เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 20

Chapter 20 ความเมตตา

“ขะ...ขอบคุณเจ้าค่ะนาย....อะเอ่อท่านแม่”

เมื่อถูกผู้เจนจัดในการใช้ชีวิตตะล่อมล่อหลอกเสียจนผู้อ่อนเยาว์กว่าไม่อาจปฏิเสธ เส่าหลิงจึงทำได้เพียงเอ่ยขอบคุณและตั้งใจว่าจะรักษาปิ่นนี้ด้วยชีวิต วันใดเมื่อนางต้องออกจากจวนสกุลถาง นางก็จะส่งมอบปิ่นนี้กลับคืนเพื่อคนที่คู่ควรกับปิ่นอย่างแท้จริง

“ขึ้นมานั่งบนเก้าอี้สิ ข้าเหนื่อยที่จะต้องก้มมองหน้าเจ้าเต็มทนแล้ว”

“เจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าชวนพูดคุย ถามไถ่ถึงความเป็นอยู่ ก่อนจะจิบชาและรับประทานของหวานอย่างเรียบง่าย จากนั้นสาวใช้จึงเตือนหญิงสูงวัยว่าได้เวลาดื่มยาและนอนกลางวัน เส่าหลิงจึงได้เอ่ยขอตัวกลับออกมา

ราวดั่งฝันไป...

แม้สามีจะไม่รัก แต่แม่สามีกลับให้ความเอ็นดู อย่างน้อยชีวิตของนางในสกุลถางก็ไม่ได้อาภัพน่าอดสูจนเกินไปนัก

เจ็ดราตรีแล้วที่แม่ทัพหนุ่มไม่กลับไปที่จวน ด้วยถ้อยคำในจดหมายของจ้าวเจี้ยนโปยังดังก้องอยู่ในหัว เขาไม่อยากเห็นหน้าหญิงแพศยาคนนั้น เพราะรู้ดีว่าเขาก็เป็นชายโง่คนหนึ่งที่หลงในเล่ห์กลมารยาของนางจนโงหัวไม่ขึ้น

รินสุราใส่จอกแล้วยกดื่ม ยกดื่ม ก่อนจะถอนหายใจทิ้งราวกับแบกความทุกข์เอาไว้แน่นอก

ครืด...

เสียงประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างชายชุดดำที่เดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบ

“เรื่องที่ข้าไหว้วานได้ความเช่นไรบ้าง”

ถางเล่อถงรินสุราใส่จอกให้อีกฝ่าย ก่อนจะผายมือให้นั่งลง ชายชุดดำโค้งคำนับก่อนจะยอบกายลงนั่งแล้วรีบดื่มชาที่ผู้มีศักดิ์สูงกว่ารินให้ด้วยความยินดี

“หลักฐานสำคัญอยู่ในจดหมายฉบับนี้แล้วขอรับท่านแม่ทัพ”

เมื่อดื่มเสร็จก็หยิบจดหมายที่ซ่อนอยู่ที่อกเสื้อวางลงบนพื้นโต๊ะก่อนจะเลื่อนให้แม่ทัพ

“ขอบใจมาก”

ถางเล่อถงยังไม่ได้เปิดออกอ่าน เพราะภายในภัตตาคารแห่งนี้ผู้คนพลุกพล่านเดินผ่านไปผ่านมา จึงไม่อาจไว้ใจใครได้ แม้จะแยกห้องส่วนตัวสำหรับพูดคุยก็ใช่ว่าห้องข้างๆ จะไม่สอดหูเข้ามา

“เชิญกินดื่มตามสบายเถอะ ให้สมกับความเหน็ดเหนื่อยที่เจ้าทุ่มเทเพื่อข้าเพื่อตระกูลถางเรื่อยมา”

แม่ทัพหนุ่มยกมือเรียกเสี่ยวเอ้อร์ให้นำอาหารมาอีก ในขณะที่สายสืบเป็นฝ่ายรินสุราให้ผู้เป็นนายบ้าง

“บุญคุณของตระกูลถางเป็นดั่งลมหายใจ ข้าพร้อมยอมทำทุกอย่างต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตขอรับ”