เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 14

Chapter 14 ช่วยชีวิต

“งั้นหรือ”

ฮูหยินผู้เฒ่าพยักหน้าน้อยๆ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความครุ่นคิดกังวล

สาวใช้มารายงานว่าเมื่อคืนช่วงเวลายามห้าย แม่ทัพถางเริงกามาอยู่กับคุณหนูสกุลหูที่สวนกว้างกลางจวนโดยไม่สนใจสายตาเวรยามเลยแม้แต่น้อย

“ข้าคิดว่านายน้อยอาจจะหลงเสน่ห์หญิงผู้นั้นเจ้าค่ะ หากจะเสพสมแค่เพียงมีบุตร ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเสพสมอย่างร้อนแรงราวกับคู่รักเช่นนั้น”

ขณะที่สาวใช้คนสนิทรายงาน ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้เอื้อนเอ่ยอันใด ทว่าดวงตากลับหม่นเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

‘หรือตระกูลถางจะต้องจบสิ้นลงเพราะตระกูลหูตามคำทำนาย’

นางยื่นมือเหี่ยวย่นไปหยิบแก้วน้ำชาขึ้นจิบ เมื่อสามสิบปีก่อน มีนักพรตท่านหนึ่งได้เคยทำนายเอาไว้ว่า

‘ความเกลียดชังจะยืดเยื้อ สองตระกูลไม่อาจอยู่ร่วมแผ่นดิน เมื่อถึงเวลาตระกูลหนึ่งต้องถูกลบหายออกไปจากยุทธภพ’

หรือตระกูลที่ท่านนักพรตกล่าวถึงจะเป็นตระกูล ‘ถาง’ เล่า เพราะสามีของนางก็ถูกฆ่าอย่างเลือดเย็น บ่าวชายฝีมือดีหลายรายก็ถูกดักฆ่าตายหลังจากนั้นอีกนับสิบชีวิต

หากบุตรชายของนางตกเป็นทาสกามของหญิงสาวผู้นั้น ก็คงต้องเตรียมใจนับถอยหลังการสิ้นสูญที่กำลังจะเกิดขึ้นได้เลย

“ข้าอยากอยู่คนเดียว ไม่ต้องตามข้ามา”

พูดจบนางก็ลุกเดินออกจากเรือนนอน ลัดเลาะไปยังด้านหลังจวนซึ่งเป็นป่ารกชัฏ ตั้งใจจะขุดหาคำทำนายที่เหลือของนักพรตที่ถูกฝังเอาไว้ แต่นางไม่แน่ใจว่าสามีฝังเอาไว้ที่ไหน จึงได้แต่เดินหาไปมาอยู่นาน

“อยู่ตรงนี้นี่เอง”

ฮูหยินผู้เฒ่าก้มลงยกแท่นหินบนพื้นขึ้น ด้านในมีหีบเหล็กเก่าจนขึ้นสนิมซ่อนอยู่ ภายในหีบมีม้วนกระดาษคำทำนายของท่านนักพรตเอาไว้

หนึ่งในคำทำนายของท่านนักพรตก็คือ ‘ถางอี้เฟยสามีของนางจะต้องตายด้วยความทุกข์ทรมาน ให้ระมัดระวังเรื่องการกินและการใช้ชีวิตประจำวันให้ดี’

วันแล้ววันเล่าคำทำนายนี้ก็ไม่เป็นผล ถางอี้เฟยใช้ชีวิตด้วยความหวาดระแวงจนล้มป่วย ท้ายที่สุดเขาจึงเลือกที่จะฝังลืมคำทำนายแผ่นนี้ไว้ที่หลังจวน โดยมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระและอาจทำให้เขาต้องใช้ชีวิตด้วยความกังวลโดยใช่เหตุ ผ่านมาสามสิบปีใครจะคิดเล่าว่าคำทำนายของท่านนักพรตจะเป็นจริง

“ไหนดูสิว่านอกจากคำทำนายนั้นแล้ว ท่านนักพรตได้ทำนายอะไรอย่างอื่นไว้อีกบ้าง”

ดวงตาฝ้าฟางไล่สายตาไปตามตัวหนังสือ ก่อนจะสะดุดกึกคำทำนายที่ว่า

‘เลือดเนื้อของศัตรูหลอมรวมเข้ากันเป็นหนึ่งชีวิตที่ถือกำเนิด จะนำพาซึ่งความสุขมาให้ตลอดไป’

นางนิ่วหน้าด้วยความแปลกใจ ‘เลือดเนื้อที่หลอมรวม’ น่าจะหมายถึงเด็กทารก แล้ว ‘เลือดเนื้อจากศัตรู’ ก็หมายถึงเลือดเนื้อจาก ‘หูเส่าหลิง’ ลูกสะใภ้ที่นางเกลียดชังจนไม่อยากจะมองหน้างั้นหรือ

“จะเป็นไปได้อย่างไร เหตุใดคำทำนายจึงขัดแย้ง ในเมื่อตอนต้นทำนายเอาไว้ว่าจะมีตระกูลหนึ่งสูญสิ้น ทว่าหากตระกูลถางได้หลอมรวมกับเลือดเนื้อของศัตรูกลับจะพบกับความสุข หรือว่าท่านนักพรตจะชรามาแล้วจึงได้เลอะเลือน”

แม้จะคิดเช่นนั้น เพราะคนที่นี่ล้วนรังเกียจนาง ทว่าอาหารสามมื้อและที่พักอาศัยที่แสนอบอุ่นก็ไม่อาจทำให้เส่าหลิงเมินเฉยได้

“ซูย่วนเกิดอะไรขึ้นหรือ”

นางเดินไปหาสาวใช้เพียงคนเดียวที่เคยพูดคุยกัน

“ฮูหยินผู้เฒ่าหายตัวไป ทุกคนกำลังช่วยกันรีบตามหาเจ้าค่ะ”

ซูย่วนตอบเพียงเท่านั้นก็รีบวิ่งไปตามเรือนต่างๆ ทิ้งให้เส่าหลิงยืนอยู่เพียงลำพัง หญิงสาวหมุนมองไปยังผู้คนที่มีใบหน้าซีดเผือดตื่นตระหนก วิ่งเข้าออกเรือนนั้นโผล่เรือนนี้

“แสดงว่าฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้อยู่ในเรือน น่าจะอยู่นอกเรือน เช่นนั้นที่ใดเล่า”

หญิงสาวครุ่นคิดเกรงว่าจะเกิดอันตรายกับหญิงสูงวัย และที่น่ากลัวที่สุดก็คือหากคนของบิดาคิดทำอะไรลับหลังที่แสนเลวทรามกับคนตระกูลถางอีกคงไม่ใช่เรื่องดีแน่

ความหวาดกลัวทำให้นางออกวิ่งสวนทางบ่าวไพร่คนอื่นๆ นางเลือกจะไปในที่ที่ยังไม่มีใครตามหา จนกระทั่งพบว่าประตูรั้วด้านหลังจวนถูกเปิดอยู่

นางก้าวข้ามประตูไม้บานใหญ่ไปอย่างไม่ลังเล แล้วก็พบกับฮูหยินผู้เฒ่านอนหมดสติโดยมีกิ่งไม้ขนาดใหญ่พาดทับลงกลางตัว

“นายหญิงใหญ่เจ้าคะ” นายหญิงใหญ่!”

เส่าหลิงเขย่าที่แขนของหญิงชราเพื่อให้ฟื้นคืนสติ ก่อนจะใช้ปลายนิ้วจ่อไปที่ปลายจมูก เมื่อพบว่ายังหายใจ และชีพจรยังเต้นปกตินางก็รีบยกกิ่งไม้ออกจากร่างของฮูหยินผู้เฒ่าอย่างทุลักทุเล