สรุปตอน Chapter 21 ศาลาลงทัณฑ์ – จากเรื่อง เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) โดย ลออจันทร์
ตอน Chapter 21 ศาลาลงทัณฑ์ ของนิยายนิยายสำหรับผู้ใหญ่เรื่องดัง เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) โดยนักเขียน ลออจันทร์ เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
Chapter 21 ศาลาลงทัณฑ์
แตกต่างจากจวนสกุลหู บ่าวไพร่มีสีหน้าอมทุกข์ หวาดระแวงกลัวว่าจะถูกดุด่าทุบตีอยู่ตลอดเวลา อาหารการกินที่พักอาศัยล้วนขาดแคลน มีชีวิตอยู่ดั่งทาสเชลยในสงครามก็ไม่ปาน
“คุณหนูจะรับอาหารที่ศาลาริมน้ำหรือจะรับในเรือนดีเจ้าคะ”
ซูย่วนเดินเข้ามาหาเจ้านายสาวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เรื่องราวปั้นแต่งในวันนั้นไม่ได้ถูกเฉลย เพราะฮูหยินผู้เฒ่าไม่อยากให้คุณหนูหูเสียความรู้สึกที่ถูกลองใจ จึงตั้งใจจะเก็บไว้เป็นความลับ เมื่อสภาพจิตใจของเส่าหลิงแข็งแกร่งพอจึงจะเล่าให้ฟังในภายหลัง
“ที่เรือนก็แล้วกัน ตอนนี้น้ำค้างใกล้จะลงเต็มที เหลือประดับแจกันอีกนิดหน่อยก็แล้วเสร็จ เจ้าไปรอข้าที่เรือนเถอะ”
พูดพลางหยิบดอกเหมยกุ้ยสีชมพูปักลงในแจกัน ดอกไม้ส่งกลิ่นหอม กลีบดอกอ่อนหวานงดงาม เมื่อนางได้สัมผัสใกล้ชิดหัวใจก็พลอยสดชื่นขึ้นอย่างน่าประหลาด
“มีอะไรอีกหรือซูย่วน อีกเดี๋ยวเดียวข้าก็จะตามไปแล้ว เจ้าอย่าได้กังวลไป”
หญิงสาวเอ่ยขึ้นเพราะคิดว่าซูย่วนเดินย้อนกลับมา แล้วโดยที่นางยังไม่ทันตั้งตัวนางก็ถูกกระชากแขนอย่างแรงจนแจกันร่วงตกลงกระแทกพื้น
เพล้ง!
แจกันทรงสูงสีขาวแตกกระจาย ดอกไม้บอบช้ำจากเศษคมจนแหว่งวิ่น
“ทะ...ท่านแม่ทัพ!”
“ร่านมากนักหรือ!”
ผรุสวาทเพียงเท่านั้นก็ดึงร่างบางเข้ามากอดจูบอย่างกักขฬะหยาบคาย
“อื้อ”
เส่าหลิงพยายามดิ้นรนขัดขืน นางเจ็บ! เขาจูบแรงจนริมฝีปากปริแตกรับรู้ได้ถึงรสชาติเลือดที่ไหลปะแล่มอวลอยู่ในปาก
แคว้ก!
ว้าย!
นางหวีดร้องเสียงร้องเมื่อถูกคนตัวโตฉุดกระชากฉีกทึ้งเสื้อผ้าออกอย่างรุนแรงไร้ความปรานี ร่างบางถูกแรงกระชากจนเซไปปะทะโต๊ะ เกือบจะล้มลงโดนคมแก้วแจกันไปอย่างเฉียดฉิว
“ทะ...ท่านแม่ทัพหยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้!”
หญิงสาวใบหน้าแดงก่ำ ตื่นตระหนกด้วยความไม่เข้าใจ เขามีท่าทางมึนตึงเย็นชา มองนางราวกับหญิงแพศยาที่น่าขยะแขยง
“ร่านนักไม่ใช่หรือไง” อยากนักไม่ใช่หรือไง!”
“อื้อ”
หญิงสาวถูกกระชากกลับเข้ามาในอ้อมกอด เขาจูบรุนแรงจนเรียวปากบวมเจ่อ มือหนาสากกระด้างบีบเคล้นไปตามนวลเนื้อจนแดงเป็นจ้ำๆ ก่อนจะจับนางขึ้นนั่งบนโต๊ะแล้วดึงเรียวขาของนางอ้าออก
“ท่านแม่ทัพหยุด!”
คนตัวโตโกรธจนหูอื้อตาลาย ทั้งโกรธ ทั้งหึงหวง จึงพยายามแสดงความเป็นเจ้าของโดยไม่สนคำทัดทานของคนตัวเล็กกว่า เขาจัดการถอดกางเกงออกอย่างรวดเร็วแล้วจับเอ็นอุ่นแทงเข้าไปในรูแคบทันที
สวบ!
“เจ็บ!”
ทั้งสะอื้นทั้งเสียวจนร่างเผลอเกร็งกระตุก ก่อนที่ชายหนุ่มจะปลดปล่อยสายน้ำแห่งชาติพันธุ์เข้าไปในร่างกายของนางทุกหยาดหยด
“สนุกมากสินะที่ได้ปั่นหัวผู้ชาย เก่งมากสินะที่ช่างเสแสร้งทำเป็นอ่อนแอ พอกันทีข้าจะไม่มีวันหลงกลมารยาของเจ้าอีก!”
แม่ทัพหนุ่มประกาศกร้าวชักเอ็นอุ่นออกแล้วใส่กางเกงเดินจากไป ทิ้งให้หญิงสาวนอนเปลือยเปล่าอยู่บนโต๊ะภายในศาลาริมน้ำ นางนอนคู้ตัวไม่มีเรี่ยวแรงที่จะหยิบจับเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นมาคลุมกาย
“ข้าจะไม่รักท่านแล้ว ข้าจะไม่รักท่าน ฮือ... ฮือ...”
เส่าหลิงร้องไห้ปริ่มว่าจะขาดใจ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่สาวใช้ซูย่วนเดินกลับมาตาม จึงได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแต่ไม่กล้าเดินเข้ามาขวาง ได้แต่เฝ้ารอจนแม่ทัพเดินจากไปจึงรีบวิ่งมาหาแล้วถอดเสื้อคลุมคลุมร่างบอบช้ำเอาไว้
“คุณหนู...”
ซูย่วนร้องไห้ออกมาด้วยความสงสารผู้เป็นเจ้านายสาวจับใจ นางไม่รู้จะทำอย่างไรเพราะเส่าหลิงเอาแต่ร้องไห้จึงได้ดึงร่างเส่าหลิงเข้ามากอดเอาไว้แน่น
“ฮือ...”
ธิดาสกุลหูร้องไห้จนตัวโยน ก่อนที่ร่างของนางจะเริ่มเหยียดเกร็งแล้วชัก
“คุณหนู! ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”
“ไปตามหมอมาเร็วเข้า! เร็วเข้า!”
“คุณหนูเจ้าขา ทำใจดีๆ ไว้นะเจ้าคะ”
ซูย่วนโวยวายเสียงดังลั่น ก่อนจะสั่งให้สาวใช้อีกสองนางมาช่วยกันปฐมพยาบาลเจ้านายสาวที่ชักเกร็ง กว่าที่อาการชักจะทุเลาหมอก็มาถึงพอดี จึงรีบอุ้มหูเส่าหลิงกลับไปที่เรือนนอนทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น)