ร้อนจนหายใจไม่ออก จมูกเหมือนสูดไม่เจออากาศแม้แต่น้อยเฟิงเชียนเสวี่ยเหมือนคนหลงทางอยู่กลางทะเลทรายคอแห้งผากกระกระสนมองหาแหล่งน้ำ ริมฝีปากของชายที่แลดูเปลี่ยวเหงาประทับลงมา นำพาความชุ่มชื้นมาด้วย ภายใต้แสงไฟสลัว เฟิงเชียนเสวี่ยมองเห็นชายคนนั้นไม่ชัดเจนนัก แต่รู้สึกว่าเขากำลังกอดเธอไว้แน่นมาก จนเธอไม่สามารถหลบหนีได้ จนกระทั่งรุ่งเช้า ชายคนนั้นก็ลุกขึ้นและจากไป เฟิงเชียนเสวี่ยสะลึมสะลือลืมตาของเธอขึ้นมาอย่างงุนงง ภายใต้สายตาที่พร่ามัวของเธอนั้น เธอเห็นเพียงด้านหลังที่เรียวยาวของเขาเท่านั้น ที่เอวของเขายังมีรอยสักรูปหัวหมาป่าที่ดูดุร้ายอยู่ รอยสักนี้ดูสมจริงมาก หมาป่าดุร้ายแสยะอ้าปากกว้าง ท่าทางเหมือนจะกินคนยังไงอย่างงั้น！ มันทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมา … เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกเหมือนฝันไป พอตื่นขึ้นมาทั้งก็รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัวราวกับร่างจะฉีก เฟิงเชียนเสวี่ยกุมศีรษะที่หนักอึ้งของเธอลุกขึ้นนั่ง เมื่อเห็นสภาพเตียงที่ยับเยิน เสื้อเชิ๊ดผู้ชายที่ฉีกขาดกองอยู่บนพรมเธอภาพส่วนหนึ่งของเหตุการณ์เมื่อวานก็สว่างวาบเข้ามาในหัว ในพิธีหมั้น เธอถูกคู่หมั้นหักหลัง ขณะกำลังผิดหวังเศร้าโศกถึงขีดสุด ลูกพี่ลูกน้องของเธอชื่อไป๋ลู่ก็พาเธอไปดื่มในคืนนั้น เธอเมามากจนพูดขึ้นมาว่าต้องการแก้แค้นคู่หมั้นของเธอ ตอนนั้นเอง ไป๋ลู่ก็ได้เตรียมนายแบบคนหนึ่งไว้ให้เธอ... เธอหายใจเอาลมเย็นออกจากปากหนึ่งครั้ง และตื่นตระหนกสับสนจนทำอะไรไม่ถูก บ้าจริง! คิดไม่ถึงว่าครั้งแรกของเธอจะเสียให้กับชายแปลกหน้าแบบนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยทึ้งผมของเธออย่างหงุดหงิด เป็นเวลาสักพักใหญ่ๆ กว่าที่เฟิงเชียนเสวี่ยจะได้สติกลับมา เธอรีบลุกขึ้นจากเตียง แต่งตัวและรีบออกไป แต่ที่ประตูโรงแรมกลับมีนักข่าวกลุ่มหนึ่งขวางเธอเอาไว้ แสงแฟลชสว่างอย่างต่อเนื่องกันเพื่อที่จะถ่ายภาพของเฟิงเชียนเสวี่ย จนเธอลืมตาไม่ขึ้น ในเวลาเดียวกันนั้น คำพูดหยาบคายมากมายก็เข้ามาทิ่มแทงเธอดั่งพายุโหมกระหน่ำ “คุณเฟิง ได้ยินมาว่าโดนกระกูลซือถอนหมั้น ตกกลางคืนเลยไปหานายแบบมาดามใจเหรอครับ” “คุณเฟิง ได้ยินมาว่านายแบบคนนั้นเป็นกะเทย คุณรู้เรื่องนี้ไหม” “คุณเฟิง คุณรู้เรื่องที่พ่อของคุณล้มละลายไหม” “คุณเฟิง เราเพิ่งได้รับข่าวมาว่าพ่อของคุณกระโดดตึกของบริษัท...” ข่าวนี้ทำให้เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกราวกับโดนฟ้าผ่าโดยไม่ทันตั้งตัว เธอรีบร้อนวิ่งออกไปด้านนอกแต่กลับถูกรถคันหนึ่งพุ่งตรงเข้ามาชนจนล้มลงกับพื้น เช้าวันรุ่งขึ้น เฟิงเชียนหยางผู้ที่ร่ำรวยที่สุดในไห่เฉิงล้มละลายและกระโดดตึกฆ่าตัวตาย ลูกสาวเศรษฐีตระกูลเฟิงโดนคุณชายตระกูลซือถอนหมั้น ตกดึกก็ไปเที่ยวบาร์ค้างคืนกับนายแบบกะเทย เพียงชั่วพริบตาเดียว ข่าวสองเรื่องนี้ก็ถูกพูดถึงโดยคนทั้งหลายในประเทศ และได้กลายเป็นประเด็นถกเถียงกันของคนทั้งประเทศ ในชั่วข้ามคืน เฟิงเชียนเสวี่ยสูญเสียทุกอย่างไป จากหญิงสาวร่ำรวยที่หลายคนต่างให้ความสนใจ กลายเป็นผู้หญิงที่ทำตัวไม่มีค่า ถูกผู้คนดูถูกเหยียดหยามว่าเป็นผู้หญิงเสเพล … สิบเดือนต่อมา ศูนย์อนามัยเล็กๆในชนบท มีเสียงร้องของทารกก้องกังวานไปจนถึงขอบฟ้า แม่จูอุ้มเด็กๆ ไปตรงหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ยที่และดูอิดโรยละพูดด้วยความดีใจว่า “คุณหนู ยินดีด้วยนะคะ ลูกชายสองคน ลูกสาวหนึ่งคน แฝดสามนำโชค!” สี่ปีต่อมา ที่สถานีรถไฟไห่เฉิง เฟิงเชียนเสวี่ยพาลูกสามคนและแม่จูออกจากชนบทกลับเข้าเมือง แม่จูที่อ้วนเหมือนกับลูกบอลลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบ ขณะที่เดินอยู่นั้นก็หายใจหอบตลอดทาง เฟิงเชียนเสวี่ยก็สะพายกระเป๋าเป้ยีนส์ที่ซักจนสีซีดจูงมือลูกทั้งสามคนออกมาจากสถานีรถไฟที่เบียดเสียดอย่างยากลำบาก ในเวลานี้ สภาพของทั้งห้าคนเหมือนชาวบ้านที่หนีความแร้นแค้นจากชนบท อยากเข้ากรุงมาพึ่งพิงญาติๆ ที่อยู่ในเมือง “หลีกไปพวกบ้านนอก!” ผู้หญิงสวมชุดขนมิงค์คนหนึ่งกระแทกแม่จูอย่างรุนแรงและพูดจาถากถางเธอ เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะออกโรง แต่ในเวลานั้นเอง รถยนต์แถวหนึ่งก็แล่นมาอย่างเอิกเกริก และจอดอยู่ข้างๆ เธอ ในขณะที่ทุกคนยังไม่ทันได้สติ บอดี้การ์ดหลายสิบคนก็ลงจากรถพร้อมๆ กัน ยืนเป็นสองแถวอย่างเรียบร้อย โค้งคำนับและทำความเคารพ “ยินดีต้อนรับกลับครับนายหญิง!”