เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 17

Chapter 17 เพ้อเจ้อ

เมื่อสุขสมทั้งสองก็ต่างช่วยกันอาบน้ำล้างตัว ล้างไปล้างมากปรนเปรอกันและกันด้วยกามรมณ์ครั้งแล้วครั้งเล่า จนเส่าหลิงรู้สึกแสบร้อนที่รูเสียว แข้งขาอ่อนแรงจนแทบจะหยัดยืนไม่ไหว

รู้ตัวอีกทีท้องฟ้านอกห้องก็พลันสว่างบ่งบอกว่าทั้งสองเริงโลกีย์กันตั้งแต่หัวค่ำจนรุ่งเช้าไม่ยอมหลับยอมนอน

คนตัวเล็กมีท่าทางอิดโรย ทว่าคนตัวโตกลับไม่มีท่าทางเหนื่อยอ่อนเลยแม้แต่น้อย เขาลุกขึ้นยืนแล้วหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ก่อนจะหยิบถุงเงินวางไว้บนโต๊ะ

“เงินค่าใช้จ่ายส่วนตัวของเจ้า”

“ขะ...ข้าไม่...”

ทันทีที่หญิงสาวจะปฏิเสธแม่ทัพถางก็ชิงพูดขึ้นเสียก่อน

“ข้ารู้ว่าบิดาของเจ้ามีเงินมากมาย เงินถุงนี้นับว่าเล็กน้อย แต่ข้าต้องมอบให้เจ้าในฐานะสามีมอบให้แก่ภรรยา”

หัวใจดวงน้อยพองฟูจนคับอกเมื่อได้ยินคำว่า ‘สามี’ และ ‘ภรรยา’ ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปมาก ไม่ได้เย็นชา คอยพูดจากระด้างถากถาง หรือว่านี่จะเป็นนิมิตหมายอันดี

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

หญิงสาวยอบกายน้อยๆ ขอบคุณ เล่อถงเห็นท่าทางอ่อนน้อมของนางก็นึกเอ็นดู ยื่นมือไปจับที่พวงแก้มของนาง แววตาของเขาแม้จะอ่อนแสงแต่ก็เห็นชัดว่าเต็มไปด้วยความสับสน

“ต่อไปนี้ข้าจะดีต่อเจ้าให้มากขึ้น เพราะอย่างน้อยเจ้าก็ช่วยชีวิตมารดาของข้าไว้ แต่... ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ยังต้องเป็นแม่พันธุ์ตั้งท้องบุตรให้แก่ข้า แล้วเมื่อเวลาที่ข้ารอคอยมาถึง เราต่างก็เป็นอิสระแก่กัน”

รอยยิ้มที่กำลังจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าจางหายวับไปในทันที เส่าหลิงคิดไม่ออกเลยว่านางกำลังทำหน้าตาเช่นไรเมื่อได้ยินถ้อยคำจากปากสามี

หลงดีใจว่าเขาจะดีด้วย กระดิกหางราวกับสุนัขรอเศษอาหาร แต่แล้วเขาก็ย้ำชัดให้นางตื่นจากฝันที่แสนเพ้อเจ้อ สิ่งที่นางเฝ้าฝันไม่มีทางเป็นจริง สองตระกูลไม่อาจญาติดีดั่งที่องค์ฮ่องเต้ทรงคาดหวัง

ทุกอย่างสูญเปล่า

“เจ้าค่ะ ข้าทราบ”

“เด็กดี”

เขายื่นมือไปลูบศีรษะแผ่วเบา ในขณะที่หญิงสาวช่วยหยิบเสื้อคลุมตัวนอกขึ้นมาสวมให้เขาอย่างเบามือ จากนั้นจึงยืนส่งเขาออกจากห้องนอน เมื่อแผ่นหลังกว้างลับสายตานางปล่อยให้น้ำตาไหลเป็นสาย

หยดแล้วหยดเล่าหลั่งริน หัวใจที่ทำท่าจะพองฟูกลับเหี่ยวแฟบคล้ายจะแตกสลาย

“บ้าจริง เป็นข้าที่เพ้อเจ้อไปเองฝ่ายเดียว”