เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 19

Chapter 19 ความเมตตา

“ข้ามั่นใจและไว้ใจในตัวนางได้สินะ นางไม่ได้ทำดีเพราะเป็นข้าซึ่งเป็นมารดาสามีอีกทั้งยังเป็นเฒ่าฮูหยินแห่งสกุลถาง แต่นางทำดีแม้กับคนที่ต่ำต้อยกว่า ทำดีแม้ไม่มีใครรู้เห็น แน่นอนเส่าหลิงผ่านการทดสอบนี้ของข้า”

ถางฮูหยินผ่านโลกมามาก นางเดินทางผ่านร้อนผ่านหนาว เผชิญสุขเผชิญทุกข์ พบปะและพลัดพราก นางจึงไม่อาจไว้ใจใครได้โดยง่าย

นางให้บ่าวรับใช้ไปสืบจากจวนสกุลหูว่าธิดาคนที่แปดผู้นี้มีนิสัยอย่างไรยามเมื่ออยู่ที่จวน เพื่อจะได้นำมาประกอบการพิจารณาว่าควรจะปักใจรักและเอ็นดูโดยไม่เคลือบแคลงใจได้หรือไม่

แล้วสิ่งที่ได้ยินก็ทำให้นางถึงกับน้ำตาซึม...

หูเส่าหลิงไม่ใช่บุตรที่เกิดจากอนุภรรยาทั่วไป แต่เป็นอนุภรรยาที่เป็นสาวใช้ นางเกิดมาโดยที่ไม่เป็นที่ต้องการ บิดาอับอายจึงไม่คิดยกย่อง แม่ใหญ่ในเรือนก็เกลียดชังไม่ได้ส่งเสริมให้ออกงานสังคมหรือแม้แต่ส่งให้เล่าเรียนเขียนอ่าน

เด็กหญิงตัวน้อยเติบโตขึ้นมาโดยคลุกอยู่แต่ในก้นครัว แอบเรียนเขียนอ่านจากนักบวชที่อารามไม่ไกลจวน และเมื่อโตเป็นสาวนางก็เริ่มถูกพี่น้องต่างมารดารังแกเพราะริษยาในความงาม

อนิจจาที่นางถูกส่งมาแต่งงานกับสกุลถางก็เพราะนางเป็นบุตรที่ไม่ว่าสกุลถางจะรังแกหรือฆ่าให้ตายก็ไม่ได้กระทบต่อความรู้สึกของสกุลหูเลยแม้แต่น้อย

นางรู้มาตลอดว่าคนสกุลหูนั้นโหดร้ายเหี้ยมโหด แต่ไม่คิดเลยว่าจะใจดำแม้กับเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเองเช่นนี้

“เส่าหลิงแต่งงานเข้าจวนสกุลถางแล้ว ก็ถือว่าตัดขาดจากสกุลหู ต่อจากนี้นางคือคนของข้า คือคนในการปกครองของข้า ปีกของข้าจะกางออกคุ้มครองนางเอง”

“คารวะนายหญิงใหญ่เจ้าค่ะ”

ทันทีที่ฮูหยินผู้เฒ่าอาการดีขึ้น นางก็เรียกหาหูเส่าหลิงให้เข้าไปพบทันที หญิงสาวอ่อนเยาว์ยอบกายทำความเคารพอย่างอ่อนน้อม ก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบตาผู้เป็นใหญ่ในจวน ด้วยรู้ดีว่านางไม่เป็นที่ต้องการของใครทั้งนั้น

“ไหนแหงนหน้าขึ้นสิ ข้าอยากเห็นหน้าเจ้าชัดๆ”

น้ำเสียงชราติดจะแหบนิดๆ ทว่าเจือไปด้วยความเมตตาทำให้เส่าหลิงถึงกับรู้สึกอบอุ่นใจ นางค่อยๆ เงยหน้าขึ้น สบตากับเจ้าของดวงตาฝ้าฟางที่กำลังจ้องมองมาด้วยความอ่อนโยน

“ช่างเป็นหญิงงามที่หาตัวจับได้ยาก แต่แย่หน่อยที่ไม่รู้จักแต่งเนื้อแต่งตัว เนื้อผ้าที่สวมใส่เป็นผ้าชั้นต่ำเนื้อหยาบกระด้าง เนื้อตัวเปล่าเปลือยไร้เครื่องประดับบ่งบอกฐานะ เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าอยู่ที่นี่ในฐานะภรรยาของท่านแม่ทัพถาง ไยจึงปล่อยตัวไม่รู้จักดูแล”

“ขะ...ข้า”

หูเส่าหลิงถึงกับบ้าใบ้ไปชั่วขณะ พูดไม่ออก และไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร นางแต่งกายเช่นนี้มาตั้งแต่เล็กจนโต นี่คือเสื้อผ้าที่ดีที่สุดเท่าที่นางมี ส่วนเครื่องประดับก็มีเพียงปิ่นไม้ที่มารดาทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า

ฮูหยินผู้เฒ่าหันไปพยักหน้าให้กับสาวใช้ เพียงครู่เดียวหีบใบใหญ่ก็ถูกแบกเข้ามา เมื่อเปิดออกจึงเห็นว่าภายในหีบเต็มไปด้วยผ้าแพรพรรณมากมาย สีสันสดใสแวววาวถักทอด้วยไหมเนื้อดีอีกทั้งยังได้ช่างทอมากฝีมือช่วยส่งเสริมขับความงามของผ้าให้โดดเด่น

“ข้าให้เจ้า...รับไปสิ ข้าจะให้ช่างตัดเสื้อมาวัดตัวเจ้าแล้วนำผ้าพวกนี้ไปตัดเย็บ คงใช้เวลาราวสิบห้าวันถึงแล้วเสร็จ ระหว่างนี้ข้าก็คงต้องทนเห็นเจ้าแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าคร่ำคร่าเช่นนี้ไปก่อน”

ใบหน้าของหญิงอ่อนวัยตื่นตระหนกเมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของนางคลอไปด้วยหยาดน้ำใสเอ่อล้นก่อนจะหยาดหยดออกมาอาบแก้มด้วยไม่คาดคิดว่านางจะได้รับความเมตตาจากฮูหยินผู้เฒ่า