เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 18

Chapter 18 สาวใช้หัวขโมย

หัวใจคนเรามันรองรับความเจ็บปวดได้มากมายแค่ไหนกัน... เหตุใดนางจึงรู้สึกว่าหัวใจของนางไม่อาจทานทนความเจ็บปวดมากไปกว่านี้อีกแล้ว

หูเส่าหลิงเดินเหม่อลอยไปตามทางเดินที่ทอดยาว จุดหมายปลายทางคือสวนอันแสนร่มรื่น ซึ่งจากจุดนี้ต้องเดินผ่านเรือนนอนของฮูหยินผู้เฒ่า ซึ่งนางได้เลียบเคียงสอบถามอาการของท่านจากสาวใช้ พบว่าท่านกลับมาแข็งแรงดังเดิมแล้วก็แอบเบาใจไปมากโข

จังหวะที่นางกำลังเดินถึงเรือนนอนของฮูหยินผู้เฒ่านั้น พลันสายตาก็เหลือบไปเห็น ‘ซูย่วน’ ทำท่าทางลับๆ ล่อๆ เดินออกมาจากห้องนอนของถางฮูหยิน

ซูย่วนไม่ได้เป็นสาวใช้ส่วนตัวของฮูหยินผู้เฒ่า อีกทั้งในช่วงเวลานี้ฮูหยินผู้เฒ่ากำลังนั่งพักผ่อนอยู่ที่ศาลาริมน้ำทางทิศเหนือของจวน นั่นหมายความว่าในห้องนอนไม่มีใคร

แต่... ซูย่วนอาจได้รับมอบหมายให้มาหยิบของบางอย่างก็เป็นได้ เพราะถึงอย่างไรสาวใช้วัยกลางคนผู้นี้ก็ทำงานอยู่ในจวนมาหลายสิบปีจนเป็นที่ไว้วางใจ

จังหวะที่กำลังจะเดินผ่านกัน ซูย่วนกลับหันหน้าหันหลังลุกลี้ลุกลนราวกับหวาดระแวงอะไรบางอย่าง อีกทั้งยังซุกมือทั้งสองไว้ในแขนเสื้อราวกับหลบซ่อนอะไร

แล้วจู่ๆ สาวใช้ก็ขาพลิกล้มลง ทำให้ของที่ซ่อนไว้ในแขนเสื้อกระเด็นมาอยู่เบื้องหน้าเส่าหลิง นางก้มลงเก็บจำได้แม่นว่านี่คือกำไลหินแม่น้ำจิงเหอแสนแพงที่ฮูหยินผู้เฒ่ามักใส่ติดตัวไว้เสมอ

“ขอคืนด้วยเจ้าค่ะคุณหนู”

ซูย่วนยื่นมือออกไปหมายจะแย่ง แต่อะไรบางอย่างทำให้เส่าหลิงไม่ได้ส่งคืนกลับไปแต่ชักกำไลหลบมือที่พยายามยื้อแย่ง

“จะนำไปให้ฮูหยินผู้เฒ่าหรือ ไปสิข้าจะถือไปส่งที่ศาลาริมน้ำเจ้าจะได้ไม่ทำร่วงอีก ถ้าแตกหักคงโดนทำโทษแน่”

เพียงเท่านั้นเองซูย่วนก็ปล่อยโฮออกมาอย่างอดกลั้น นางทรุดกายลงคุกเข่าร้องไห้ปริ่มว่าจะขาดใจ จนเส่าหลิงตกใจทำอะไรไม่ถูกจึงยื่นมือไปจับที่ไหล่ของอีกฝ่ายอย่างปลอบโยน

“เกิดอะไรขึ้นเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่ หากเจ้ายอมพูดความจริงข้าสัญญาว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร”

เส่าหลิงค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าสาวใช้วัยกลางคนผู้นี้กำลังขโมยกำไลล้ำค่านี้ไป แต่ซูย่วนจะขโมยไปทำไมนั้นนางไม่อาจรู้ได้

“ข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะคุณหนูหู ที่บ้านของข้าเพิ่งส่งข่าวมาว่าบิดาของข้าไปติดหนี้การพนันจนเจ้าหนี้บุกมาพังบ้านอีกทั้งยังทำร้ายทุบตีคนในบ้าน หากไม่รีบเอาเงินไปใช้หนี้พวกมันขู่ว่าจะตัดนิ้วบิดา ข้าอับจนหนทางจึงได้ขโมยกำไลวงนี้ตั้งใจว่าจะนำไปขายใช้หนี้”

ซูย่วนคร่ำครวญเสียงเครือ ร้องไห้จนน้ำมูกน้ำลายไหลย้อยไม่น่าดู

“ขาดเหลือเงินทองแจ้งท่านแม่ทัพหรือฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้หรือ ในเมื่อเจ้าก็ทำงานรับใช้มาหลายสิบปี”