Chapter 10 สุราราคะ
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงนี้!
คือเสียงหัวใจของข้างั้นหรือ!
ภาพเบื้องหน้าราวกับเห็นเทพธิดางดงามกำลังร่ายรำท่ามกลางแสงจันทราและหิมะโปรยปราย หากว่านางมิใช่บุตรสาวสกุล ‘หู’ เขาคงตกหลุมรักนางหมดทั้งตัวและหัวใจ
ใบหน้านิ่งอึ้งราวกับหนุ่มน้อยที่ริตกหลุมรักค่อยๆ แปรเปลี่ยน หนังหน้าซีกซ้ายกระตุกเกร็งด้วยความกรุ่นโกรธ เมื่อคิดถึงสภาพศพของบิดาที่บวมช้ำจากยาพิษ ภาพเหล่านั้นยังคงตามติดกลายเป็นฝันร้ายที่ทำให้เขาสะดุ้งตื่นกลางดึกทุกคืน
นั่นเพราะดวงวิญญาณของบิดายังไม่ได้รับความยุติธรรม ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะตกหลุมรักบุตรสาวของศัตรู
ไม่มีวัน!
เขาก้าวเท้ายาวๆ ไปหาหญิงสาว แต่กลับเดินเซน้อยๆ ด้วยฤทธิ์สุรา
ติดพันงานที่ค่ายทหารจนไม่อาจกลับจวนงั้นหรือ! ช่างน่าขบขัน งานอะไรกันเล่าสามวันสามคืนเขาเอาแต่นั่งดื่มสุราเพื่อให้ลืมรสจูบของนังผู้หญิงแพศยา แต่ทันทีที่ก้าวเท้ากลับมาที่จวนเขาก็ถูกนางล่อหลอกด้วยท่าทางราวกับเทพเซียนที่แสนบริสุทธิ์ผุดผ่อง
แล้วทำไมเขาถึงต้องทนทรมานตัวเอง เพื่อที่จะไม่กอดจูบนางด้วย ในเมื่อเขามีสิทธิ์ทุกอย่างบนร่างกายของนาง เขาจะทำอะไรกับผู้หญิงจากสกุลหูผู้นี้ก็ย่อมได้
คิดเพียงเท่านั้นเท้ายาวก็สาวเข้าประชิดร่างบาง ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะทันตั้งตัว นางก็ถูกวงแขนแข็งแกร่งเกี่ยวกระหวัดรอบเอวแล้วกอดรัดแนบแน่นด้วยสัมผัสอ่อนโยน
“ทะ...ท่าน อื้อ...”
เอื้อนเอ่ยวาจาได้เพียงเท่านั้นริมฝีปากอวบอิ่มก็ถูกปิดสนิทบดขยี้รุนแรงจนเรียวปากเห่อบวม บดจูบหนักหน่วงแทรกปลายลิ้นร้อนเข้าไปดูดกลืนความหอมหวานจากโพรงปากสีกุหลาบ
ยิ่งจูบก็ยิ่งรับรู้ได้ถึงลมหายใจของทั้งสองที่เต้นระรัวไปในจังหวะเดียวกัน
กลิ่นสุรา!
ขม!
“อื้อ”
หัวใจเจ้ากรรมกระตุกหวาม รสจูบและอ้อมกอดที่แสนโหยหาของแม่ทัพถางทำให้นางตื่นตระหนักและซ่านกระสันไปในเวลาเดียวกัน
“เพราะเจ้าคนเดียวจึงทำให้ข้าเป็นเช่นนี้”
ทันทีที่เขาถอนเรียวปากออกจากริมฝีปากอวบอิ่ม เขาก็ต่อว่าในสิ่งที่หญิงสาวไม่เข้าใจ ก่อนจะก้มลงจูบจ้วงริมฝีปากอิ่มแรงๆ ใช้ฟันขบลงบนริมฝีปากล่างสลับกับริมฝีปากบน บดจูบเรียวปากซ้ำแล้วซ้ำเล่าในขณะดวงตาของทั้งคู่ต่างพริ้มหลับลงด้วยความสิเน่หาที่โอบรัด
นางถูกผลักให้ถอยหลัง ก้าวถอยช้าๆ ไปพร้อมกับรสจูบที่แสนรัญจวน ลิ้นร้อนควานเข้าไปเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็ก ก่อนจะปล่อยริมฝีปากอิ่มให้เป็นอิสระแล้วโน้มลงจูบอีกครั้งและอีกครั้ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น)