เจ้านาย อาชญากรรมของมาดามไม่ได้ถึงตาย นิยาย บท 3

เมื่อเซินจือชูตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ภายในห้องพักผู้ป่วยเหลือเธออยู่เพียงคนเดียว

โทรศัพท์ก็ไม่มีแบตเตอรี่ เซินจือชูไม่รู้ว่าเธอหลับไปนานแค่ไหน พอมองดูท้องฟ้านอกหน้าต่างก็ยังมืดอยู่

เซินจือชูลุกขึ้นสวมรองเท้า หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไป เมื่อเธอผ่านห้องของเซี่ยหมิงเยว่เธอเห็นประตูที่แง้มเอาไว้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะหยุดฝีเท้าของตัวเองลง

คนที่พักอยู่ห้องนี้คือเซี่ยหมิงเยว่และคนที่อยู่เป็นเพื่อนเธอก็คือสามีทางนิตินัยของเธอหลี่จิงเซิน

เซี่ยหมิงเยว่มีใบหน้าอ่อนเยาว์ไร้เดียงสา เธอสวมใส่ชุดโรงพยาบาลลายทางขาวฟ้าแต่มันก็ยังไม่สามารถบดบังความสวยสง่างามบริสุทธิ์ ผิวของเธอขาวผ่อง ดวงตาทรงอัลมอนด์คู่นั้นของเธอมันเปล่งประกาย เซินจือชูคิดว่าบางทีหลี่จิงเซินอาจจะชอบความใสซื่อบริสุทธิ์ที่มันออกมาจากภายในของเซี่ยหมิงเยว่ พอเอามาเทียบกับตัวเธอแล้ว เธอเหมือนเป็นนางมารร้ายที่มีจิตใจชั่วร้าย

ความใจดีของหลี่จิงเซินที่มีต่อเซี่ยหมิงเยว่มันทำให้เธออิจฉา พอเห็นนาน ๆ เข้าเธอก็รู้สึกเจ็บปวด

คนที่ไม่รู้จักหลี่จิงเซิน อาจจะคิดว่าเขาเกิดมาพร้อมกับนิสัยเย็นชา แต่เซินจือชูรู้ดี อันที่จริงแล้วเขามอบความอ่อนโยนทั้งหมดให้กับเซี่ยหมิงเยว่ จนไม่เหลือให้ใครอีกแล้ว

แน่นอนว่า... เขาเคยดีกับเธอมาก่อน แต่ตอนนี้มันไม่เหลือแล้วแม้แต่นิดเดียว

ในที่สุด "การแอบดู" ของเธอก็ดึงดูดความสนใจของคนสองคนที่อยู่ข้างใน เซี่ยหมิงเยว่พอเห็นเธอก็ทำตัวสั่นกลายเป็นกระต่ายสีขาวตัวเล็ก ๆ ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังหลี่จิงเซิน

สีหน้าของเธอฉายแววขี้ขลาด ดวงตาแดงก่ำ ราวกับว่าเธอได้เห็นคนชั่วจิตใจเหี้ยมโหด

หลี่จิงเซินตบไหล่เซี่ยหมิงเยว่เบา ๆ และมองมาด้วยสายตาเย็นชา เมื่อเขาเห็นเซินจือชูยืนอยู่ข้างประตู ความรู้สึกหงุดหงิดก็ผุดขึ้นในใจ

ความหงุดหงิดบนใบหน้าแปรเปลี่ยนเป็นความขยะแขยงอย่างไม่ปิดบัง และเอ่ยตำหนิ: "เธอยืนเป็นผีอยู่ตรงนั้นทำซากอะไร?"

เซินจือชูยืนอยู่ที่ประตูและมองดูคนสองคนที่ตัวติดกันเหมือนกาวอยู่ข้างใน ชั่วขณะหนึ่งมันรู้สึกแทงตาของเธอมาก เธอไม่ได้อยากจะมองมันแต่เธออดไม่ได้ เพราะนั่นคือหลี่จิงเซินที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน หลี่จิงเซินที่เธอใฝ่ฝัน

ยิ่งมองยิ่งตาพร่ามัว...มันเจ็บมาก เจ็บจนเหมือนใจจะแตกสลาย

หลี่จิงเซินเอาตัวเซี่ยหมิงเยว่ไปหลบอยู่ข้างหลังเขา และจ้องมาที่เธอ เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดขาวไร้เลือดของเซินจือชู ความรู้สึกสับสนก็ผุดขึ้นมาในหัวใจของเขา จากนั้นหัวคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากัน

“ในเมื่อเธอตื่นแล้ว ก็กลับไปซะ”

เซินจือชูลังเลอยู่ครู่หนึ่งและถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า "คืนนี้คุณจะกลับมาไหม? "

เมื่อเห็นสายตาระแวงของหลี่จิงเซิน เซินจือชูก็ขี้เกียจจะอธิบายให้เขาฟัง เธอไม่เข้าใจว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอทำเรื่องเลวร้ายอะไร ถึงทำให้หลี่จิงเซินระแวงเธออย่างกับระแวงโจร

หัวใจของคนเราก็ทำมาจากเลือดเนื้อ แม้ว่าเธอจะทำให้เขาได้คบกับเซี่ยหมิงเยว่ แต่ในช่วงเวลาสี่ปีของการแต่งงานของพวกเธอ เซินจือชูคอยรับใช้เขาเหมือนเป็นแค่แม่บ้านคนหนึ่งเท่านั้น

แม้ว่าจะไม่สามารถเป็นครอบครัวเดียวกันและแต่งงานกันอย่างมีความสุขได้ แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอก็ไม่เคยถามเกี่ยวกับเรื่องของเขากับเซี่ยหมิงเยว่เลยสักครั้ง

แต่ก่อนหลี่จิงเซินยังมีความหวาดกลัว ยังแอบย่องมาหากัน แต่หลังจากที่ตระกูลเซินตกอับหลุดออกจากอันดับตระกูลเศรษฐี เธอก็ไม่สามารถข่มขู่อะไรหลี่จิงเซินได้อีกเลย

เธอไม่ได้พูดถึงอะไรเกี่ยวกับเขาและเซี่ยหมิงเยว่ แต่ใช่ว่าเธอจะไม่คิดเล็กคิดน้อย? มันจะเป็นไปได้ยังไง?

ตั้งแต่แต่งงานกับหลี่จิงเซิน เซินจือชูก็กลายเป็นคนไม่เหลืออะไร เธอเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารและกำลังจะตาย แล้วยังต้องช่วยคนอื่นเพื่อให้มีชีวิตอยู่ ขนาดชีวิตตัวเธอเองก็จะไม่เหลืออยู่แล้ว แต่ใครบ้างที่คิดจะช่วยให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อ?

ทันใดนั้นหัวใจของเซินจือชูก็รู้สึกราวกับว่ามันกำลังถูกแทงด้วยเข็มนับพันเล่ม ความเจ็บปวดก็ลามไปทั่วร่างกาย และแม้แต่ปลายนิ้วก็สั่นด้วยความเจ็บปวด