เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 15

Chapter 15 บุญคุณต้องทดแทน

“เป็นเจ้านี่เองที่ช่วยข้า”

ฮูหยินผู้เฒ่าฟื้นคืนสติ เห็นหญิงสาวร่างบอบบางพยายามยกกิ่งไม้ออกก็ถึงกับนิ่งอึ้งไป ย้อนคิดไปถึงคำทำนายแล้วหัวใจก็เต้นแรงเร็ว

“ทำใจดีๆ ไว้นะเจ้าคะนายหญิงใหญ่”

กิ่งสุดท้ายใหญ่เกินกว่านางจะยกไหว หญิงสาวหมุนมองไปรอบๆ กายพบขวานวางอิงกำแพงไว้จึงนำมาจามกิ่งเล็กกิ่งน้อยออกอย่างชำนาญ

ฉึก!

กิ่งแล้วกิ่งเล่าถูกขวานฟันขาดสะบั้น ฮูหยินผู้เฒ่าอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ คุณหนูสกุลหูเหตุใดจึงใช้ขวานผ่ากิ่งไม้ได้อย่างคล่องแคล่วราวกับใช้ผ่าฟืนเป็นอาจิณเสียกระนั้น

“ยกได้แล้วเจ้าค่ะ”

หญิงสาวร้องดีใจยกกิ่งไม้สุดท้ายออก รีบช่วยประคองหญิงชราให้ยืนขึ้น

“บาดเจ็บตรงไหนบ้างเจ้าคะ”

“ข้าเจ็บหลังเหลือเกิน”

“เช่นนั้นอย่าเพิ่งเดินเลยนะเจ้าคะ เชิญนายหญิงขี่หลังข้าเถอะเจ้าค่ะ”

หญิงชรายังไม่ทันปฏิเสธ หูเส่าหลิงก็ยอบกายจับหญิงสูงวัยแบกขึ้นหลังแล้วเดินช้าๆ อย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้ฮูหยินผู้เฒ่าได้รับความกระทบกระเทือนไปมากกว่านี้

“ท่านแม่!”

แม่ทัพถางเล่อถงเพิ่งกลับมาที่จวน กำลังยืนหน้าเครียดฟังรายงานจากพ่อบ้านประจำตระกูลถึงการหายตัวไปของมารดา แต่แล้วภรรยาไร้ค่าก็แบกมารดาของเขากลับเข้ามาด้วยสภาพมอมแมมทั้งคู่

“ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้าง”

ชายหนุ่มปราดเข้าไปอุ้มมารดาจากหูเส่าหลิง แล้ววิ่งกลับไปที่เรือนนอนพลางร้องสั่งบ่าวไพร่เสียงดังลั่น

“รีบไปตามหมอมาดูอาการท่านแม่เดี๋ยวนี้”

หูเส่าหลิงยืนดูมองความชุลมุนวุ่นวายอยู่เพียงครู่ นางก็ปลีกตัวกลับไปที่เรือนนอนของตนเอง

ได้แต่หวังว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะไม่เป็นอะไรมาก

“ท่านหมอท่านแม่ของข้าเป็นอย่างไรบ้าง”

เจ้าของร่างสูงใหญ่ใบหน้าเกรงขามปราดเข้าไปหาหมอทันทีที่เดินออกมาจากห้องนอนของมารดา