อากาศซบเซาและอุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็ว ร่างกายสูงบางของชายคนนี้ตั้งตรงดูน่าเกรงขามเหมือนเทพเจ้า เขายืนอยู่ด้านหลังเธอและทำให้เธอรู้สึกตัวเล็กลง เฟิงเชียนเสวี่ยกัดริมฝีปากล่างของตัวเองไว้ เธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ จากแสงที่สะท้อนกระจกของลิฟต์ทำให้เธอเห็นว่าเยี่ยเจิ้นถิงกำลังมองเธออยู่ ดวงตาคู่นั้นเย็นชาและแหลมคม ทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมา เหมือนกับสิงโตที่กำลังจ้องมองเหยื่อที่อยู่ตรงหน้าของมัน เร็วหน่อย เร็วหน่อย เร็วขึ้นอีกหน่อย เฟิงเชียนเสวี่ยตั้งตารอให้ลิฟต์ถึงที่หมายอย่างใจจดใจจ่อ เธอจะได้หนีออกจากสถานการณ์อันกดดันนี้เสียที เลขลิฟต์กำลังเปลี่ยนอย่างช้าๆ 13 12 11 10... จิตใจของเฟิงเชียนเริ่มกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ ตามการเปลี่ยนแปลงของเลขชั้น ที่ด้านหลังของเธอ เยี่ยเจิ้นถิงค่อยๆ เข้าใกล้เธอทีละนิด “ติง!” ในที่สุดลิฟต์ก็ถึงแล้ว พอประตูลิฟต์เปิดออก เฟิงเชียนเสวี่ยก็รีบวิ่งออกไปในทันที แต่เพราะว่าเธอวิ่งออกมาเร็วเกินไป เธอจึงสะดุดล้มลงที่หน้าประตูลิฟต์เสียงดัง “ปัง” เธอนอนคว่ำหน้าอยู่ที่พื้นเหมือนกบ! ที่นอกประตูเกิดความโกลาหลขึ้น กลุ่มคนที่ออกมาจากลิฟต์ธรรมดาเห็นเหตุการณ์นี้เข้าพอดี ทุกคนทำหน้าตกตะลึงและมีบางคนกำลังกลั้นขำ เฟิงเสวี่ยนเสวี่ยเขินจนอยากซึมเข้าไปกับรอยแตกบนพื้น เธอรีบลุกขึ้นมาอย่างร้อนรน เธอใช้มือปิดหน้าและวิ่งออกไป ที่ด้านหลังมีสายตาของชายคนนี้มองตามแผ่นหลังของเธอไป มุมปากของเขายกขึ้นราวกับปีศาจ ** เฟิงเสวี่ยนเสวี่ยนึกว่างานต้อนรับพนักงานใหม่จะเป็นการไปทานข้าวที่ร้านอาหาร นึกไม่ถึงว่าจะต้องไปดื่มในตอนกลางคืน เรื่องที่พูดไม่ออกที่สุดคือ เฮ่อเหวินเจ๋อก็ไปด้วย! งานเลี้ยงของแผนกบริหาร เกี่ยวอะไรกับแผนกทรัพยากรบุคคลด้วย เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ค่อยสบอารมณ์มากนัก แต่เพื่อนร่วมงานของเธอทุกคนต่างอยู่ที่นี่ เธอจึงไม่สามารถไล่เขาออกไปได้ เฮ่อเหวินเจ๋อเข้าไปตีสนิทกับเพื่อนร่วมงานของเธอตั้งนานแล้วและสั่งไวน์ราคาแพงมาวางเต็มโต๊ะ เพื่อนร่วมงานชายคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะกล่าวตักเตือนด้วยเสียงต่ำ “ผู้จัดการเฮ่อ ไวน์นี้ขวดละตั้งแปดพันกว่าหยวน พวกเราทำอย่างนี้กับพนักงานใหม่คงจะไม่ดีนัก” “พวกเธออาจจะยังไม่รู้นะ” เฮ่อเหวินเจ๋อยิ้มออกมา “เฟิงเชียนเสวี่ยเป็นถึงลูกของเศรษฐีนักธุรกิจเชียวนะ เธอรวยมาก อย่าพูดถึงไวน์ขวดนี้เลย เธอสามารถซื่อไวน์ทั้งหมดของที่นี่ได้ด้วยซ้ำ!” “เอ๋? จริงหรือ” เพื่อนร่วมงานหญิงหลายคนสนใจเรื่องซุบซิบนินทานี้ขึ้นมาทันที พวกเธอล้อมรอบเฟิงเชียนเสวี่ยและถามคำถามออกมามากมาย “เฟิงเชียนเสวี่ย เธอเป็นลูกเศรษฐีหรือ มองไม่ออกเลยนะเนี่ย เธอถ่อมตัวเกินไปแล้ว” “ไม่ใช่นะ...” “ทำไมจะไม่ใช่” เฮ่อเหวินเจ๋อพูดขัดเธอพร้อมกับยิ้มเย้ยหยันออกมา “ลูกสาวเพียงคนเดียวของเฟิงเชียนหยาง เศรษฐีแห่งไห่เฉิง พวกเธอต้องเคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้างแหละ” “คุณกำลังพูดถึงเฟิงเชียนหยางที่กระโดดตึกฆ่าตัวตายเมื่อสี่ปีที่แล้วหรือ” เพื่อนร่วมงานชายคนหนึ่งพูดขึ้นมาในทันที “มิน่าล่ะ ฉันถึงได้รู้สึกว่านามสกุลเฟิงนั้นดูไม่ธรรมดา” “ฉันคุ้นๆ ว่าเหมือนจะเห็นข่าวเมื่อตอนนั้น ในข่าวบอกว่าวันนั้นลูกสาวของตระกูลเฟิงโดนถอนหมั้นจากตระกูลซือ เธอยังไปค้างคืนกับโฮสต์หนุ่มด้วย อุ๊ย เป็นเรื่องจริงหรือ” เพื่อนร่วมงานทุกคนต่างจ้องไปที่เฟิงเชียนเสวี่ยด้วยสายตาที่สงสัย อยากรู้อยากเห็น และรอคำตอบจากเธออย่างตื่นเต้น สายตาของทุกคนที่มองมาที่ใบหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ยเหมือนกับปลายแหลมที่กำลังทิ่มแทงเธออยู่ เธอทนฟังไม่ไหวอีกต่อไปจึงลุกขึ้นและเดินออกไป ผู้จัดการแผนกบริหาร หยางรุ่ย รีบคว้าตัวเธอไว้และตำหนิเพื่อนร่วมงานของเธอ “พวกคุณเป็นอะไรกัน ปฏิบัติกับเพื่อนร่วมงานใหม่แบบนี้ได้อย่างไร ในอนาคตทุกคนยังต้องทำงานร่วมกันอีก อย่าไปพูดจี้จุดให้คนอื่นเจ็บใจเลย” “ได้ๆๆ ขอโทษนะ” เพื่อนร่วมงานขอโทษเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างร้อนรน เมื่อเฟิงเชียนเสวี่นเห็นใบหน้าที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มของเฮ่อเหวินเจ๋อ เธอก็รีบวิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วราวกับหนีเอาชีวิตรอด เธออยากหนีจากอดีตและเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ภาพของอดีตก็ตามหลอกหลอนเธอไปทุกที่ จะตัดอย่างไรก็ตัดไม่ขาด เฟิงเชียนเสวี่ยหายใจเข้าออกลึกๆ พยายามให้ตัวเองใจเย็นลง “ทำไม แค่นี้ก็รับไม่ไหวแล้วหรือ” เฮ่อเหวินเจ๋อตามเธอออกมา เขาเหน็บแนมพร้อมกับยิ้มเย้ย “แล้วต่อไปนี้คุณจะใช้ชีวิตยังไงล่ะ” “คุณตั้งใจใช่ไหม” เฟิงเชียนเสวี่ยจ้องเขม็งและตอบกลับไปอย่างโกรธเคือง “ตั้งใจรับฉันเข้ามาทำงาน ตั้งใจยุยงให้เพื่อนร่วมงานของฉันจัดงานเลี้ยงต้อนรับและให้ฉันเป็นคนจ่าย ตั้งใจทำให้ฉันอับอาย...ทั้งหมดนี้เพื่อที่ต้องการจะแก้แค้นฉัน!” “ใช่แล้ว” เฮ่อเหวินเจ๋อพยักหน้าและยิ้มออกมา “ผมยังตั้งใจสั่งไวน์ราคาหลักแสนไว้เป็นหน้าเป็นตาให้คุณอีกด้วย”