไม่สน! ฉันจะไป!”

ภวินท์เชยคางของเธอขึ้นมา ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด เหมือนกำลังอดทนกับอะไรอยู่

สักพักหลังจากนั้น เขาก็พูดเสียงเบาลงว่า “หลังจากที่คุณย่ารู้เรื่องหย่า กลับคฤหาสน์ก็ป่วยเลย เธออยากเห็นคุณย่าป่วยเหรอ?”