เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 16
Chapter 16 เพ้อเจ้อ
“ว้าย!”
เส่าหลิงเบิกตาขึ้น หวีดเสียงร้องด้วยความตกใจ ทว่ายังไม่ทันที่นางจะได้ตั้งตัวมือหนาก็รวบเอวบางแล้วดึงร่างบางขึ้นไปนั่งตัก ท่อนเอ็นยาวใหญ่ที่ชี้โด่ถูไถกลีบบุปผาจนคนตัวเล็กถึงกับใจสั่น
“ทะ...ท่านแม่ทัพ”
“ข้ามาขอบใจที่เจ้าช่วยเหลือมารดาของข้า”
“จะ...เจ้าค่ะ ที่ข้าทำเป็นเรื่องเล็กน้อยนัก”
นางพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นเทิ้ม เพราะเวลานี้คนตัวโตกำลังกอบกุมเต้าหวานของนางด้วยสองมือ เคล้นคลึงฟอนเฟ้นจนปลายถันชูชัน จากนั้นเขาก็ซบใบหน้าลงบนที่ไหล่แล้วใช้ลิ้นร้อนลามเลียละเลียดช้าไปตามแผ่นหลังนวลเนียน
“อะ...อื้อ”
หูเส่าหลิงหลับตาพริ้มเมื่อถูกจูบถูกเลียไปตามแผ่นหลังในขณะที่สองเต้าถูกบี้บดขยี้ขยำจนแดงก่ำ ยิ่งเขาบีบแรงนางก็ยิ่งเสียวจนถึงกับต้องกัดริมฝีปากล่างเอาไว้แน่น
“เจ้าอยากหรือเปล่า”
เสียงทุ้มพร่าแหบกระซิบถามข้างหูอย่างเว้าวอน เขาไม่ได้ฉกฉวยเรือนร่างของนางอย่างเอาแต่ใจเช่นครั้งก่อนๆ แต่เขาเอ่ยถามอย่างเรียกร้องและพยายามทำให้นางเห็นว่าเขากำลังต้องการเรือนร่างของนางมากเพียงใด
“ยะ...อยากเจ้าค่ะ”
ทั้งถูไถ ทั้งบดบี้ขยี้ขยำเช่นนี้ หากนางไม่อยากถูกเอาก็คงกลายเป็นหญิงกามตายด้านเสียแล้ว เวลานี้นางเสียวหน่วงไปยังหว่างขา เริ่มหอบหายใจแรงเมื่อเขาใช้อีกมือเลื่อนลงไปกอบกุมโหนกนูนเอาไว้ แล้วใช้นิ้วกลางบี้บดเมล็ดสวาทรัวเร็ว
“อะ...อะ...อื้อ ทะ...ท่านแม่ทัพเจ้าขา อื้อ อื้อ อ...”
เสียงครวญหวานล้ำรัญจวนเมื่อเขาแหย่นิ้วเข้าไปในรูเสียวแล้วเสียบเข้าเสียบออกรัวเร็วจนนางเริ่มงอตัวเกร็งกระสัน
“ขะ...ข้า ข้า...อื้อ อื้อ”
“จะเสร็จแล้วเหรอ”
“เจ้าค่ะ กำลังจะเสร็จแล้ว อะ...อะ... อื้อ”
“ข้าชอบเวลาเห็นเจ้าเสร็จ หน้าของเจ้าแดงก่ำ ร่างกายของเจ้าสั่นเทิ้มราวกับลูกแมวตัวน้อยไร้พิษสง”
เขากระซิบแล้วใช้ฟันขาวขบกัดลงที่ติ่งหูในขณะที่เขาดึงนิ้วมือออกแล้วเปลี่ยนเป็นสอดเข้าไปสองนิ้วคือนิ้วกลางและนิ้วชี้จนหญิงสาวถึงกับอ้าปากค้าง เกร็งกระตุกด้วยความสุขสมทันที
“อื้อ....ฮึก อะ...ฮึก”
หญิงสาวสั่นไปตัวด้วยความซ่านหฤหรรษ์ นางหอบหายใจแรงจนทรวงอกกระเพื่อมไหว เจ้าของร่างสูงดันร่างของหญิงสาวให้ยืนหันหลังโดยโก้งโค้งเท้าแขนลงที่ขอบอ่างไม้ ยิ่งทำให้เอวของนางคอดกิ่ว สะโพกภายโด่งงามงอนทำให้เอ็นอุ่นชี้ชันอยากจะทิ่มแทงเข้าไปในกายนางจนแทบขาดใจ
ร่างสูงโน้มตัวลงไปกอดนางจากทางด้านหลัง ก่อนจะดันแท่งทวนเข้าไปในรูแคบชื้นอย่างช้าๆ
“อะ...อาห์”
เส่าหลิงแหงนเงยใบหน้า หลับตาพริ้มส่งเสียงครวญสะท้าน เล่อถงจูบไปตามซอกหูก่อนจะกระซิบแผ่ว
“ข้าไม่ยักรู้ว่าคุณหนูแห่งสกุลหูจะเก่งกาจจนสามารถใช้ขวานฟันต้นไม้ได้ ดูเหมือนว่าข้าจะไม่รู้จักเจ้าเลยสักนิด บางทีอาจถึงเวลาที่ข้าต้องรู้จักภรรยาตัวเอง”
พูดพลางฝังรอยจูบลงที่ไหล่ แล้วใช้ฟันงับผิวนวลเนียนจนเป็นรอยแดงในขณะที่มือข้างหนึ่งอ้อมมาด้านหน้าเพื่อกอบกุมโหนกนูนเอาไว้เต็มอุ้งมือ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น)