เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 21

Chapter 21 ศาลาลงทัณฑ์

แตกต่างจากจวนสกุลหู บ่าวไพร่มีสีหน้าอมทุกข์ หวาดระแวงกลัวว่าจะถูกดุด่าทุบตีอยู่ตลอดเวลา อาหารการกินที่พักอาศัยล้วนขาดแคลน มีชีวิตอยู่ดั่งทาสเชลยในสงครามก็ไม่ปาน

“คุณหนูจะรับอาหารที่ศาลาริมน้ำหรือจะรับในเรือนดีเจ้าคะ”

ซูย่วนเดินเข้ามาหาเจ้านายสาวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เรื่องราวปั้นแต่งในวันนั้นไม่ได้ถูกเฉลย เพราะฮูหยินผู้เฒ่าไม่อยากให้คุณหนูหูเสียความรู้สึกที่ถูกลองใจ จึงตั้งใจจะเก็บไว้เป็นความลับ เมื่อสภาพจิตใจของเส่าหลิงแข็งแกร่งพอจึงจะเล่าให้ฟังในภายหลัง

“ที่เรือนก็แล้วกัน ตอนนี้น้ำค้างใกล้จะลงเต็มที เหลือประดับแจกันอีกนิดหน่อยก็แล้วเสร็จ เจ้าไปรอข้าที่เรือนเถอะ”

พูดพลางหยิบดอกเหมยกุ้ยสีชมพูปักลงในแจกัน ดอกไม้ส่งกลิ่นหอม กลีบดอกอ่อนหวานงดงาม เมื่อนางได้สัมผัสใกล้ชิดหัวใจก็พลอยสดชื่นขึ้นอย่างน่าประหลาด

“มีอะไรอีกหรือซูย่วน อีกเดี๋ยวเดียวข้าก็จะตามไปแล้ว เจ้าอย่าได้กังวลไป”

หญิงสาวเอ่ยขึ้นเพราะคิดว่าซูย่วนเดินย้อนกลับมา แล้วโดยที่นางยังไม่ทันตั้งตัวนางก็ถูกกระชากแขนอย่างแรงจนแจกันร่วงตกลงกระแทกพื้น

เพล้ง!

แจกันทรงสูงสีขาวแตกกระจาย ดอกไม้บอบช้ำจากเศษคมจนแหว่งวิ่น

“ทะ...ท่านแม่ทัพ!”

“ร่านมากนักหรือ!”

ผรุสวาทเพียงเท่านั้นก็ดึงร่างบางเข้ามากอดจูบอย่างกักขฬะหยาบคาย

“อื้อ”

เส่าหลิงพยายามดิ้นรนขัดขืน นางเจ็บ! เขาจูบแรงจนริมฝีปากปริแตกรับรู้ได้ถึงรสชาติเลือดที่ไหลปะแล่มอวลอยู่ในปาก

แคว้ก!

ว้าย!

นางหวีดร้องเสียงร้องเมื่อถูกคนตัวโตฉุดกระชากฉีกทึ้งเสื้อผ้าออกอย่างรุนแรงไร้ความปรานี ร่างบางถูกแรงกระชากจนเซไปปะทะโต๊ะ เกือบจะล้มลงโดนคมแก้วแจกันไปอย่างเฉียดฉิว

“ทะ...ท่านแม่ทัพหยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้!”

หญิงสาวใบหน้าแดงก่ำ ตื่นตระหนกด้วยความไม่เข้าใจ เขามีท่าทางมึนตึงเย็นชา มองนางราวกับหญิงแพศยาที่น่าขยะแขยง

“ร่านนักไม่ใช่หรือไง” อยากนักไม่ใช่หรือไง!”

“อื้อ”

หญิงสาวถูกกระชากกลับเข้ามาในอ้อมกอด เขาจูบรุนแรงจนเรียวปากบวมเจ่อ มือหนาสากกระด้างบีบเคล้นไปตามนวลเนื้อจนแดงเป็นจ้ำๆ ก่อนจะจับนางขึ้นนั่งบนโต๊ะแล้วดึงเรียวขาของนางอ้าออก

“ท่านแม่ทัพหยุด!”

คนตัวโตโกรธจนหูอื้อตาลาย ทั้งโกรธ ทั้งหึงหวง จึงพยายามแสดงความเป็นเจ้าของโดยไม่สนคำทัดทานของคนตัวเล็กกว่า เขาจัดการถอดกางเกงออกอย่างรวดเร็วแล้วจับเอ็นอุ่นแทงเข้าไปในรูแคบทันที

สวบ!

“เจ็บ!”

ทั้งสะอื้นทั้งเสียวจนร่างเผลอเกร็งกระตุก ก่อนที่ชายหนุ่มจะปลดปล่อยสายน้ำแห่งชาติพันธุ์เข้าไปในร่างกายของนางทุกหยาดหยด

“สนุกมากสินะที่ได้ปั่นหัวผู้ชาย เก่งมากสินะที่ช่างเสแสร้งทำเป็นอ่อนแอ พอกันทีข้าจะไม่มีวันหลงกลมารยาของเจ้าอีก!”

แม่ทัพหนุ่มประกาศกร้าวชักเอ็นอุ่นออกแล้วใส่กางเกงเดินจากไป ทิ้งให้หญิงสาวนอนเปลือยเปล่าอยู่บนโต๊ะภายในศาลาริมน้ำ นางนอนคู้ตัวไม่มีเรี่ยวแรงที่จะหยิบจับเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นมาคลุมกาย

“ข้าจะไม่รักท่านแล้ว ข้าจะไม่รักท่าน ฮือ... ฮือ...”

เส่าหลิงร้องไห้ปริ่มว่าจะขาดใจ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่สาวใช้ซูย่วนเดินกลับมาตาม จึงได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแต่ไม่กล้าเดินเข้ามาขวาง ได้แต่เฝ้ารอจนแม่ทัพเดินจากไปจึงรีบวิ่งมาหาแล้วถอดเสื้อคลุมคลุมร่างบอบช้ำเอาไว้

“คุณหนู...”

ซูย่วนร้องไห้ออกมาด้วยความสงสารผู้เป็นเจ้านายสาวจับใจ นางไม่รู้จะทำอย่างไรเพราะเส่าหลิงเอาแต่ร้องไห้จึงได้ดึงร่างเส่าหลิงเข้ามากอดเอาไว้แน่น

“ฮือ...”

ธิดาสกุลหูร้องไห้จนตัวโยน ก่อนที่ร่างของนางจะเริ่มเหยียดเกร็งแล้วชัก

“คุณหนู! ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”

“ไปตามหมอมาเร็วเข้า! เร็วเข้า!”

“คุณหนูเจ้าขา ทำใจดีๆ ไว้นะเจ้าคะ”

ซูย่วนโวยวายเสียงดังลั่น ก่อนจะสั่งให้สาวใช้อีกสองนางมาช่วยกันปฐมพยาบาลเจ้านายสาวที่ชักเกร็ง กว่าที่อาการชักจะทุเลาหมอก็มาถึงพอดี จึงรีบอุ้มหูเส่าหลิงกลับไปที่เรือนนอนทันที