เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 47

กู้หมิงซวงประเดี๋ยวเม้มปาก ประเดี๋ยวมุ่นคิ้ว ซึ่งการกระทำเพียงเล็กน้อยของนางราวกับสามารถกระตุกใจคนมองได้

“ได้ทั้งหมดยี่สิบห้าก้วน รวมกับเศษเงินพวกนี้ ก็เป็นสิบสองเหลี่ยงพอดี”

ผ่านไปครู่ใหญ่ นางก็กล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “ขายปลาเผ็ดยังไม่ถึงครึ่งเดือน ยังได้เยอะถึงเพียงนี้ ถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว แต่ไม่รู้ว่าจะพอซื้อที่ดินหรือไม่”

นางไม่ค่อยเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องซื้อขายที่ดินในสมัยโบราณเท่าใดนัก รู้เพียงแค่ว่านาหนึ่งไร่มีราคาสี่ถึงห้าเหลี่ยง กระนั้นก็ยังไม่รู้ว่าที่ดินที่เอาไว้สร้างบ้านมีราคาเท่าใด

ฉะนั้นช่วงสองสามวันมานี้จึงให้นางเฉาไปสอบถาม คาดการณ์คงจักได้คำตอบเร็วๆนี้

ขณะที่ซูเหิงจิ่งกำลังจะเอ่ยพูดว่าหากเงินซื้อที่ดินไม่พอ ที่เขาก็ยังมี

ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ทันใดนั้นก็เสียงของใครบางคนขึ้นมาทางประตู

กู้หมิงซวงแง้มผ้าม่านออกดู ก็เห็นหลิวชุนฮัวเดินถือตะกร้าเข้ามา พร้อมเอ่ยพูดกับนางเฉาอย่างยิ้มแย้ม “น้องสะใภ้ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ กู้เจ้าสามเป็นอย่างไรบ้าง มือดีขึ้นหรือยัง? นี่ข้าลงทุนหอบผ้ากับไข่ไก่มาเยี่ยมพวกเจ้าเลยนะ”

นางเฉากำลังนั่งขอดเกล็ดปลาอยู่ตรงลานบ้าน เห็นหลิวชุนฮัวเดินยิ้มแย้มเข้ามาว่าน่าตกใจแล้ว พอได้ยินที่นางพูดก็แสดงสีหน้าออกมาราวกับโดนฟ้าผ่า

พี่สะใภ้คงไม่ได้กินยาผิดมาหรอกใช่ไหม?

หากนางจำไม่ผิด คราวที่แล้ว อีกฝ่ายยังเอาแต่สาปแช่งให้กู้เจ้าสามตายอยู่เลย

กล่าวกันว่าเมื่อคนทำผิดสำนึกได้ก็มิอาจหักหาญน้ำใจให้เสียหน้า ในเมื่อหลิวชุนฮัวพกรอยยิ้มมาเต็มหน้าเช่นนี้ นางก็ไม่กล้าผลักไสไล่ส่งอีกฝ่ายออกไป ทำได้เพียงฝืนยิ้มออกมาแกนๆ กล่าวว่า “พี่สะใภ้ มาทั้งที ก็ไม่เห็นต้องนำสิ่งของมาด้วยเยอะแยะเช่นนี้….ว่าแต่ พี่สะใภ้มีเรื่องกระไรหรือ?”

คงไม่ใช่ว่ามาเพราะเรื่องเสี่ยวซานหรอกกระมัง?

“ข้ามาสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ก็แวะมาเยี่ยมกู้เจ้าสามด้วยน่ะ” ดวงตาของหลิวชุนฮัวกลอกไปมา จากนั้นก็หยุดลงที่ปลาตรงเบื้องหน้านางเฉา แล้วกล่าวว่า “พวกเจ้าใช้ปลาพวกนี้ทำปลาเผ็ดหรือ?”

“อืม” นางเฉาพยักหน้า เมื่อเห็นหลิวชุนฮัวเดินเข้ามา ก็รีบเอ่ยว่า “ปลาเหล่านี้ส่งกลิ่นคาว พี่สะใภ้อย่าเข้ามาใกล้เลย เดี๋ยวกลิ่นคาวจักติดตัวเอาได้”

หลิวชุนฮัวได้ยินเช่นนั้นก็ปิดจมูกอย่างนึกรังเกียจ จากนั้นก็กลอกดวงตาทั้งสองข้างมองไปรอบบริเวณ เพื่อเก็บรวบรวมข้อมูลที่พอใช้ได้

แต่น่าเสียดาย บริเวณลาบ้านโล่งไปหมด ประตูห้องครัวก็ปิดเอาไว้แน่น หลิวชุนฮัวมองไม่เห็นสิ่งใดเลย

ขณะนี้เอง กู้หมิงซวงก็เดินเข้ามา กล่าวด้วยเสียงเรียบนิ่ง “ท่านป้า มาทำอะไรหรือ?”

เมื่อเห็นใบหน้าของกู้หมิงซวง หลิวชุนฮัวพลันนึกถึงภาพที่นางตัดลิ้นเฉินซาน ชั่วขณะนั้นขนทั่วทั้งร่างกายพลันลุกวูบ

หากมิใช่เพราะนางตัดใจจากเงินสิบเหลี่ยงนั้นไม่ได้ นางก็คงหันหลังวิ่งหนีออกไปแล้ว

หลิวชุนฮัวฝืนยิ้มออกมาอย่างไม่เต็มใจ พร้อมกล่าวอย่างเป็นมิตร “เอ้อยา เรื่องในอดีตข้าผิดเองทุกอย่าง วันนี้ข้าเลยมาเพื่อเยี่ยมเยือนกู้เจ้าสาม มีไข่ไก่ติดไม้ติดมือมาให้เจ้าด้วย”

กู้หมิงซวงเหลือบมองในตะกร้า อีกฝ่ายนำไข่ไก่มาด้วยอย่างที่กล้าว

“ขอบคุณสำหรับน้ำใจ แม่ข้าต้องขอดเกล็ดปลา ประเดี๋ยวข้าก็ต้องไปปรุงวัตถุดิบ หาได้มีเวลาต้อนรับท่านป้าไม่ หากท่านป้าหมดธุระแล้ว ก็จงกลับไปเสียเถอะ”

เมื่อหลิวชุนฮัวได้ยินว่ากู้หมิงซวงกำลังจะปรุงวัตถุดิบ ไฉนจะยอมกลับไปง่ายๆ นางรีบทิ้งตัวนั่งลงข้างนางเฉา หยิบมีดตัดขึ้นมาเตรียมขอดเกล็ดปลาช่วยอีกฝ่าย

“ถึงอย่างไรวันนี้ข้าก็ไม่มีอะไรทำ สู้อยู่เป็นลูกมือพวกเจ้าเสียดีกว่า ปลาเยอะถึงเพียงนี้ สองคนช่วยกันทำจะได้เสร็จเร็วๆ”

“พี่สะใภ้ จักได้เยี่ยงไรกัน…..”

นางเฉาเกรงใจเป็นอย่างมาก

“ได้เยี่ยงนั้นแล เจ้าไม่ต้องเกรงใจข้าหรอก”

หลิวชุนฮัวแสดงสีหน้าว่าหากผู้ใดไล่นาง นางก็จะหงุดหงิดใส่ผู้นั้น

นางเฉาทำได้เพียงหันไปมองกู้หมิงซวง ด้านกู้หมิงซวงก็กดขมับพร้อมเอ่ยพูดเสียงนิ่ง “ท่านแม่ ในเมื่อท่านป้าอยากช่วย ก็ให้นางช่วยเสียเถอะ”

แม้นจะไม่รู้ว่าหลิวชุนฮัวจะมาไม้ไหนกันแน่ แต่มีคนมาช่วยงานอีกแรงก็ไม่เลวเลยทีเดียว

กู้หมิงซวงคิดได้เช่นนั้น ก็เดินเข้าไปปรุงวัตถุดิบในครัว

หลิวชุนฮัวอาศัยช่วงที่กู้หมิงซวงเผลอ แอบเปลี่ยนทิศทางตั่งให้หันไปทางห้องครัว

จากนั้นดวงตาทั้งสองข้างของนางก็แอบด้อมๆมองๆไปทางห้องครัว

ในขณะที่กู้หมิงซวงก้มตัวลงไปหยิบเครื่องปรุงในตู้กับข้าว ดวงตาของหลิวชุนฮัวพลันเป็นประกาย

ตราบใดที่นางท่องจำเครื่องปรุงเหล่านั้นได้ว่ามีอะไรบ้าง เงินสิบเหลี่ยงนั้นก็จะตกเป็นของนาง

ใจของนางร้อนดั่งไฟสุม มือที่กำลังขอดเกล็ดปลาอยู่ก็เป็นไปอย่างเชื่องช้า