เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 20

Chapter 20 ความเมตตา

“ขะ...ขอบคุณเจ้าค่ะนาย....อะเอ่อท่านแม่”

เมื่อถูกผู้เจนจัดในการใช้ชีวิตตะล่อมล่อหลอกเสียจนผู้อ่อนเยาว์กว่าไม่อาจปฏิเสธ เส่าหลิงจึงทำได้เพียงเอ่ยขอบคุณและตั้งใจว่าจะรักษาปิ่นนี้ด้วยชีวิต วันใดเมื่อนางต้องออกจากจวนสกุลถาง นางก็จะส่งมอบปิ่นนี้กลับคืนเพื่อคนที่คู่ควรกับปิ่นอย่างแท้จริง

“ขึ้นมานั่งบนเก้าอี้สิ ข้าเหนื่อยที่จะต้องก้มมองหน้าเจ้าเต็มทนแล้ว”

“เจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าชวนพูดคุย ถามไถ่ถึงความเป็นอยู่ ก่อนจะจิบชาและรับประทานของหวานอย่างเรียบง่าย จากนั้นสาวใช้จึงเตือนหญิงสูงวัยว่าได้เวลาดื่มยาและนอนกลางวัน เส่าหลิงจึงได้เอ่ยขอตัวกลับออกมา

ราวดั่งฝันไป...

แม้สามีจะไม่รัก แต่แม่สามีกลับให้ความเอ็นดู อย่างน้อยชีวิตของนางในสกุลถางก็ไม่ได้อาภัพน่าอดสูจนเกินไปนัก

เจ็ดราตรีแล้วที่แม่ทัพหนุ่มไม่กลับไปที่จวน ด้วยถ้อยคำในจดหมายของจ้าวเจี้ยนโปยังดังก้องอยู่ในหัว เขาไม่อยากเห็นหน้าหญิงแพศยาคนนั้น เพราะรู้ดีว่าเขาก็เป็นชายโง่คนหนึ่งที่หลงในเล่ห์กลมารยาของนางจนโงหัวไม่ขึ้น

รินสุราใส่จอกแล้วยกดื่ม ยกดื่ม ก่อนจะถอนหายใจทิ้งราวกับแบกความทุกข์เอาไว้แน่นอก

ครืด...

เสียงประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างชายชุดดำที่เดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบ

“เรื่องที่ข้าไหว้วานได้ความเช่นไรบ้าง”

ถางเล่อถงรินสุราใส่จอกให้อีกฝ่าย ก่อนจะผายมือให้นั่งลง ชายชุดดำโค้งคำนับก่อนจะยอบกายลงนั่งแล้วรีบดื่มชาที่ผู้มีศักดิ์สูงกว่ารินให้ด้วยความยินดี

“หลักฐานสำคัญอยู่ในจดหมายฉบับนี้แล้วขอรับท่านแม่ทัพ”

เมื่อดื่มเสร็จก็หยิบจดหมายที่ซ่อนอยู่ที่อกเสื้อวางลงบนพื้นโต๊ะก่อนจะเลื่อนให้แม่ทัพ

“ขอบใจมาก”

ถางเล่อถงยังไม่ได้เปิดออกอ่าน เพราะภายในภัตตาคารแห่งนี้ผู้คนพลุกพล่านเดินผ่านไปผ่านมา จึงไม่อาจไว้ใจใครได้ แม้จะแยกห้องส่วนตัวสำหรับพูดคุยก็ใช่ว่าห้องข้างๆ จะไม่สอดหูเข้ามา

“เชิญกินดื่มตามสบายเถอะ ให้สมกับความเหน็ดเหนื่อยที่เจ้าทุ่มเทเพื่อข้าเพื่อตระกูลถางเรื่อยมา”

แม่ทัพหนุ่มยกมือเรียกเสี่ยวเอ้อร์ให้นำอาหารมาอีก ในขณะที่สายสืบเป็นฝ่ายรินสุราให้ผู้เป็นนายบ้าง

“บุญคุณของตระกูลถางเป็นดั่งลมหายใจ ข้าพร้อมยอมทำทุกอย่างต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตขอรับ”

“ถ้าใช่แล้วจะอย่างไรเล่า แม่ทัพถางมาทีหลังข้ามาก่อน สนิทสนมกับนางมาก่อน หากนางไม่ถูกบิดาบังคับให้แต่งงาน คนที่นางจะแต่งงานด้วยก็ต้องเป็นข้าอย่างไม่ต้องสงสัย”

“เจ้านี่มันแน่จริงๆ ที่ไม่เกรงกลัวคมดาบของท่านแม่ทัพ”

“แม่นางหูลักลอบออกจากจวนสกุลถางเพื่อมาพบข้า ก็ยิ่งชี้ชัดแล้วว่านางมีใจให้กับใคร”

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

เสียงพูดคุยต่อจากนั้นไปในทิศทางใดแม่ทัพถางไม่อาจล่วงรู้ เพราะเวลานี้เขาได้หูอื้อตาลายด้วยความกรุ่นโกรธ กำจอกสุราในมือจนแตกละเอียดคามือ กัดฟันกรอดจนเส้นเลือดที่ขมับปูดโปน ก่อนจะผลุนผลันออกจากภัตตาคารพุ่งตรงกลับไปยังจวนสกุลถางทันที

ตะวันลาลับเหลี่ยมหลังคาจวนสกุลถางไปครู่หนึ่งแล้ว ทว่าหูเส่าหลิงกลับยังคลุกอยู่กับการจัดดอกไม้ใส่แจกันอย่างเพลิดเพลิน วันนี้มารดาสามีเมตตาช่วยสอนศิลปะการจัดดอกไม้ชาววังให้ นี่จึงเป็นครั้งแรกที่นางได้ทำงานของสตรีชั้นสูง หาใช่การผ่าฟืน ตักน้ำ กวาดถูเรือนซึ่งเป็นงานใช้แรงงานดั่งที่ผ่านมา

‘แล้วอีกสักสองสามวันแม่จะสอนเจ้าปักผ้า นี่ก็ได้สั่งให้บ่าวเดินทางไปที่ตลาดอีกเมืองเพื่อซื้อไหมปักหายากมาอีกหลายสี แม่มั่นใจว่าหากเจ้าเห็นต้องชอบอย่างแน่นอน’

‘ขอบพระคุณท่านแม่ที่เมตตาเจ้าค่ะ’

หญิงสาวอมยิ้ม นางไม่เคยมีความสุขเช่นนี้มาก่อนเลย นางไม่เคยได้รับความเมตตาจากใคร ไม่เคยถูกมือคู่ไหนวางลงบนศีรษะแล้วลูบหลังลูบไหล่อย่างอ่อนโยนเฉกเช่นที่ถางฮูหยินได้มอบให้

ฮูหยินผู้เฒ่าเป็นคนใจดี มีเมตตา รักความยุติธรรม ไม่แปลกใจเลยที่บ่าวไพร่จวนสกุลถางจะหน้าตาผ่องใส ทำงานกันอย่างมีความสุข เมื่อเจ้านายมีความทุกข์ก็เจ็บแค้นแทนนายราวกับเป็นเรื่องของตนเอง