เจ้าสาวไร้ค่า (หน่วง/หื่น) นิยาย บท 12

Chapter 12 ละเลงสวาท

ตับ! ตับ! ตับ!

“อ๊าส์ สะ...เสียวจัง อื้อ อื้อ”

นางหลับหูหลับตาขย่มโยกไม่ออมแรง จนคนตัวโตต้องกัดฟันกรอดข่มความเสียวเอาไว้ก่อนที่จะหลั่งออกมาก่อนเวลาอันควร

“อื้อ ฮะ...ฮึก ฮึก”

นางกัดฟันกรอดเมื่อทั่วทั้งสรรพางค์กายของนางบีบรัดกระตุกเกร็งอย่างรุนแรง นางกอดเขาแล้วซบหน้าลงบนไหล่หนาอย่างสิ้นไร้เรี่ยวแรง

แต่มีหรือที่แม่ทัพถางเล่อถงจะหยุดเพียงเท่านั้น เขาจับนางลงนอนกับผืนหญ้าก่อนจะจับเรียวขาของนางให้อ้าออกกว้าง ใช้นิ้วมือแหย่เข้าไปในรูเสียวจนน้ำใสไหลติดปลายนิ้วออกมาแล้วจึงจับท่อนเอ็นเสียบแทงเข้าไป

ไม่พูดพล่ามใดๆ ทั้งสิ้นเพราะอากาศภายนอกเริ่มหนาวจากหิมะที่กำลังโปรยปรายหนักขึ้น เขาจึงเร่งกระชั้นจังหวะเร็วแรงจนร่างบางถึงกับโยกคลอน

ตับ! ตับๆๆๆๆ ตับ! ตับๆๆๆ

“อ๊า อ๊า...ซี้ด...”

เส่าหลิงกรีดร้องครวญครางจนน้ำเสียงแทบจะแหบแห้ง ถูกกระแทกแรงราวกับรูเสียวจะฉีกขาดเสียให้ได้ กระนั้นมันกลับเต็มไปด้วยความเสียวหาใช่ความเจ็บปวด

เล่อถงกระเด้าแรงๆ ถี่ๆ ย้ำๆ จนเหงื่อหยดโตเกาะพราวที่ใบหน้าทั้งที่อากาศเริ่มเย็นลง

“เจ้านี่ทั้งคับ ทั้งแน่น ทั้งเอามันดีเหลือเกิน”

ชายหนุ่มคำรามเสียงแหบต่ำ กดกระแทกเอวสอบแทงเข้าแทงออกแรงๆ ถอกเอ็นอุ่นถูเข้าไปในรูแฉะเยิ้มจนน้ำของหญิงสาวแตกออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า

“ขะ...ข้าไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ ขะ...ข้า อะ...อื้อ”

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

ร่องเสียวตอดรัดรุนแรงจนไหล่บางงองุ้ม แต่เขากลับไม่หยุดพักยังคงซอยกระชั้นกระแทกเข้ามาราวกับม้าบ้าที่วิ่งห้อตะบึงในศึกสงครามก็ไม่ปาน

“ซี๊ด...”

“มันเหลือเกิน ยิ่งเอายิ่งมัน เสียวจนจะทนไม่ไหวแล้ว”

เขาครางเสียงพร่า ก้มลงจูบริมฝีปากของหญิงสาว มือหนาข้างหนึ่งสอดเข้าไปในสาบคอเสื้อแล้วบี้นมแรงๆ จนเป็นรอยริ้วมือ

ตับ! ตับ! ตับ!

“อาห์ อาห์ ทะ...ท่านแม่ทัพขะ...ข้าจะเสร็จแล้ว”

ข้าคงทำได้แค่เสียใจและตระหนักดีว่าความแค้นนี้คงไม่มีวันหมดไปจากหัวใจของท่านแม่ทัพเป็นแน่ ข้าเผลอใจรักท่านทั้งที่รู้ว่าท่านคงจะเกลียดข้าไปชั่วชีวิต ตัวข้าช่างน่าสมเพชเหลือเกิน...’

หญิงสาวน้ำตาร่วงริน ยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของเขาแผ่วเบา กลิ่นกายของเขาอวลไปด้วยกลิ่นน้ำเมา นางไม่ชอบกลิ่นสุราแต่กลับรู้สึกหลงใหลกลิ่นสุราบนตัวเขาได้อย่างน่าประหลาด

“ท่านไม่ต้องรักข้าก็ได้ แค่เมตตาข้าอย่างสุนัขหรือแมวสักตัวก็พอ ขอเพียงเศษเสี้ยวความเมตตาข้าก็คงมีความสุขมากมาย”

นางรำพันแผ่วเบาก่อนจะผล็อยหลับไปในที่สุด ทว่าคนตัวโตที่เพิ่งรู้สึกตัวตื่นกลับได้ยินถ้อยคำนั้นอย่างชัดเจน

เพียงเศษเสี้ยวแสงแรกของอรุณรุ่งฉายฉานบนท้องฟ้า แม่ทัพถางเล่อถงก็รู้สึกตัวตื่น ขยับกายเพียงน้อยแล้วก็ต้องนิ่วหน้าเมื่อพบว่าข้างกายมีร่างอุ่นนุ่มนิ่มแนบข้าง เมื่อพลิกกายตะแคงหันไปดูจึงพบว่าเป็นเรือนร่างของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา

“หูเส่าหลิง!”

ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความประหลาดใจ เมื่อมองไปรอบๆ ห้องจึงพบว่านี่เป็นห้องนอนของนาง ห้องที่ใช้เป็นเรือนหอในคืนวันแต่งงาน ในขณะที่ห้องนอนของเขาแยกออกไปต่างหากโดยอยู่ทางปีกซ้ายของจวน

“แล้ว...ข้ามานอนที่ห้องนางได้อย่างไรกัน”

ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนฉายชัดเข้ามาในหัวคนเมา ก่อนที่เขาจะหยัดกายลุกขั้นนั่งแล้วใช้นิ้วบีบที่สันจมูกราวกับต้องการเรียกสติ

เขาทำบ้าอะไรลงไป ทั้งจูบปาก ทั้งเลียกลีบบุปผา ทั้งที่เขาตั้งใจจะทำสองสิ่งนี้แก่หญิงที่เขารักและพร้อมจะใช้ชีวิตเคียงคู่กันไปจนแก่เฒ่าเท่านั้น