เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 15

Chapter 15 บุญคุณต้องทดแทน

“เป็นเจ้านี่เองที่ช่วยข้า”

ฮูหยินผู้เฒ่าฟื้นคืนสติ เห็นหญิงสาวร่างบอบบางพยายามยกกิ่งไม้ออกก็ถึงกับนิ่งอึ้งไป ย้อนคิดไปถึงคำทำนายแล้วหัวใจก็เต้นแรงเร็ว

“ทำใจดีๆ ไว้นะเจ้าคะนายหญิงใหญ่”

กิ่งสุดท้ายใหญ่เกินกว่านางจะยกไหว หญิงสาวหมุนมองไปรอบๆ กายพบขวานวางอิงกำแพงไว้จึงนำมาจามกิ่งเล็กกิ่งน้อยออกอย่างชำนาญ

ฉึก!

กิ่งแล้วกิ่งเล่าถูกขวานฟันขาดสะบั้น ฮูหยินผู้เฒ่าอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ คุณหนูสกุลหูเหตุใดจึงใช้ขวานผ่ากิ่งไม้ได้อย่างคล่องแคล่วราวกับใช้ผ่าฟืนเป็นอาจิณเสียกระนั้น

“ยกได้แล้วเจ้าค่ะ”

หญิงสาวร้องดีใจยกกิ่งไม้สุดท้ายออก รีบช่วยประคองหญิงชราให้ยืนขึ้น

“บาดเจ็บตรงไหนบ้างเจ้าคะ”

“ข้าเจ็บหลังเหลือเกิน”

“เช่นนั้นอย่าเพิ่งเดินเลยนะเจ้าคะ เชิญนายหญิงขี่หลังข้าเถอะเจ้าค่ะ”

หญิงชรายังไม่ทันปฏิเสธ หูเส่าหลิงก็ยอบกายจับหญิงสูงวัยแบกขึ้นหลังแล้วเดินช้าๆ อย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้ฮูหยินผู้เฒ่าได้รับความกระทบกระเทือนไปมากกว่านี้

“ท่านแม่!”

แม่ทัพถางเล่อถงเพิ่งกลับมาที่จวน กำลังยืนหน้าเครียดฟังรายงานจากพ่อบ้านประจำตระกูลถึงการหายตัวไปของมารดา แต่แล้วภรรยาไร้ค่าก็แบกมารดาของเขากลับเข้ามาด้วยสภาพมอมแมมทั้งคู่

“ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้าง”

ชายหนุ่มปราดเข้าไปอุ้มมารดาจากหูเส่าหลิง แล้ววิ่งกลับไปที่เรือนนอนพลางร้องสั่งบ่าวไพร่เสียงดังลั่น

“รีบไปตามหมอมาดูอาการท่านแม่เดี๋ยวนี้”

หูเส่าหลิงยืนดูมองความชุลมุนวุ่นวายอยู่เพียงครู่ นางก็ปลีกตัวกลับไปที่เรือนนอนของตนเอง

ได้แต่หวังว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะไม่เป็นอะไรมาก

“ท่านหมอท่านแม่ของข้าเป็นอย่างไรบ้าง”

เจ้าของร่างสูงใหญ่ใบหน้าเกรงขามปราดเข้าไปหาหมอทันทีที่เดินออกมาจากห้องนอนของมารดา

“...”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นแม่ทัพหนุ่มก็ถึงกับนิ่งอึ้งไป คราแรกเขาเห็นเพียงนางแบกมารดากลับเข้ามาในจวน แต่ไม่รู้เลยว่านางทุ่มเทช่วยมารดาของเขาถึงเพียงนี้ เพราะนี่คือโอกาสสำคัญที่นางจะสามารถฆ่ามารดาของเขาโดยไม่มีความผิด ไม่มีคนรู้เห็น แต่นางก็ไม่ได้ทำ...

“นางแบกแม่กลับมา ค่อยๆ เดินทั้งที่พื้นดินทั้งลื่นทั้งแฉะ เพื่อไม่ให้แม่กระทบกระเทือนบาดแผลเลยสักนิด ตอนนี้นางเองก็คงเหน็ดเหนื่อยและอ่อนเพลียเป็นอย่างมาก ยังไงเสี่ยวถงช่วยดูแลนางแทนแม่ด้วยนะ”

“ได้ขอรับ ท่านแม่นอนพักเถอะ อย่าได้กังวลไปเลย”

ฮูหยินผู้เฒ่าพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะปิดเปลือกตาลงเข้าสู่ห้วงนิทรา

แม่ทัพถางเล่อถงเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องนอนของหูเส่าหลิง ดึงมือที่กำลังจะเคาะประตูกลับคืนแล้วเปลี่ยนใจเปิดประตูเข้าไปในห้องนั้นอย่างแผ่วเบา แล้วภาพที่เห็นก็เกือบทำให้ชายหนุ่มหยุดหายใจ

ห้องนอนอวลไปด้วยไอน้ำร้อนที่กรุ่นลอยกระทบไอเย็นของอากาศภายนอกราวกับในห้องปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกเสียกระนั้น

หญิงสาวร่างเปลือยเปล่ากำลังนอนหลับตาพริ้มแช่ตัวอยู่ในอ่างไม้ขนาดใหญ่อย่างผ่อนคลาย

ดวงตาคมจ้องมองไปยังใบหน้างดงามหวานล้ำ ยามนางพริ้มตาลงหลับยิ่งทำให้เห็นแพขนตางามงอน จมูกโด่งรั้นเชิดน้อยๆ ริมฝีปากอวบอิ่มแต้มสีชาดเอาไว้นั้นน่าหลงใหลจนทำให้หัวใจของหนุ่มใหญ่เต้นสะดุดคร่อมจังหวะครั้งแล้วครั้งเล่า

แล้วเนินอกที่เพิ่งโผล่พ้นผิวน้ำนั่นอีกเล่า ทั้งขาว ทั้งอวบอัดนวลเนียน ที่ลำคอระหงของนางยังมีรอยจ้ำแดงๆ รอยจูบที่เขาจงใจตราประทับไว้บนเรือนร่างของนางเพื่อให้นางอับอาย

คนตัวเล็กที่นอนอยู่ในอ่างขยับตัวด้วยความเมื่อย นางยกขาขึ้นพาดขอบอ่าง เผยให้เห็นเรียวขานวลเนียนน่าหลงใหล และนั่นทำให้คนตัวโตที่ยืนเป้าตุงถึงกับอดรนทนไม่ไหว จัดการแก้เสื้อผ้าของตนเองออกจนล่อนจ้อนแล้วเดินลงไปในอ่างน้ำโดยไม่ได้รับอนุญาต