ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 967

เธอได้ฟังไรอันบอกมาว่า คนจำนวนไม่น้อยที่โผล่เข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลสมิท หลังจากนั้นก็ไม่ได้ออกไปอีกเลย

ข้างใต้พื้นดินผืนนี้ ไม่รู้ว่าฝังศพไปตั้งมากมายเท่าไร……

ญาธิดาถอนหายใจออกมาเบาๆหนึ่งเฮือก ก่อนจะลุกขึ้นยืน เก็บกระดาษสามหน้าเอาไว้เรียบร้อย กวาดสายตามองเหล่าผู้คนที่เงียบสงบ“ทุกท่าน สิ่งที่ฉันพูดไปเมื่อตะกี้ ยังเป็นเพียงแค่ส่วนน้อยของพฤติกรรมชั่วร้ายของตระกูลสมิธเท่านั้น สถานการณ์จริง มันน่ากลัวกว่าที่จินตนาการเอาไว้มาก”

ตอนที่ได้เห็นเอกสารข้อมูลฉบับนั้น ญาธิดาก็ไม่สามารถหาคำมาพูดอธิบายถึงความอารมณ์รู้สึกของตัวเองในตอนนั้นได้เลย

แม้แต่พฤติกรรมชั่วร้ายที่คนร้ายก่อขึ้นมาในละครโทรทัศน์ก็ยังเทียบไม่ได้กับหนึ่งในสิบส่วนของตระกูลสมิธ

ทีน่าตื่นตัวสุดๆ“นังชั้นต่ำ！กะอีแค่กระดาษไม่กี่แผ่นก็เอามาตัดสินความผิดของตระกูลสมิธของพวกเราแล้วเหรอ พอเรื่องนี้ผ่านไป ฉันจะฟ้องแกข้อหาหมิ่นประมาท ส่งแกเข้าไปในคุกแน่นอน！”

ทีน่าขัดขืนดิ้นรนที่จะพุ่งเข้าไปหาญาธิดา แววตาดุร้าย แทบอยากจะฉีกกระชากเธอออกเป็นชิ้นๆ

คำพูดนี้ของทีน่าก็เตือนสติของพวกแขกในงาน

ถูกต้อง สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดในตอนนี้ยังไม่มีข้อพิสูจน์ แล้วก็ไม่มีหลักฐานที่เป็นลายลักษณ์อักษรด้วย ทำให้เหล่าบรรดาผู้คนเกิดความลังเลขึ้นมาทันที

พอเห็นว่าคำพูดของตัวเองเริ่มได้ผล ทีน่าก็ค่อยๆใจเย็นลง สบถหึออกมาอย่างเย้ยหยัน“ผู้หญิงบ้าแบบแก ก็แค่จงใจจะทำลายงานแต่งงานของฉันก็เท่านั้น！”

พอเผชิญกับความสงสัยลังเลของเหล่าบรรดาแขกแล้ว ญาธิดาก็มองเธออย่างไม่แยแสสนใจ พูดขึ้นอย่างเย็นชา“ในเมื่อฉันกล้าพูด มันก็ต้องมีหลักฐานแน่นอนอยู่แล้ว”

เธอหันตัว ไม่มองทีน่าอีก พูดกับเหล่าบรรดาแขกในงาน“แต่แค่ว่าข้อมูลในเอกสารฉบับนั้นมันทั้งมากทั้งยุ่งยาก จำเป็นต้องจำแนกประเภทอย่างช้าๆ ต้องใช้เวลาสักระยะถึงจะเผยแพร่ออกมาได้ ถึงตอนนั้นทุกคนสามารถทำการตรวจดูได้ทุกเมื่อ”

แน่นอนว่า สำหรับสิ่งเหล่านี้แล้ว จะต้องมีข้อมูลจำนวนไม่น้อยที่เป็นความลับสุดยอดอย่างแน่นอน ไม่มีทางเผยแพร่ให้คนนอกเห็นได้ แต่แม้ว่าจะเป็นแบบนี้ พวกสิ่งที่สามารถเผยแพร่ออกมาได้ ก็เพียงพอที่จะทำให้คนช็อกตกใจแล้ว

ยุโรปไม่มีโทษประหารมีแค่กักขังเท่านั้น อิงจากโทษฐานที่ตระกูลสมิธก่อขึ้นแล้ว เกรงว่าจะต้องถูกขังอยู่ข้างในหลายพันปีถึงจะสามารถชดเชยความผิดได้

วันเวลาต่อจากนี้ ทีน่ากับมาเลน่าก็จะต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในคุกสินะ

ภารกิจของตัวเองสำเร็จแล้ว ญาธิดาก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่นานๆ ก็เลยจูงมือของภวินท์ พร้อมกับพูดอย่างยิ้มแย้มเล็กน้อย“ไปกันเถอะ พวกเรากลับบ้านกัน”

ภวินท์กุมมือของญาธิดาเอาไว้ ฝีเท้ากลับหยุดลง

“มีอะไรเหรอ?”ญาธิดาเงยมองเขา แววตาสับสนไม่เข้าใจ

ภวินท์ส่ายหัว“เปล่าหรอก”

ทั้งสองคนโอบกอดกันเดินจากไป ไม่นานก็จางหายไปจากสายตาของผู้คนอย่างรวดเร็ว

ญาธิดากับภวินท์จากไปแล้ว แต่เรื่องของที่นี่กลับยังไม่จบสิ้นลง

จนกระทั่งหลังจากผ่านไปแล้วหนึ่งนาที เหล่าบรรดาแขกกับสื่อต่างๆที่อยู่ในงานก็มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา ถึงยังไงวันนี้เกิดเรื่องที่ทำให้ผู้คนช็อกตกใจขนาดนี้ขึ้นมาแล้ว

ไม่มีใครอยู่ที่นี่ต่อ แต่พากันยื้อแย่งกันที่จะออกจากคฤหาสน์ตระกูลสมิท อยากที่แย่งกันออกไปเผยแพร่เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นคนแรกๆ

อีกทางด้านหนึ่ง ญาธิดากับภวินท์กำลังเดินอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลสมิท

ลูกน้องก่อนหน้านี้ก็ถูกรวบตัวไปจนเกลี้ยงแล้ว ภายในสวนขนาดใหญ่ ในตอนนี้เหลือเพียงแค่ญาธิดากับภวินท์แค่สองคน

ญาธิดาพอได้จูงมือที่หนาและใหญ่ของภวินท์ ก็รู้สึกได้ถึงความสบายใจที่มันหายไปก่อนหน้านี้

เรื่องมันสิ้นสุดลงแล้ว ในที่สุดเธอก็จะได้เพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันกับภวินท์ตามลำพังสักที

ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกัน แค่เดินมาถึงตรงทางออกของคฤหาสน์อย่างเงียบๆเท่านั้น